Αληθινές φωτογραφίες με φαντάσματα

Αληθινές φωτογραφίες με πνεύματα και φαντάσματα που έχουν καταγραφή στο παρελθόν.

Υπάρχουν φορές που παραλύεις από τον φόβο, καθώς το υπερφυσικό είναι κάτι που δεν θες να το συναντήσεις μπροστά σου.

Ακόμα κι όταν η θέαση με το απόκοσμο γίνεται μέσω φωτογραφίας, η αυθεντικότητα της οποίας ελέγχεται, ο τρόμος εισβάλει από το παράθυρο και διαλύει το φρόνιμο του κόσμου μας.

Κυκλοφορούν βέβαια εκεί έξω πάμπολλες φωτογραφίες με πνεύματα και φαντάσματα που μόνο αληθινές δεν είναι, αν και το θέμα είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα υποκειμενικής εκτίμησης παρά αντικειμενικής βεβαιότητας.

Υπάρχουν ωστόσο και μερικές που θεωρούνται αυθεντικές καταγραφές απόκοσμων φαινομένων σε φιλμ, αν και πάλι η αλήθεια τους βασίζεται στην άποψη που έχει κάποιος για τον κόσμο.

Κι αν σήμερα με τα νέα μέσα και την τεχνολογία που παρακάνουν εύκολο το «πείραγμα» μιας φωτογραφίας είναι σχετικά εύκολο να διακρίνεις το χαλκευμένο του πράγματος, δεν θα λέγαμε το ίδιο και για εικόνες που χρονολογούνται αρκετές δεκαετίες πριν από την έλευση της ψηφιακής φωτογραφίας και των προγραμμάτων επεξεργασίας εικόνας.

Η φωτογραφία του Queensland (1946)


Τραβηγμένη το 1946 στο Queensland της Αυστραλίας από μια μητέρα (την κυρία Andrews) που φωτογράφισε τον τάφο της έφηβης κόρης της, όλοι έμειναν έκπληκτοι όταν εμφανίστηκε το φιλμ και φάνηκε η εικόνα ενός παιδιού να κάθεται πάνω στο μνήμα. Η μητέρα δεν αναγνώρισε το παιδί, το οποίο δεν ήταν στα σίγουρα η 17χρονη κόρη της(!), είπε ωστόσο ότι δεν θυμόταν να υπήρχε αγοράκι που να έπαιζε στον τάφο της θυγατέρας της όταν τράβηξε τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα διπλής έκθεσης ή…

Τα πρόσωπα στο εμπορικό πλοίο (1924)


Η περιβόητη φωτογραφία απαθανατίστηκε το 1924 και υποτίθεται ότι απεικονίζει τα πρόσωπα δύο προσφάτως εκλιπόντων ναυτικών (James Courtney και Michael Meehan) που εθεάθησαν πάνω στα κύματα της Διώρυγας του Παναμά, δίπλα στο εμπορικό πλοίο «S.S. Watertown».

Τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος, που έριξαν τα πτώματα των άτυχων ναυτικών στη θάλασσα λίγες μέρες πριν, ισχυρίστηκαν ότι έβλεπαν τα πρόσωπά τους αρκετές μέρες πριν από την απαθανάτισή τους στο φιλμ και ήταν σίγουροι ότι επρόκειτο για τους δύο συναδέλφους τους που είχαν πεθάνει λίγες μέρες πρωτύτερα από ασφυξία, την ώρα που καθάριζαν μια δεξαμενή καυσίμων.

Ανεξάρτητη φίρμα της εποχής έλεγξε το αρνητικό της φωτογραφίας, την οποία τράβηξε ο καπετάνιος του πλοίου, για πλαστότητα και δεν βρήκε τίποτα το μεμπτό…

Φάντασμα σε κοιμητήριο του Σικάγου (1991)


Την ώρα που οι περισσότερες τέτοιες φωτογραφίες πνευμάτων σε νεκροταφεία είναι τραβηγμένες τη νύχτα, εδώ η απεικόνιση έγινε μέρα μεσημέρι και από επαγγελματία μάλιστα ερευνητή παραφυσικών φαινομένων. Η εικόνα απαθανατίστηκε στο κοιμητήριο Bachelor’s Grove του Ιλινόις από μέλος της Εταιρίας Έρευνας Φαντασμάτων στις 10 Αυγούστου 1991.

Τα όργανα του ερευνητή έδειξαν ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες και η φωτογραφία τραβήχτηκε με υψηλής ταχύτητας μονοχρωματικό φιλμ. Η εικόνα υποβλήθηκε σε αρκετούς ελέγχους και δεν φάνηκε τίποτα ύποπτο με την απεικόνιση. Λέτε έτσι να δείχνουν πράγματι τα φαντάσματα;

Το πνεύμα των βράχων (1959)


Τραβηγμένη από τον αιδεσιμότατο R.S. Blance στο Corroboree Rock της Αυστραλίας, η επίσης γνωστότατη φωτογραφία κυκλοφορεί εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα χωρίς επαρκή (λογική δηλαδή) εξήγηση. Κι αν σήμερα με τη βοήθεια των προγραμμάτων επεξεργασίας εικόνας δεν θα ήταν καθόλου δύσκολη μια τέτοια απεικόνιση, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1959 και για έναν ιερωμένο, όχι φωτογράφο…

Η φωτογραφία του «Δαίδαλου» (1919)


Άλλη μια κλασική απόκοσμη φωτογραφία και σε πολύ καλή μάλιστα ποιότητα, απαθανατίστηκε το 1919 από τον εν αποστρατεία αξιωματικό της RAF, sir Victor Goddard, και απεικονίζει το πλήρωμά του από το σκάφος του Βασιλικού Ναυτικού «HMS Daedalus».

Παρατηρήστε το «διάφανο» πρόσωπο που εμφανίζεται πίσω από τον άντρα της τελευταίας σειράς. Όλο το πλήρωμα αναγνώρισε αμέσως τον πρώην συνάδελφό τους, μηχανικό Freddy Jackson, ο οποίος είχε σκοτωθεί δύο μέρες πρωτύτερα σε τραγικό δυστύχημα πάνω στο πλοίο. Η κηδεία του είχε μάλιστα τελεστεί νωρίτερα την ίδια μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία. Φαίνεται ότι ο Freddy δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Τα παιχνίδια είμαστε εμείς (1978)


Εδώ πρόκειται για μια από τις υπερφυσικές απεικονίσεις με τα καλύτερα πιστοποιητικά, καθώς τραβήχτηκε σε ελεγχόμενες συνθήκες με αναρίθμητους μάρτυρες παρόντες, κάνοντας την πλαστότητα ιδιαιτέρως δύσκολη. Τραβηγμένη στο κατάστημα παιχνιδιών Toys-R-Us της Καλιφόρνια, διαβόητο στην περιοχή για την παραφυσική δραστηριότητα που λάμβανε χώρα εντός του, η φωτογραφία καταγράφηκε από εξειδικευμένο συνεργείο τηλεοπτικής εκπομπής («That’s Incredible!»), με τη βοήθεια υπέρυθρου φιλμ.

Εννοείται ότι ο άντρας που ακουμπά στον τοίχο δεν ήταν μέρος της παρέας, ούτε και καταγράφηκε σε αντίστοιχες λήψεις με απλό φιλμ. Η ιστορία του 1869 με έναν νέο άντρα που πέθανε στο ίδιο μέρος που άνοιξε κατόπιν το παιχνιδάδικο ίσως εξηγεί το απόκοσμο του πράγματος…

Η αγαπημένη μου καρέκλα (1891)


Άλλη μια σπουδαία απεικόνιση, και ίσως το παλιότερο παράδειγμα καλοκάγαθου πνεύματος, αφορά στη φωτογραφία που απαθανατίστηκε στη Βιβλιοθήκη Combermere Abbey το 1891 από τον Sybell Corbet. Ο χρόνος έκθεσης της φωτογραφίας ήταν πάνω από μία ώρα και η φιγούρα ενός άντρα που κάθεται στην καρέκλα είναι κάτι παραπάνω από προφανής!

Τη στιγμή μάλιστα που τραβιόταν η φωτογραφία, λίγο παρακεί ενταφιαζόταν ο Lord Combermere, γνωστός Βρετανός διοικητής ιππικού, το σπίτι του οποίου μετατρεπόταν στην ομώνυμη βιβλιοθήκη. Αυτή ήταν πράγματι η αγαπημένη του καρέκλα, στην οποία δεν άφηνε να καθίσει κανένας, και από το γεγονός ότι ήταν ευρύτερα γνωστός στη Βρετανία, αναγνωρίστηκε εύκολα ότι η μορφή που καθόταν στην καρέκλα ήταν πράγματι ο Combermere…

Η φωτογραφία των Chinnery (1959)


Επισκεπτόμενη τον τάφο της μητέρας της το 1959, η κυρία Mabel Chinnery αποφάσισε να αφιερώσει την τελευταία στάση του φιλμ απαθανατίζοντας τον σύζυγό της στο αυτοκίνητο. Όταν το φιλμ εμφανίστηκε, μια γυναικεία φιγούρα φάνηκε να κάθεται στο πίσω μέρος του αμαξιού.

Τόσο η ίδια η κυρία Chinnery όσο και τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας αναγνώρισαν εύκολα την εκλιπούσα μητέρα, που καθόταν στη συνηθισμένη θέση της περιμένοντας τον οδηγό να την πάει στο σπίτι της, όπως εξάλλου συνήθιζε να κάνει κι όταν ήταν στη ζωή.

Ειδικοί της εποχής έλεγξαν εξονυχιστικά την εικόνα για διπλή έκθεση ή άλλα φωτογραφικά τρικ και δεν βρήκαν τίποτα το μεμπτό. Παρατηρήστε ότι η «μητέρα» δεν εμφανίζεται διάφανη, όπως άλλα πνεύματα, ούτε και το φως από το πίσω παράθυρο περνά μέσα της, όπως συνήθως συμβαίνει σε αντίστοιχες εικόνες. Μέχρι και τα γυαλιά της φαίνεται να αντανακλούν το φως!

Η «Καφέ Κυρά» του Raynham Hall (1936)


Ίσως η γνωστότερη από όλες τις φωτογραφίες φαντασμάτων, η εικόνα τραβήχτηκε το 1936 από επαγγελματίες φωτογράφους του λονδρέζικου περιοδικού «Country Living» που στάλθηκαν να απαθανατίσουν το εσωτερικό του Raynham Hall στο Νόρφολκ της Αγγλίας.

Αυτό που είναι αρκετά παράξενο με τη συγκεκριμένη απεικόνιση είναι ότι το πνεύμα δεν φάνηκε μετά την εμφάνιση του φιλμ, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά ο φωτογράφος το παρατήρησε μέσα από το σκόπευτρο πριν καν τραβήξει τη λήψη!

Το αρνητικό της φωτογραφίας ελέγχθηκε πραγματικά από εκατοντάδες ειδικούς και σκεπτικιστές που δεν βρήκαν ωστόσο ενδείξεις «πειράγματος». Γι’ αυτό και θεωρείται από την κοινότητατων κυνηγών φαντασμάτων ως η καλύτερη απεικόνιση πνεύματος…

Φάντασμα στις σκάλες του Εθνικού Μουσείου του Γκρίνουιτς (1966)


Άλλη μια ξακουστή καταγραφή πνεύματος, η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον αιδεσιμότατο Ralph Hardy, έναν συνταξιούχο ιερωμένο από τον Καναδά, ο οποίος μαγεύτηκε από τη σκάλα του Queen House National Museum του Γκρίνουιτς της Αγγλίας και αποφάσισε να τραβήξει ένα αναμνηστικό από την κατασκευή.

Η φωτογραφία έγινε ανάρπαστη και σύντομα μπήκε στο στόχαστρο των ειδικών, φτάνοντας μέχρι και τα τζιμάνια της Kodak, οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι η φωτογραφία είναι αυθεντική και δεν υπήρχαν ίχνη παιχνιδίσματος του φωτός ή άλλα φωτογραφικά τερτίπια…

Ιιστορίες φαντασμάτων!

10 Πραγματικές ιστορίες φαντασμάτων!

Από μικρά παιδιά ακούγαμε διάφορες ιστορίες φαντασμάτων, για άτομα που είχαν στοιχειώσει κάποια κτίρια μετά τον θάνατο τους. Τότε φυσικά τα πιστεύαμε, τώρα όμως που μεγαλώσαμε μάλλον τα περισσότερα από αυτά μας φαίνονται πολύ αστεία.

Πόσο σίγουρος είσαι όμως ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα; Αρκετός κόσμος έχει δηλώσει πως έχει δει την μορφή κάποιου, ο οποίος έχει πεθάνει και μάλιστα στον χώρο όπου έμενε ή συνήθιζε να βρίσκεται. Και αν ήταν μόνο ένας για το κάθε περιστατικό καλά θα ήταν.

Σε αυτά τα παραδείγματα που θα δούμε, υπήρχαν πολλοί μάρτυρες που επιβεβαίωσαν το γεγονός, οπότε υπάρχει και πολύς κόσμος που το πιστεύει. Για πάμε όμως να δούμε αυτές τις ιστορίες!

Περίεργες ιστορίες με φαντάσματα που έχει δει ο κόσμος

1. A Haunting in Connecticut


Η ταινία A Haunting in Connecticut σύμφωνα με δηλώσει βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, τα οποία ήρθαν στο φως της δημοσιότητας.

Η ιστορία αφορά μια οικογένεια η οποία μετακόμισε εκεί που κάποτε βρισκόταν ένα παλιό νεκροτομείο και όλοι αισθάνονταν καθημερινά πως το σπίτι ήταν στοιχειωμένο από φαντάσματα. Έλεγαν πως οι “δαίμονες” εμφανίζονταν πάνω από τα κρεβάτια τους, ξυπνούσαν σε διαφορετικά σημεία από αυτά που ήταν όταν ξάπλωσαν και άκουγαν αλυσίδες να χτυπούν χωρίς να υπάρχουν.

2. Robert η κούκλα


Ο Chucky μπορεί όντως να ήταν μια απλή κούκλα, που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Η κούκλα του σατανά, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Robert.

Ο θρύλος του Robert κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1906, όταν οι ιδιοκτήτες της άκουγαν την κούκλα να γελάει, να σπάει τα έπιπλα. Επίσης, ειπώθηκε πως επιτέθηκε σε μια κοπέλα. Τώρα βρίσκεται σε ένα μουσείο Φλόριντα και από τότε που πήγε εκεί δεν ξανά ακούστηκε κάτι, εκτός και αν το κρύβουν.

3. Ο στοιχειωμένος Λευκός Οίκος


Ο θάνατος της πρώτης κυρίας της Dolley Madison ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για τον Λευκό Οίκο. Έπειτα, από τον θάνατο της είπαν πως το πνεύμα της στοιχειώνει το σπίτι του προέδρου.

Κυρίως ο ισχυρισμός αυτός ήρθε από τον κηπουρό του οίκου, ο οποίος είπε πως την άκουσε να του φωνάζει και αυτό το βασίζει στην εμμονή που είχε η πρώτη κυρία με την κηπουρική. Επιπλέον, είπαν πως την είδαν να περπατάει μέσα στις αίθουσες του Μεγάρου.

4. Το φάντασμα της Kate Morgan


Η νεαρή κοπέλα Kate Morgan βρέθηκε νεκρή με ένα όπλο στο χέρι, ενώ πριν είχε εξαφανιστεί. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλήξουν σε κάτι άλλο, πέρα από την αυτοκτονία, αλλά πολύς κόσμος πιστεύει πως βρίσκεται ακόμη στο Hotel del Coronado στην Καλιφόρνια και ψάχνει για δικαίωση.

Επισκέπτες ισχυρίζονται πως έχουν δει το φάντασμα της, ενώ όσοι έμεναν στα δωμάτια του ξενοδοχείου έβλεπαν βιβλία να εκσφενδονίζονται, ενώ άνοιγαν και έκλειναν οι βρύσες μόνες τους.

5. Το Κρατικό Νοσοκομείο Νόργουιτς


Το Κρατικό Νοσοκομείο του Νόργουιτς που βρίσκεται στο Κονέκτικατ, επί χρόνια στέγαζε διανοητικά παράφρονες ανθρώπους μέχρι και το 1996 που τελικά έκλεισε. Στην συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλές υπόγειες σήραγγες που συνδέουν όλα τα κτήρια μαζί.

Εκεί λένε πως ακούγονται ακόμη κραυγές, ενώ βλέπουν πνεύματα από το παρελθόν να γυρίζουν στα ίδια μέρη.

6. Το ψηλό φάντασμα του Άσβιλ


Το 2008, οι κάμερες ασφαλείας του Γυμνασίου Άσβιλ που βρίσκεται στη Βόρεια Καρολίνα, κατέγραψαν μια άμορφη μάζα να βγαίνει από τις αίθουσες. Κοίταξαν προσεκτικά το βίντεο ξανά και ξανά χωρίς να μπορέσουν να δώσουν καμία εξήγηση.

Το φάντασμα φαίνεται να περιφέρετε πάνω κάτω στην αίθουσα μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε.

7. Το Ξενοδοχείο Stanley


Το ξενοδοχείο Stanley, βρίσκεται στο Estes Park του Κολοράντο και είναι από τα πιο δημοφιλή στοιχειωμένα αξιοθέατα των ΗΠΑ.

Όσοι έμειναν εκεί αλλά και οι εργαζόμενοι δήλωσαν πως είδαν πνεύματα, άκουγαν πάρτι με δυνατή μουσική χωρίς να υπάρχουν και έβλεπαν αντικείμενα να μετακινούνται χωρίς λόγο.

8. Ο στοιχειωμένος τάφος της Marie Laveau


Στην Νέα Ορλεάνη την Marie Laveau την είχαν ως ιέρεια των βουντού και λέγεται πως αν πας ακόμη και τώρα στον τάφο της και χτυπήσεις τρεις φορές, μπορείς να καλέσει το πνεύμα της για να της πεις τις επιθυμίες ή τις απαιτήσεις σου. Μόνο φρόντισε να έχεις μαζί σου να της δώσεις κάτι σε αντάλλαγμα.

9. Η Καφέ κυρία του Raynham Hall


Περπατώντας μέσα στο γνωστό σπίτι της Αγγλίας, Raynham Hall, δεκάδες άνθρωποι έχουν δει μια καφέ κυρία. Η φιγούρα η οποία φοράει μόνο ένα καφέ φόρεμα και περιπλανιέται στους διαδρόμους του μετά από τον μυστηριώδη της θάνατό, το 1726.

10. Το αγρόκτημα του Ρόουντ Άιλαντ


Οι κάτοικοι ενός σπιτιού στο Ρόουντ Άιλαντ, έκαναν λόγο για έντονες διαρκείς μυρωδιές σάπιας σάρκας, ενώ έλεγαν πως σηκώνονταν στον αέρα τα κρεβάτια τους και τους κυνηγούσαν πνεύματα κάνοντας θορύβους όλη τη νύχτα.

Φαντασματα του παρελθόντος

Στοιχειωμένα μέρη που ξυπνάνε τα φαντασματα του παρελθόντος

Το Χάλοουϊν έφτασε και μαζί του και η νύχτα των φαντασμάτων. Μύθοι και θρύλοι για πνεύματα ζωντανεύουν σε όλο τον κόσμο, μέσα από τρομακτικές ιστορίες, κάποιες είναι αποκυήματα της φαντασίας και κάποιες έχουν μία βάση αλήθειας. Ωστόσο υπάρχουν κάποια μέρη που το μυστηριώδες παρελθόν τους προκαλεί δέος και ανατριχίλα όλο το χρόνο.

Ακολουθούν οι πιο τρομακτικοί θρύλοι με στοιχειωμένα μέρη από όλο τον κόσμο:



Αλκατράζ – Σαν Φρανσίσκο
Η πρώην φυλακή υψίστης ασφαλείας, είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Σαν Φρανσίσκο, αποτελεί ωστόσο τη βάση για μερικές από τις πιο παράξενες και ανατριχιαστικές ιστορίες φαντασμάτων της πόλης. Οι επισκέπτες του νησιού συχνά ισχυρίζονται ότι βλέπουν σκοτεινές φιγούρες να περπατούν μέσα στα κελιά ή στις άκρες του νησιού και μερικές φορές ακούν φωνές και ουρλιαχτά στο σημείο που κάποτε ήταν η καφετέρια των φυλακών.



Ιστορικό Μουσείο - Κέι Γουέστ, Φλόριντα
Το ίδιο το μουσείο δεν είναι στοιχειωμένο, ωστόσο φιλοξενεί μία παράξενη κούκλα, τον Ρόμπερτ, ο οποίος θεωρείται ένα από τα πιο τρομακτικά αντικείμενα που έχουν καταγραφεί ποτέ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αρκετά θρίλερ (όπως το «Τσακ, η Κούκλα του Σατανά») αφού η τεράστια κούκλα φημολογείται ότι είναι δαιμονισμένη. Η κούκλα δόθηκε στον ζωγράφο Ότο Τζιν στις αρχές του 1900, ωστόσο ο νεαρός την φοβόταν πολύ και έλεγε ότι η κούκλα ξυπνούσε τις νύχτες και πετούσε πράγματα στο δωμάτιο. Οι γονείς του αγοριού ορκίζονται ότι είδαν αρκετές φορές την κούκλα να κινείται, ενώ οι γείτονες ισχυρίζονται ότι την έβλεπαν να κινείται μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού, όταν η οικογένεια δεν ήταν εκεί.





Άσυλο Φρενοβλαβών – Αθήνα, Οχάιο
Λειτούργησε από το 1874 μέχρι το 1993 και φιλοξενούσε πολλούς βίαιους ασθενείς, ενώ είναι διαβόητο για εκατοντάδες λοβοτομές. Μετά το κλείσιμο, το νοσοκομείο ήταν επίκεντρο για πολλές ιστορίες φαντασμάτων. Το πιο διάσημο από αυτά αφορά την Μάργκαρετ, μία κωφάλαλη ασθενή που υποτίθεται ότι δραπέτευσε από το δωμάτιό της, κατά λάθος παγιδεύτηκε σε μία εγκαταλελειμμένη πτέρυγα, και τελικά πέθανε εκεί αφού κανείς δε μπορούσε να τη βρει. Το σώμα της σε αποσύνθεση βρέθηκε εβδομάδες αργότερα, και λέγεται ότι ο λεκές που είχε απομείνει στο δάπεδο του θαλάμου από το νεκρό σώμα της είναι ακόμα και σήμερα ορατός και αδύνατον να καθαριστεί.







Shanghai tunnel -Πόρτλαντ, Όρεγκον
Η παράκτια περιοχή του Πόρτλαντ θεωρούνταν ναυτιλιακό κέντρο και λιμάνι συνάντησης για τους ναυτικούς κατά τη διάρκεια του 1800. Αυτό οδήγησε τελικά στην υιοθέτηση της πρακτικής που είναι γνωστή ως shanghaiing, όπου απήγαγαν ανυποψίαστους άνδρες και γυναίκες από τα μπαρ ή τα ξενοδοχεία και τους έστελναν στην Ανατολή, για καταναγκαστική εργασία ή πορνεία. Το Πόρτλαντ ήταν διαβόητο αφού τις πρακτικές αυτές βοηθούσε μια σειρά από δαιδαλώδεις υπόγειες σήραγγες που λειτουργούν κάτω από τους δρόμους της πόλης και χρησιμοποιούνταν από τους Shanghaiiers ως ασφαλής τρόπος να μεταφέρουν τα θύματα στο λιμάνι χωρίς να τους δουν. Σήμερα, οι σήραγγες λέγεται ότι είναι στοιχειωμένες από τα φαντάσματα των ανθρώπων που απήχθησαν, απο τους οποίους, πολλοί δεν έφταναν τελικά ποτέ στην Ανατολή.



Κοιμητήριο Bachelor's Grove, Σικάγο, Ιλινόις
Ένα από τα μέρη στα οποία οι γκάνγκστερ πετούσαν τα πτώματα, το Grove Bachelor είναι ένα παλιό και σάπιο νεκροταφείο με αμέτρητες ιστορίες για φαντάσματα, πνεύματα, και σατανική λατρεία. Πολλές επιτύμβιες στήλες στο νεκροταφείο φαίνεται να κινούνται κατά βούληση, και πολλοί ισχυρίζονται ότι τα πνεύματα των νεκρών συχνά περπατούν ανάμεσα στους τάφους τις νύχτες. Το πιο γνωστό από αυτά είναι η "Λευκή Κυρά," το φάντασμα μιας νεαