ΔΕΚΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

ΔΕΚΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ.

Ανεξήγητα φαινόμενα που ξεπερνούν την σφαίρα της φαντασίας μας.Αληθινά; Ψεύτικα; Ποιος μπορεί να δώσει μια απάντηση; Λίγο πολύ, οι περισσότεροι έχουμε βιώσει καταστάσεις που δεν μπορούμε να δώσουμε μια εξήγηση. Πλάσματα που γεννάει το μυαλό και η φαντασία μας. Πραγματικότητα ή όχι, εμείς οι άνθρωποι από παλιά βλέπαμε «πράγματα» και δεν μπορούσαμε να δώσουμε απαντήσεις.

ΤΟ ΦΆΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ.


Πολιτικός και 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ( Χότζενσβιλ, Κεντάκυ 1809, Ουάσινγκτον 1865).

Προσέλκυσε την προσοχή της χώρας του με λόγο στον οποίο καταδίκασε το θεσμό της δουλείας, που αποτελούσε μήλον της έριδος ανάμεσα στις νότιες και βόρειες πολιτείες. Όπως το διατύπωσε "η δουλεία στηρίζεται στην εγωιστική φύση του ανθρώπου ενώ η καταδίκη της στηρίζεται στην αγάπη του προς τη δικαιοσύνη".

Ορίστηκε υποψήφιος από το Ρεπουμπλικανικό Συνέδριο του Σικάγου (1860) για λόγους τακτικής: ήταν ταπεινής καταγωγής, πατρικός, απλός και με ρητορικά προσόντα, έντιμος και ειλικρινής.

Ο Χωριστικός Πόλεμος Βορείων και Νοτίων αποκάλυψε την αδάμαστη δύναμη θέλησής του και την απόλυτη πίστη του στα ιδανικά της ελευθερίας, της ενότητας και της δικαιοσύνης.

Δε μπόρεσε όμως να εφαρμόσει το έργο ειρήνευσης της κατάστασης που από καιρό διαλογιζόταν. Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ένας φανατικός Nότιος o John Wilkes Booth τον δολοφόνησε μέσα στο θέατρο Ford's Theatre της Ουάσινγκτον.

Σύμφωνα ωστόσο με τις μαρτυρίες, το πνεύμα του παραμένει αναστατωμένο, μπορούμε να υποθέσουμε εξαιτίας του ότι δε μπόρεσε να ολοκληρώσει τα σχέδια που είχε αναλάβει.

Είναι πολλές οι ιστορίες που έχουν συμβεί στο περιβόητο υπνοδωμάτιό του.

Η πρώτη γυναίκα που ανέφερε ότι είδε το φάντασμα του Lincoln ήταν η Grace Coolidge που όπως είπε τον είδε να ατενίζει έξω από ένα παράθυρο του Οβάλ Γραφείου.

Η Βασίλισσα της Νορβηγίας έμεινε για μια νύχτα στο υπνοδωμάτιο του προέδρου και άκουσε κάποιον να χτυπά διακριτικά την πόρτα.

Όταν άνοιξε βρέθηκε μπροστά στο φάντασμα του προέδρου. Αυτός την κοίταξε απλώς και μετά απομακρύνθηκε.

Η κα. Franklin Roosevelt τον είδε καθιστό στο κρεβάτι να φορά τις μπότες του. Ούρλιαξε έντρομη και έφυγε τρέχοντας.

Ο πρόεδρος Harry Truman άκουσε ένα πρωινό κάποιον να χτυπά την πόρτα του στις 3 το ξημέρωμα. Δεν είχε αμφιβολία ότι ήταν ο Lincoln επειδή η κόρη του Μargaret ήδη αρκετές εμπειρίες από τις επισκέψεις του ανήσυχου προέδρου στις οποίες άκουγε ήχους στο σπίτι στη μέση της νύχτας και έβλεπε σκιές που ήταν σίγουρη ότι ήταν ο ίδιος.

Και τέλος το πνεύμα του άτυχου προέδρου λέγεται πως εμφανίζεται καμιά εμφανίζεται να περιδιαβαίνει στους διαδρόμους και τριγύρω στο Λευκό Οίκο.

IΠΤΑΜΕΝΕΣ ΦΛΟΓΕΣ

Το όμορφο οκταγωνικό σπίτι του συνταγματάρχη John Teilo που κτίστηκε το 1800 αποτέλεσε το σκηνικό μιας αισθηματικής τραγωδίας.
Λίγα χρόνια αργότερα από τη μετακόμιση της οικογένειας του συνταγματάρχη στο σπίτι η μία κόρη του ερωτεύτηκε ένα βρετανό αξιωματικό, ειδύλλιο που έβρισκε εντελώς ασύμφωνο τον πατέρα. Ο Τeilo παρά τις ικεσίες της κόρης του αρνήθηκε ακόμα και να δεχτεί τον Εγγλέζο στο σπίτι του.

Μια νύχτα η κοπέλα ύστερα από ένα άγριο καβγά με τον πατέρα της, που έμενε αμετακίνητος στην απόφασή του, άρπαξε αναστατωμένη ένα καντηλέρι και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά πηγαίνοντας στο δωμάτιό της.

Ένα λεπτό αργότερα, η οικογένεια άκουσε μια διαπεραστική κραυγή και αμέσως μετά έναν τρομακτικό γδούπο. Ο συνταγματάρχης όρμησε προς τα εκεί που ακούστηκε ο κτύπος και βρήκε την κόρη του να κείτεται άψυχη στο κάτω μέρος της γυριστής σκάλας.

Φημολογείται ακόμα ότι και η δεύτερη κόρη είχε ένα δεσμό που,όπως και στην πρώτη περίπτωση,δεν είχε την έγκριση του πατέρα της. Σε μια ατυχή στιγμή έντασης και διαπληκτισμών μιμήθηκε το παράδειγμα της αδερφής της και κατακρημνίστηκε από την κορυφή της σκάλας.

Από εκείνη τη μέρα η τριώροφη σκάλα του οκτάγωνου σπιτιού θεωρείται στοιχειωμένη και μάλιστα συχνά εμφανίζονται να ανεβαίνουν κατά μήκος της σκάλας σκιές που τρεμοπαίζουν σαν να δημιουργούνται από φλόγα κεριού που ακολουθούνται από μια γυναικεία κραυγή και το γδούπο του κορμιού που πέφτει.

ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.

Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαίου 1828.

Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν. Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.

Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαίου και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.

Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών.

Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα).

Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης.

Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΜΠΕΛ.

Η ιστορία ενός ενοχλητικού και σαρδόνιου φαντάσματος, που πήρε την ονομασία Μάγισσα των Μπελ, αρχίζει το 1817 στο Τενεσί, στο σπίτι που έμενε ο John και n Lious Bell με τα εννιά παιδιά τους.

Η Μάγισσα των Μπελ εκδηλώθηκε για πρώτη φορά με φασαρία που θύμιζε πάλη σκυλιών, κλαγγή από αλυσίδες που σέρνονται στο πάτωμα και μυστηριώδεις ανθρώπινους ήχους όπως πνίξιμο και ρουφήγματα, αργότερα όμως επιδόθηκε σε πιο επικίνδυνα παιχνίδια. Ο δεκάχρονος Richard ξύπνησε μια νύχτα επειδή κάτι αόρατο του τραβούσε με βία τα μαλλιά ενώ η νεαρή Elizabeth που ήταν δώδεκα χρόνων δέχτηκε βαριά χαστούκια που άφησαν σημάδια στο πρόσωπό της.

Όταν άρχισαν οι επιθέσεις στα παιδιά η οικογένεια μίλησε στον J.Johnson, στενό φίλο και ευσεβή χριστιανό, που προσπάθησε να εξορκίσει τη Μάγισσα απευθυνόμενος σ' αυτή σε βιβλική γλώσσα,ωστόσο η Μάγισσα δε φάνηκε να πτοείται.

Ένας γείτονας,ο William Porter, που έμεινε μια νύχτα στο στοιχειωμένο σπίτι ένιωσε κάποιον να του τραβά τα σκεπάσματα,τινάχτηκε και τα βρήκε τυλιγμένα σε μπόγο στη μια μεριά του κρεβατιού. Γράπωσε σφιχτά τον τυλιγμένο μπόγο και έτρεξε προς το αναμμένο τζάκι πιστεύοντας ότι αν τον πετούσε στη φωτιά η μάγισσα θα καταστρεφόταν. Όμως αναπάντεχα ο μπόγος έγινε ασήκωτα βαρύς και άρχισε να αναδίδει μια απεχθή οσμή και ο Porter αναγκάστηκε να βγει έξω στον αέρα. Όταν επέστρεψε, η Μάγισσα είχε φύγει.

Όταν ο Johnson και άλλοι γείτονες προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τη Μάγισσα το πλάσμα απάντησε με έναν αμυδρό συριγμό που εξελίχθηκε σε μια αδύναμη, ψιθυριστή φωνή, που γινόταν ολοένα δυνατότερη και που στο τέλος συνοδευόταν από τραχιές αντρικές και γυναικείες φωνές που εκστόμιζαν απειλές και ντόπια κουτσομπολιά.

Στη συνέχεια στην οικογένεια άρχισαν να παρουσιάζονται πολύ σοβαρές και οδυνηρές οργανικές αντιδράσεις. Η κοπέλα είχε απώλεια συνείδησης και λιποθυμίες και αποδείχθηκε ότι υπήρχαν βελόνες και καρφίτσες στο στομάχι της.

Ο John Bell τα πήγε ακόμα χειρότερα. Κάποια φορά η γλώσσα του πρήστηκε τόσο που δε μπορούσε να μιλήσει για ώρες.Τον έπιασαν βίαιοι και ανεξέλεγκτοι σπασμοί στο πρόσωπο και ήταν τόσο σοβαρή η κατάστασή του που αναγκάστηκε να πέσει στο κρεβάτι. Τελικά διέφυγε οριστικά από την επιθετική καταδίωξη της μάγισσας με το θάνατό του από δηλητηρίαση, για την οποία ενοχοποιήθηκε ένα φιαλίδιο με σκούρο υγρό άγνωστης προέλευσης.

Παρόλα αυτά η κακόβουλη μάγισσα δεν ήθελε να τον αφήσει να ησυχάσει ούτε στην κηδεία του όπου έκανε αισθητή την παρουσία της τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια.

Μετά από αυτό το περιστατικό φαίνεται ότι η ιστορία έφτασε στο τέλος της.

Το στοιχειό πριν εξαφανισθεί τελείως υποσχέθηκε να γυρίσει σε εκατόν επτά χρόνια, ημερομηνία που συνέπιπτε με το 1935,που ευτυχώς όμως δε συνέβη τίποτε.

Πολλές ερμηνείες έχουν προταθεί για το φαινόμενο αυτό,ψυχαναλυτικές και παραψυχολογικές, όμως καμιά δεν το εξηγεί επαρκώς.

Πάντως, αν τύχει να συναντήσετε την αλλόκοτη και επικίνδυνη μάγισσα, σας προτείνουμε να φωνάξετε κάποιον ικανό εξορκιστή ή να μετακομίσετε.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΣΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑΣ.

Το καλοκαίρι του 1901 οι Αγγλίδες δασκάλες Έλινορ Ζουρντέν και Αν Μόμπερλι αποφάσισαν να κάνουν μια περιήγηση στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Ήθελαν να επισκεφτούν το μικρό Τριανόν, χώρο φορτισμένο με ρομαντική χροιά, επειδή ο τελευταίος βασιλικός ένοικός του ήταν η άτυχη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα.Στη διασταύρωση τριών μονοπατιών οι δυο γυναίκες έπεσαν πάνω σε δύο σιωπηλούς άντρες με πράσινα πανωφόρια και τρίκοχα καπέλα που κρατούσαν καροτσάκια κηπουρικής.

Οι γυναίκες αισθάνθηκαν μια απροσδιόριστη κατάθλιψη και δυσφορία.

Ακολουθώντας το ένα μονοπάτι συνάντησαν ένα μικρό κυκλικό περίπτερο όπου καθόταν ένας άντρας με μανδύα του οποίου το αποκρουστικό πρόσωπο και το σατανικό έντονο βλέμμα τις τρομοκράτησε.

Καθώς αναρωτιούνταν ποια κατεύθυνση να διαλέξουν,όρμησε προς το μέρος τους αιφνιδιαστικά ένας ωραίος άντρας με μακριά σγουρά μαλλιά κάτω από το πλατύγυρο καπέλο του και τους υπέδειξε το δεξί μονοπάτι για το μικρό Τριανόν. Εκεί η Δ. Μόμπερλυ περιεργάστηκε μια πολύ όμορφη γυναίκα με ενδυμασία εποχής που σχεδίαζε στη βεράντα του παλατιού.

Μπαίνοντας στο παλάτι για να ξεναγηθούν στο εσωτερικό του, ενώθηκαν με μια συντροφιά Γάλλων ντυμένων με ρούχα του εικοστού αιώνα και ξαναβρήκαν τη καλή τους διάθεση.

Μόνο μία εβδομάδα αργότερα οι δύο φίλες εκμυστηρεύτηκαν η μια στην άλλη την ταραχή στη συνάντηση των αινιγματικών φιγούρων.

Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν την εμπειρία τους, διαπίστωσαν ότι την ίδια μέρα που επισκέφτηκαν τις Βερσαλλίες,τη 10η Αυγούστου,το 1792 οι επαναστατικές δυνάμεις συνέλαβαν τη βασιλική οικογένεια ,φυλάκισαν και αργότερα καρατόμησαν τη Μαρία Αντουανέτα.

Συμπέραναν ότι κατά κάποιον τρόπο είχαν ταυτιστεί με τη σκέψη της βασίλισσας, ότι είχαν εισχωρήσει στη ζωηρή και νοσταλγική ονειροπόληση που την κατέκλυσε ίσως εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε ακόμα να είναι μια αναπαράσταση στο συναισθηματικό-ενεργειακό πεδίο του χώρου, μια φορτισμένη ανάμνηση, των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τότε και που οι γυναίκες εξαιτίας της ευαισθησία τους συνέλαβαν και βίωσαν έντονα.

Οι παραστάσεις που είδαν ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, εν τούτοις τα στοιχεία επαληθεύτηκαν από τις ιστορικές πηγές.

Και οι ψηφίδες δείχνουν να συνταιριάζονται στο μωσαϊκό.
Ο χάρτης της τοποθεσίας του μικρού Τριανόν του αρχιτέκτονα του παλατιού Richard Mick (1783)επιβεβαίωσε τη διάταξη του χώρου και των κτισμάτων που είδαν στην κατάσταση οραματισμού τους οι φίλες.

Ο άντρας που τις βοήθησε να προσανατολιστούν θα μπορούσε να είναι ο αγγελιοφόρος που έτρεξε στο μικρό Τριανόν για να ειδοποιήσει τη βασίλισσα για μια ομάδα επαναστατών που ερχόταν στις 5 Οκτωβρίου του 1789.

Οι άντρες με τα καροτσάκια θα μπορούσε να είναι μέλη της ελβετικής φρουράς για τη προστασία του βασιλκού ζεύγους.

Ο απωθητικός άντρας θα ήταν ο κόμης ντε Βοντρέιγ που στάθηκε κακός φίλος για τη βασίλισσα όταν ενθάρρυνε αντιβασιλικές πρωτοβουλίες.

Και επίσης όταν η αν Μόμπερλι είδε το πορτραίτο της Μαρίας Αντουανέτας πείσθηκε ότι η γυναίκα που είχε δει στον κήπο του μικρού Τριανόν ήταν η βασίλισσα……

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες που διαδίδονται για στοιχειωμένα σπίτια στον ελλαδικό χώρο συγκαταλέγεται η ιστορία του Διαμαντέικου σπιτιού στην περιοχή του Αχλαδόκαμπου.

Η υπηρέτρια του παλιού αρχοντικού ήταν η πρώτη που ανέφερε πως είδε κάποιες φευγαλέες θεόρατες παρουσίες να πλανιούνται στο σπίτι.

Πίστεψε όπως είπε πως ήταν βρικόλακες που έκαναν την εμφάνισή τους κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και επιχειρούσαν να φάνε το αλεύρι από τις αποθήκες.

Το 1925 το σπίτι πουλήθηκε στην οικογένεια Σελλή.
Οι καινούριοι ένοικοι ένιωσαν δυσφορία και ανησυχία με τη διάχυτη αίσθηση εχθρότητας στην ατμόσφαιρα, με τους ανεπαίσθητους ήχους αργόσυρτων βημάτων και το απειλητικό συναίσθημα ότι κάποιος τους παρακολουθούσε.
Λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση χειροτέρεψε, απότομοι υπόκωφοι κρότοι, πάταγοι και βουητά μυστηριώδους προέλευσης τάρασσαν τον ύπνο τους και τους ξυπνούσαν ξαφνικά τα βράδια.

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αόρατα πλάσματα προσπαθούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους, μανταλώνοντας τις πόρτες, αλλάζοντας θέση στα προσωπικά αντικείμενα, μισανοίγοντας τα πορτόφυλλα, ανάβοντας φώτα και προκαλώντας αλλόκοτες δαιμονικές λάμψεις κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Αυτά τα φαινόμενα δοκίμασαν γερά τα νεύρα των ενοίκων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το ιδιόμορφο σπίτι.

Οι επόμενοι κάτοικοι του αρχοντικού ήταν οι οικογένειες Διαμαντογιάννη και Δολίτση. Σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής κάποια από τα μέλη της οικογένειας βρήκαν ατυχή και ανεξήγητο θάνατο και κυκλοφόρησε η φήμη ότι το σπίτι είναι καταραμένο.

Αρκετά χρόνια αργότερα,το 1945, μια παράξενα ηχηρή αστραπή πάνω από την οροφή του σπιτιού φαίνεται πως ήταν το τελευταίο σημάδι του περίεργου όντος το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεώρησε αρκετή την αναστάτωση που προκάλεσε και από εκείνη τη μέρα εξαφανίστηκε μια και καλή από το κτίσμα.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Στη Θεσσαλονίκη πάντως αρκετοί θεωρούν «στοιχειωμένο» το σπίτι της Βασιλίσσης Όλγας, στον αριθμό 263.
Το σπίτι λέγεται πως παλιά ήταν αρχοντικό κάποιου Εβραίου, ενώ σήμερα δεν κατοικείται αφού είναι ετοιμόρροπο και ο γύρω χώρος έχει μετατραπεί σε αποθήκη οικοδομικών υλικών. Φημολογείται πως όσοι έχουν μείνει εκεί νύχτα ακούν φοβερούς θορύβους από φαντάσματα που κυκλοφορούν στα δωμάτια, με αποτέλεσμα να τρέπονται σε φυγή. Λέγεται πως συνοδεύει κατάρα και όποιος μένει εκεί κινδυνεύει να τρελαθεί, ενώ όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει. Στο παρελθόν το πήραν δύο εργολάβοι για να το κατεδαφίσουν, όμως την ημέρα που πέρασε στην ιδιοκτησία τους ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας στην Αθήνα. Για το σπίτι αυτό γίνεται μεγάλη συζήτηση και μέσω του Internet. «Όποιος τολμάει ας πάει να το επισκεφτεί. Εγώ προτιμάω να μην περνάω ούτε απ’ έξω. Το σπίτι αυτό κρύβει κάποιο φοβερό μυστικό και όποιος είναι γενναίος ας πάει να το λύσει», διαβάζουμε σε ιστοσελίδα, ενώ ένας νεαρός περιγράφει τη δική του εμπειρία: «Πήγαμε χθες με φίλους αλλά δεν μπήκαμε μέσα γιατί φοβηθήκαμε. Τι θα συναντήσουμε; Μπορεί να σε ακολουθήσει το πνεύμα;».

Αρκετοί είναι αυτοί που αποφεύγουν ακόμη και να περνούν τη νύχτα έξω από το κτίριο ή αλλάζουν και πεζοδρόμιο με το φόβο πως ίσως κάτι κακό θα τους συμβεί εάν δεν υπακούσουν στους νόμους των «πνευμάτων».

«Έχουν ακουστεί διάφορα για όσους έχουν νοικιάσει ή έχουν θελήσει να κατεδαφίσουν το σπίτι της Βασ. Όλγας 263. Όμως απ’ ότι γνωρίζω το κτίριο ανήκει σε μία κατασκευαστική εταιρία και ο λόγος που δεν χτίζεται είναι ότι υπάρχει πρόβλημα με τα όρια του διπλανού οικοπέδου και η υπόθεση έχει φτάσει έως τον Άρειο Πάγο», μας είπε ο πρώην πρόεδρος των κτηματομεσιτών Θεσσαλονίκης, Γρηγόρης Λιάντας.
Δεν είναι όμως μόνο το συγκεκριμένο σπίτι που «βαφτίζεται» ως στοιχειωμένο στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν και άλλα κτίρια που έχουν συνδεθεί με φήμες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα για κακά πνεύματα ή για τραγικές ιστορίες που σημάδεψαν τους πρώην ιδιοκτήτες τους. Τέτοια είναι στην Αρετσού της Καλαμαριάς αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο μετά το δικαστικό μέγαρο

Υπάρχουν ακόμη και οι προληπτικοί που κάνουν ένα «βήμα» παραπέρα και μιλούν και για περιοχές με αρνητική αύρα. Μεταξύ αυτών λένε πως είναι η πλατεία Τερψιθέας στην Άνω Πόλη και ο παλιός δρόμος της Θέρμης μετά τα νέα νεκροταφεία. Όπως αναφέρουν στις περιοχές αυτές η ατμόσφαιρα είναι βαριά και αφιλόξενη, ενώ η προσαρμογή δύσκολη.

ΠΙΚΕΡΜΙ ΑΤΤΙΚΗΣ.

Είναι ίσως το πιο γνωστό στοιχειωμένο σπίτι.
Από την αρχαιότητα ήταν γνωστή τοποθεσία όπου λάμβαναν χώρο παράδοξα φαινόμενα.
Σε αυτήν, το 18ο και το 19ο αιώνα, άνθρωποι χάνονταν, ενώ υπήρχαν συχνές εμφανίσεις ξωτικών

και νεράιδων. Το συγκεκριμένο σπίτι, τώρα, χτίστηκε το 1910 από τον Περικλή Καλλέργη, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού δολοφόνησε τη γυναίκα του. Στην Κατοχή χρησιμοποιήθηκε από τον ιταλικό στρατό ως τοπικό φρουραρχείο και στα υπόγειά του γίνονταν βασανιστήρια από τους στρατιώτες. Οι μετέπειτα ένοικοι του σπιτιού έμεναν σε αυτό μόνο μικρά χρονικά διαστήματα, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια, άγνωστοι σκάβουν το υπόγειο λόγω διαφόρων φημών περί κρυμμένου θησαυρού. Οι μάρτυρες των περίεργων φαινομένων είναι πολλοί και μεταξύ αυτών και ο τραγουδιστής Γιώργος Γερολυμάτος (και δεν λέω ότι επειδή είναι γνωστός θα είναι κι αξιόπιστος μάρτυρας απλά τον αναφέρω) μαζί με άλλα έντεκα άτομα:

Ένα βράδυ που είχαν επισκεφτεί το σπίτι (μου κάνει μεγάλη εντύπωση! Τί ήθελαν εκεί, αφού το σπίτι είναι ακατοίκητο εδώ και χρόνια; Και δεν το λέω υπονοώντας κάτι το "πονηρό", αλλά κάτι πολύ πιο "μυστηριακό"!), άκουγαν για αρκετή ώρα έναν παράξενο ήχο σαν σύρσιμο και ένα ουρλιαχτό που ακολουθούσε. Το σπίτι, εκτός των άλλων, έχει και άλλες ιδιαιτερότητες λόγω της περίεργης αρχιτεκτονικής του.

Μερικές από αυτές είναι η έλλειψη αυλής, η πρόσοψή του (που απεικονίζει έναν ακτινωτό ήλιο) και ο προσανατολισμός του (όμοιος με αυτόν των εκκλησιών). Αποτελέσματα ερευνών που έγιναν στο παρελθόν έδειξαν αλλαγή, χωρίς εμφανή εξωτερική αιτία, στον ιονισμό της ατμόσφαιρας γύρω στα 30-50 μέτρα γύρω από το σπίτι. Συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού, όπως το βορειοανατολικό παράθυρο, εμφάνισαν υπερβολικές διακυμάνσεις, που οι εντάσεις τους ποίκιλλαν από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου.

Η ΒΙΛΑ ΚΑΖΟΥΛΗ.

Η βίλα Kαζούλη είναι από εκείνα τα κτίσματα, που ο ιστός των θρύλων το έχει ντύσει με εκείνη τη σκοτεινή λάμψη του. Το οίκημα σαν πρώτη όψη, είναι ένα αρχιτεκτονικό στολίδι που κοσμεί την είσοδο του δήμου Κηφισιάς .Όμως όπως σε κάθε κουτί της Πανδώρας, έτσι και σε εκείνο, εάν φυσήξουμε την σκόνη στις περγαμηνές του θρύλου του, θα ανακαλύψουμε άπειρες ιστορίες που χάνονται μέσα στην βοή της πόλης μας. Φυσικά πολλοί από εσάς θα θυμούνται ότι το οίκημα έκανε μια πανελλαδική εμφάνιση στην ταινία ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΝΑΤΑΣΣΑ, ως τον χώρο που είχε έδρα ή αντίσταση! Όμως η άγνωστη ιστορία του δεν σταματά εδώ. Το οίκημα είχε όντως κύριο ρόλο κατά την περίοδο της κατοχής… Είχε επιστρατευτεί από τον γερμανικό στρατό και χρησίμευε ως τόπος ανάκρισης των αντιστασιακών με αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες ήρωες να αφήσουν κάτω από βασανιστήρια την τελευταία τους πνοή μέσα στα υπόγεια του. Αυτό και μόνο έδωσε ένα πιο σκοτεινό φόντο στο κτίριο και οι γύρω κάτοικοι άρχισαν να μιλούν για μορφές ανθρώπων, βαριές ατμόσφαιρες και γενικά ότι συνοδεύει τέτοιου είδους χώρους.

Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΒΙΛΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ.

Για τη βίλα Καλλέργη στην Παλλήνη γνωρίζεις; Εκείνη που σε περίμετρο 10 μέτρων δεν φυτρώνει τίποτα γύρω από το κτίσμα. Στα 20 μέτρα υπάρχουν κίτρινες τούφες γρασίδι και σε αρκετή απόσταση (άνω των 50 μέτρων), βλάστηση. Εκεί, που οι φωτογραφίες έχουν κανονικά χρώματα πάνω από το σπίτι, ενώ στο επίπεδο του σπιτιού έχουν χρώματα ξεφτισμένα... κίτρινο-πράσινα. Εκεί, που τη δεκαετία του '80 γνωστός σκηνοθέτης με το επιτελείο του έφυγε τρέχοντας, πηδώντας απ' τα παράθυρα, όταν αντιλήφθηκαν ότι "κάτι το εξώκοσμο" τους έκανε συντροφιά... Εκεί, που οι ναζί ξεκλήρισαν την οικογένεια και κατόπιν μετέτρεψαν τη βίλα σε στρατηγείο τους και το υπόγειο σε... τόπο μαρτυρίων για όσους ανέκριναν. Έλεγαν ότι τους άρεσε πολύ ο διάκοσμος με τους μαιάνδρους στα ταβάνια... Ότι τους θύμιζε το έμβλημα της σβάστικας... Εκεί, όπου ο τελευταίος κηπουρός το 1978 απαγχονίστηκε. Το 1981 κάτι "επιτέθηκε" σε ζευγάρι που βρήκε καταφύγιο το προαύλιο του σπιτιού για......... Κάποιοι έδειξαν φωτογραφίες ενός φαλακρού άνδρα που εμφανίστηκε ξαφνικά σε διπλανό δωμάτιο κατά την εξερεύνηση τους... μυστήριο....άπλα όλα ένα μυστήριο.

Τα 10 πιο στοιχειωμένα μέρη στην Ελλάδα

Αυτά είναι τα 10 πιο στοιχειωμένα μέρη στην Ελλάδα - Μύθοι, φαντάσματα, δολοφόνοι και εραστές...ΦΩΤΟ - ΒΙΝΤΕΟ

Σπηλιές, χαμένες πόλεις (σαν την Ατλαντίδα), βίλες και νεοκλασικά ποτισμένα με το αίμα δολοφόνων και εραστών, υπόγεια στα οποία βασανίστηκαν από την χούντα οι φυλακισμένοι, εγκλήματα και αυτοχειρίες...Φωνές από το πουθενά, ήχοι από σύρσιμο, παράξενες φιγούρες πάνω σε κάστρα και φαντάσματα...

Ποιες από αυτές τις ιστορίες είναι αληθινές και ποιες αποκύημα φαντασίας; Που σταματάνε οι μεταφυσικές παρουσίες και που αρχίζει ο αστικός μύθος; 

Η σπηλιά του Νταβέλη

Ακόμα και το όνομα της σπηλιάς αποτελεί μυστήριο. Για κάποιους είναι γνωστό ως σπήλαιο Πεντέλης, για άλλους ως σπήλαιο Αμώμων και για την πλειοψηφία του κόσμου ως σπηλιά του Νταβέλη.

Ο Νταβέλης ήταν ένας λήσταρχος που έδρασε στην περιοχή τον 19 αιώνα, ωστόσο δεν υπάρχουν αποδείξεις πως γνώριζε το συγκεκριμένο σπήλαιο, το οποίο λέγεται πως χρησιμοποιούσε ως ορμητήριο. Είναι γνωστό ως σπήλαιο Αμώμων (άμωμος=ηθικά αμόλυντος), γιατί εκεί από τον 6ο μ.Χ. και για τους επόμενους δέκα αιώνες υπήρξε καταφύγιο ασκητών και μοναχών. Το σπήλαιο της Πεντέλης ήταν γνωστό από την αρχαιότητα, αφού αποτελεί τμήμα αρχαίου λατομείου μαρμάρου.

Ο μύθος γύρω από το όνομά του αρχίζει να δημιουργείται την περίοδο της Χούντας. Η τότε κυβέρνηση άρχισε να κάνει κάποια έργα στην περιοχή τα οποία συνεχίστηκαν από τις επόμενες κυβερνήσεις μέχρι και τη δεκαετία του '90. Τα έργα αυτά αλλοίωσαν το φυσικό τοπίο τόσο έξω όσο και μέσα στη σπηλιά και η μυστικότητα με την οποία έγιναν δημιούργησε θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τον σκοπό που εξυπηρετούσαν.

Έχουν υπάρξει αναφορές για εμφάνιση εξωγήινων στην περιοχή, για ανθρώπους που κατά τη διάρκεια των έργων πέθαναν από καλπάζοντα καρκίνο, για πυρηνικά όπλα, για απόκοσμα όντα, αλλά και για την ύπαρξη ισχυρών μαγνητικών πεδίων που κάνουν ηλεκτρικές συσκευές ν' αναβοσβήνουν και αυτοκίνητα ν' ανεβαίνουν γειτονική ανηφόρα με νεκρά.

Αρχάμπολη.

Στην περιοχή του Καφηρέα, του θρυλικού Κάβο Ντόρο της Εύβοιας, ανάμεσα στα χωριά Θύμι και Ευαγγελισμός βρίσκεται η χαράδρα της Χαρχάμπολης
ή Αρχάμπολης, ένα εντυπωσιακό, αλλά άγριο τοπίο. Καταλήγει σε μια απρόσιτη παραλία
όπου στο ένα άκρο υπάρχουν ψηλά κοφτερά βράχια με σπηλιές και στο άλλο άκρο ένα ταπεινό εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου.

Το απόκοσμο σκηνικό συνοδεύεται από την ιστορία ότι εκεί κάποτε υπήρχε μια σπουδαία αρχαία πόλη που ερημώθηκε ξαφνικά μετά από φονική επιδρομή.

Ο λαϊκός θρύλος λέει ότι οι αδικοχαμένοι που σφαγιάστηκαν εμφανίζονται τη νύχτα μέσα από τη θάλασσα ως φαντάσματα.

Οι Δροσουλίτες στο Φραγκοκάστελο

Το Φραγκοκάστελο είναι μια περιοχή στα όρια του νομού Χανίων, στα Σφακιά της Κρήτης, η οποία έχει πάρει το όνομά της από το ομώνυμο μεσαιωνικό κάστρο και είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται στην περιοχή κάθε Μάιο.

Σύμφωνα με αυτό, πάνω στα τείχη του κάστρου και στον γύρω κάμπο παρατηρούνται σκιές που θυμίζουν πολεμιστές και ιππείς με τις πανοπλίες και τα όπλα τους.

Σύμφωνα με την παράδοση οι σκιές αποτελούν φαντάσματα της μάχης που έδωσαν εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους άντρες του κόντρα στους Οθωμανούς του Μουσταφά Ναϊλή Πασά, στα πλαίσια της ελληνικής επανάστασης και της επιθυμίας των Κρητικών να ενωθούν με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Το κόκκινο σπίτι της Θεσσαλονίκης

Το «κόκκινο σπίτι» της Θεσσαλονίκης, θεωρείται από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια του κέντρου της πόλης. Βρίσκεται στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Είναι κτισμένο με κόκκινα τούβλα και κεραμικά, που του δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη όψη. Ανήκε στην οικογένεια Λόγγου, μία από τις μεγαλύτερες οικογένειες βιομηχάνων-κλωστοϋφαντουργών της Νάουσας.

Το 1939 η οικογένεια καταστράφηκε οικονομικά από πυρκαγιά. Λίγο αργότερα, ο πόλεμος τους αποτελείωσε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οριστική εγκατάλειψη της πολυτελούς οικίας....
Οι κακοδαιμονίες Το σπίτι ρήμαζε χρόνο με το χρόνο. Ίσως αυτή η εικόνα, να πυροδότησε και τη φήμη ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Ο ένας μύθος διαδεχόταν τον άλλο, μέχρι που το «παραμύθι με τις κατάρες» έληξε οριστικά το 2006, όταν η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας πρότεινε την αγορά του από το υπουργείο Πολιτισμού. Το 2007 το υπουργείο αποφάσισε «την έγκριση της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης ή την απευθείας εξαγορά του διατηρητέου κτιρίου για πολιτιστικές χρήσεις». Η απόφαση ανακλήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά και έτσι το «κόκκινο σπίτι» μπορούσε να εξαγοραστεί από όποιον ιδιώτη ήθελε να το αποκτήσει. ...
Ιβάν Σαββίδης αγόρασε το μέγαρο το 2013 αντί 4.700.000 ευρώ και είχε αποφασίσει να το μετατρέψει σε στρατηγείο των επιχειρήσεών του. Όμως, για να επενδύσει σε αυτό έπρεπε να αλλάξει χρήση και να ακολουθήσει ότι προβλέπει ο νόμος για τα διατηρητέα κτίρια, ειδικά όσων φέρουν καλλιτεχνικό διάκοσμο. Ο ομογενής επιχειρηματίας, , ο οποίος έχει αγοράσει και άλλα διατηρητέα κτίρια της Θεσσαλονίκης, εκτιμάται ότι θα επενδύσει έως 3.000.000 ευρώ για την αποκατάσταση του μεγάρου, ενώ οι εργασίες θα διαρκέσουν έως 18 μήνες...

(Το «κόκκινο σπίτι» κτίστηκε το 1926, από τον Γρηγόρη Λόγγο και ήταν έργο του αρχιτέκτονα Gennari. Σήμερα τα σημάδια εγκατάλειψης είναι εμφανή)

Το 1939 η οικογένεια καταστράφηκε οικονομικά από πυρκαγιά. Λίγο αργότερα, ο πόλεμος τους αποτελείωσε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οριστική εγκατάλειψη της πολυτελούς οικίας.

(Οδός Ερμού, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας βρίσκεται το επιβλητικό «κόκκινο σπίτι – Μέγαρο Λόγγου»)

Το σπίτι ρήμαζε χρόνο με το χρόνο. Ίσως αυτή η εικόνα, να πυροδότησε και τη φήμη ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο.

Ο ένας μύθος διαδεχόταν τον άλλο, μέχρι που το «παραμύθι με τις κατάρες» έληξε οριστικά το 2006, όταν η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας πρότεινε την αγορά του από το υπουργείο Πολιτισμού. Το 2007 το υπουργείο αποφάσισε «την έγκριση της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης ή την απευθείας εξαγορά του διατηρητέου κτιρίου για πολιτιστικές χρήσεις». Η απόφαση ανακλήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά και έτσι το «κόκκινο σπίτι» μπορούσε να εξαγοραστεί από όποιον ιδιώτη ήθελε να το αποκτήσει.

Το στοιχειωμένο σπίτι στο Βόλο

Το οίκημα βρίσκεται στα Λεχώνια, χωριό ανάμεσα στον Βόλο και το Νότιο Πήλιο. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κατοικούνταν από την οικογένεια Κοντού, η οποία ξεκληρίστηκε είτε από μια σαύρα που έπεσε μέσα σε μια κανάτα με γάλα, το οποίο ήπιαν στη συνέχεια τα μέλη της και δηλητηριάστηκαν είτε γιατί τη δηλητηρίασε κάποιος τρίτος. Όπως και να έχει, το μνημείο της οικογένειας στο νεκροταφείο Βόλου αναπαριστά ένα τραπέζι με τρεις μικρές καρέκλες και μια κανάτα, η οποία έχει μια σαύρα στο χείλος της.

Ο θρύλος θέλει οποιονδήποτε κατοίκησε το συγκεκριμένο σπίτι μετά την οικογένεια Κοντού να βρήκε περίεργο θάνατο, ενώ επί Κατοχής αποτέλεσε αρχηγείο της Γκεστάπο και Έλληνες βασανίζονταν στο υπόγειό του. Σήμερα, λένε πως στα δωμάτια του έχουν μείνει κρότοι, βογγητά και ήχοι από αλυσίδες που σέρνονται στο πατωμα.

«Μην πάτε εκεί μέσα», προειδοποιούν πολλοί στο Βόλο, μιλώντας για την οικία Κοντού, ή αλλιώς το «στοιχειωμένο σπίτι» που βρίσκεται στα Λεχώνια. Η παραίνεση τους είχε να κάνει με το μύθο (;) για τους κρότους από αλυσίδες και τα βογγητά που ακούγονται κάποιες νύχτες από το εσωτερικό του σπιτιού.

Βγαίνοντας από τον Βόλο και ακολουθώντας τη διαδρομή προς το Νότιο Πήλιο, πάνω σε μια στροφή στα Λεχώνια, ο ταξιδιώτης μένει έκπληκτος βλέποντας ένα σπίτι που η όψη του δεν έχει την παραμικρή σχέση με την τυπική αρχιτεκτονική του Πηλίου. Πρόκειται για εξαιρετικό δείγμα εκλεκτικισμού, σχεδιασμένο από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρέστο ντε Κίρικο, τον πατέρα του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, την ίδια εποχή που κατασκεύαζε τη σιδηροδρομική γραμμή, η οποία ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, αλλά και τους σταθμούς του τρένου,στις αρχές του περασμένου αιώνα (1910).

Πρώτοι κάτοικοί του ήταν η οικογένεια Κοντού. Ο ίδιος ο Κοντός είχε υπηρετήσει ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη και εγκαταστάθηκε στα Λεχώνια όταν αποσύρθηκε.

Η κακοδαιμονία του σπιτιού άρχισε ευθύς αμέσως με την κατοίκησή του. Κατά το μύθο, μια σαύρα έπεσε στην καράφα με το γάλα που θα έπιναν τα τρία παιδιά της οικογένειας. Πέθαναν από δηλητηρίαση και το ταφικό τους μνημείο, στο νεκροταφείο Βόλου, παρουσιάζει ακριβώς ένα τραπέζι, τρία καρεκλάκια, την καράφα και τη σαύρα στο χείλος της.

Άλλες εκδοχές πάνω στο ίδιο θέμα είναι πως τα παιδιά δηλητηριάστηκαν από μια υπηρέτρια προκειμένου να κληρονομήσουν το σπίτι κάποιοι συγγενείς και μια ακόμα πως ένα κοινωνικό νόσημα (φυματίωση ή σύφιλη) ανάγκασε την οικογένεια να μετοικήσει.

Στη συνέχεια το σπίτι άρχισε ν' αλλάζει χέρια και οι ένοικοι να πεθαίνουν (κατά το μύθο ή την πραγματικότητα) αιφνιδίως ή τουλάχιστον περίεργα. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής η οικία Κοντού έγινε αρχηγείο της Γκεστάπο, ήγουν κολαστήριο. Πολλοί ήσαν εκείνοι που βασανίστηκαν εκεί ή δολοφονήθηκαν. Οι Γερμανοί μάλιστα, εγκαταλείποντάς την, σκότωσαν και τις δύο τελευταίες κατοίκους του, τις οποίες είχαν κρατήσει για να τους υπηρετούν.

Εντυπωσιακό στοιχείο που δείχνει και τη φιλοσοφία, σαφώς ταξική, μιας ολόκληρης εποχής είναι ο διαχωρισμός των χώρων, όπου κινούνταν το υπηρετικό προσωπικό από εκείνους της οικογένειας. Πράγματι, από την κύρια είσοδο ανεβαίνει κανείς τη σκάλα για τους δύο επάνω ορόφους, ενώ ο πλευρικός διάδρομος βγάζει προς τις κουζίνες. Αριστερά και δεξιά αυτού του διαδρόμου υπάρχουν δύο τυφλές μεγάλες αίθουσες, οι οποίες επικοινωνούν από το πίσω μέρος με τις κουζίνες για να γίνεται το σερβίρισμα. Η είσοδος των μελών της οικογενείας μπορούσε να γίνει τόσο από τις κουζίνες όσο κι απ' έξω, κάτω από τα στέγαστρα τα οποία δεν υπάρχουν πια και που η μελέτη προβλέπει την ανακατασκευή τους. Οι καλεσμένοι, όταν άνοιγαν αυτές οι αίθουσες-σαλόνια, έμπαιναν απ' έξω.

Αμέσως μετά τον πόλεμο διαιρέθηκε σε περισσότερες από μία κατοικίες και άρχισε να ερειπώνεται, μέχρι να φτάσει στη σημερινή τραγική του κατάσταση. Ωστόσο ήδη από το 1985 και ενώ εξακολουθούσε να ερειπώνεται, είχε χαρακτηριστεί με απόφαση της Μελίνας Μερκούρη διατηρητέο. Εν τέλει, με πίστωση 200 εκατ. δρχ. αγοράστηκε το 1999 από τον τότε Δήμο Αρτέμιδος, από τους τελευταίους ιδιοκτήτες του, τους αδελφούς Χατζησταματίου. Στόχος ήταν και είναι να στεγάσει το Διαδημοτικό Πολυκέντρο Πολιτισμού, Ιστορίας και υπηρεσιών του Δήμου Αρτέμιδος.

Το σανατόριο της Πάρνηθας

Το σανατόριο λειτούργησε για 40 χρόνια στις αρχές του περασμένου αιώνα. Μιας και η Πάρνηθα ήταν αρκετά μακρυά από το αστικό κέντρο, το συγκεκριμένο σημείο θεωρήθηκε κατάλληλο για να βοηθήσει στη θεραπεία των φυματικών, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν εκεί κατά χιλιάδες.

Μετά τα μέσα του περασμένου αιώνα, ο συγκεκριμένος χώρος μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με το όνομα 'Ξενία', ενώ στη συνέχεια έγινε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων.

Από το 1985, όταν και εγκαταλείφθηκε και μετά, διάφοροι επισκέπτες του δηλώνουν πως έχουν έρθει σε επαφή με φαινόμενα στα οποία δεν μπορούν να δώσουν κάποια λογική εξήγηση. Ιστορίες για ουρλιαχτά και κραυγές που ακούγονται από το υπόγειο, πόρτες που χτυπούν, αλυσίδες που σέρνονται και το φάντασμα ενός φυματικού κοριτσιού, το οποίο λέγεται πως νοσηλευόταν εκεί τον περασμένο αιώνα, έχουν δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω από το σανατόριο, το οποίο τρομάζει κάθε επισκέπτη.

H βίλα Καλλέργη στο Πικέρμι.

Το οίκημα οικοδομήθηκε στο Πικέρμι στις αρχές του 20ου αιώνα, ενώ σύμφωνα με κάποιους στα τέλη του 19ου, από τον Περικλή Καλλέργη, επιστάτη της οικογένειας Σκουζέ.

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Καλλέργης φαίνεται να δολοφόνησε τη γυναίκα του και ύστερα αυτοκτόνησε. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος που θέλει τον Καλλέργη ανύπανδρο.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής η βίλα χρησιμοποιήθηκε από τον Ιταλικό στρατό ως τοπικό φρουραρχείο, στα υπόγεια της οποίας γίνονταν βασανιστήρια.

Οι μετέπειτα ένοικοι του σπιτιού έμεναν για μικρά μόνο χρονικά διαστήματα με κάποιους από αυτούς να διηγούνται ιστορίες ότι άκουγαν για αρκετή ώρα έναν παράξενο ήχο σαν σύρσιμο και ένα ουρλιαχτό που ακολουθούσε.

Αυτό όμως που όξυνε ακόμα περισσότερο το θρύλο του στοιχειωμένου σπιτιού ήταν η αρχιτεκτονική του η οποία θεωρήθηκε από κάποιους ιδιόρρυθμη (ακολουθεί τον προσανατολισμό των εκκλησιών), έχει δυο καμάρες στην στέγη με ηλιακά σχέδια κ.α, ενώ η τοποθεσία στις αρχές του αιώνα ήταν ερημική και άρα ιδανική για πνευματιστικές συνάξεις.

Η ιστορία της βίλας Καλλέργη τελειώνει το 1995 όταν κατεδαφίστηκε και στην θέση της σήμερα βρίσκεται το γνωστό super market ενώ σε μέρος του οικοπέδου έχουν οικοδομηθεί μεζονέτες.

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ.

Ένα νεοκλασικό κτίριο στη συνοικία του Νέου Φαλήρου, στην οδό Σμολένσκι 4, που παραμένει ακατοίκητο εδώ και χρόνια. Σήμερα ο πύργος αυτός καλύπτεται από πυκνή βλάστηση, ενώ στην είσοδό του δεσπόζει μια μισογκρεμισμένη αυλόπορτα. Ανήκε σε έναν υφασματέμπορο, τον Κουρταλή, φιλόδοξο και μισάνθρωπο, που λόγω της ιδιορρυθμίας του έζησε αποτραβηγμένος από τον κόσμο. Όταν ήταν νέος, λένε, ήθελε να γίνει τραγουδιστής της όπερας, αλλά ο πατέρας του δεν του το επέτρεψε.

Αργότερα, του μπήκε η εμμονή να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, γι αυτό και όσοι τον ήξεραν, τον αποκαλούσαν «κύριο Δήμαρχο ή κύριο Υπουργό». Έβαλε υποψηφιότητα, αλλά έχασε τις εκλογές για τέσσερις ψήφους.

Από τότε αποτρελάθηκε και απομονώθηκε στον πύργο του, όπου πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Κάποιοι κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονται ότι ακούν τα βράδια κάποιον να τραγουδάει πίσω από τα σφαλισμένα παντζούρια. Άλλοι είναι σίγουροι πως έχουν δει το φάντασμά του να τριγυρίζει στα δωμάτια και να ψιθυρίζει: «Μακριά από τον πύργο, είναι δικός μου».

Βίλα Καζούλη

Ένας αιώνας έχει περάσει από τη δημιουργία ενός από τα εντυπωσιακότερα και πιο πολυσυζητημένα κτίρια της Αθήνας. Η βίλα Καζούλη, όπως είναι γνωστό το κτίριο, βρίσκεται στην είσοδο της Κηφισιάς και καλύπτει μια έκταση 47 στρεμμάτων. Τα περίτεχνα γλυπτά, οι μαρμάρινες σκάλες και η πρωτότυπη αρχιτεκτονική της αποτελούν ένα κτίριο κόσμημα που άντεξε στο χρόνο.

Απομεινάρι μιας αριστοκρατικής εποχής για την περιοχή, η έπαυλη χτίστηκε στις αρχές τo 1910 από τον Αιγυπτιώτη επιχειρηματία της Αλεξάνδρειας Νικόλαο Καζούλη και ήταν η θερινή του κατοικία. Το κτίσμα είναι ένα μείγμα νεοκλασικισμού και αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Χαρακτηριστικό του είναι ο εντυπωσιακός τρούλος που προσπαθεί να «δέσει» με το υπόλοιπο οίκημα.

Ο γλύπτης Φιλλιπότης ήταν ο δημιουργός των δύο λιονταριών που κοσμούσαν το εξωτερικό της βίλας.

Η είσοδος έχει έντονο αναγεννησιακό χαρακτήρα και διαθέτει νεοκλασικούς κίονες Τα επόμενα χρόνια ο γαμπρός του Καζούλη, ο αρχιτέκτονας Παναγιώτης Αριστόφρονας θέλησε να χρησιμοποιήσει το τεράστιο κτίριο για να στεγάσει μια σύγχρονη Ακαδημία Πλάτωνος.

Το όνειρο του δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Πολλές εξέχουσες προσωπικότητες έχουν φιλοξενηθεί στην έπαυλη, ανάμεσα τους και ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Α’. Το όμορφο νεοκλασικό χρησιμοποιήθηκε και ως τόπος γυρισμάτων για την ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Το γεγονός ότι η βίλα της Κηφισιάς είναι χτισμένη πάνω σε ένα τούρκικο νεκροταφείο δημιούργησε τις ιστορίες της στοιχειωμένης βίλας, που κυριαρχούν τα φαντάσματα. Τα υπόγεια περάσματα, οι ατελείωτοι διάδρομοι και τα δεκάδες σκοτεινά δωμάτια προκαλούν δέος και ενισχύουν στους πιο εύπιστους τα διάφορα φανταστικά σενάρια. Πολλοί «πιστεύουν» ότι τα βράδια οι σκιές των νεκρών περιπλανιούνται στο εσωτερικό του κτιρίου και δεν το έχουν εγκαταλείψει ποτέ. Αρκετοί είναι οι ιδιοκτήτες που κατά περιόδους έχουν αγοράσει την περιβόητη βίλα και ο καθένας με τον τρόπο του, έχει ενισχύσει τον μύθο ότι είναι στοιχειωμένη

Την περίοδο της γερμανικής κατοχής το κτίριο καταλήφθηκε από τους Γερμανούς που εγκατέστησαν το φρουραρχείο των ΕςΕς. Τα μεσαιωνικά βασανιστήρια που ακολούθησαν σε βάρος όσων αντιστασιακών συλλαμβάνονταν, έκαναν τον κτίριο εφιαλτικό. Μόνο που γι΄ αυτό δεν έφταιγαν τα φαντάσματα, αλλά οι μέθοδοι των Ες Ες. Δώδεκα Έλληνες πέθαναν στην έπαυλη και θάφτηκαν στην αυλή της. Άλλη μια φήμη που ακούστηκε ήταν ότι έξω από τη βίλα σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς η δημοσιογράφος Χούλια και ο Σπανός. Μετά την απελευθέρωση καταλήφθηκε από τον ΕΛΑΣ. Από το 1949 και για τα επόμενα τρία χρόνια χρησιμοποιήθηκε από το ΚΑΤ και έως το 1955 στέγαζε σεισμοπαθείς.

Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού, Μελίσσια.

Στην αρχή της οδού Θεμιστοκλέους βρίσκεται η είσοδος του νοσοκομείου που εδώ και 35 χρόνια είναι έρμαιο στη φθορά και τις λεηλασίες. Λειτούργησε από το 1948 έως το 1975, οπότε και έκλεισε για την εκτέλεση επιδιορθώσεων, αλλά το 1981 οι εργασίες σταμάτησαν. Ανήκει στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο το οποίο δεσμεύεται από το καταστατικό του να το λειτουργήσει μόνο ως νοσοκομείο. Έτσι, το κτίριο και η συνολική έκταση των 120 στρεμμάτων παραμένουν αναξιοποίητα.

Το ΝΙΕΝ, αποκαλείται και «νοσοκομείο φάντασμα».

Το παλιό ναυτικό νοσοκομείο – που θα μπορούσε να αποτελεί… μουσείο – σήμερα συνοδεύεται από τη φήμη σατανιστικών τελετών και κυνηγιών φαντασμάτων. Λέγεται πως αν επισκεφθεί κανείς το αφύλαχτο αυτό μνημείο, θα βρει από παλιές ξύλινες κασέλες μέχρι κρεμάλες, αλλά και πρόχειρες εγκαταστάσεις διαμονής αστέγων. Αξίζει να αναφερθεί πως η πρόσβαση στο κτίριο δεν είναι ασφαλής, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες.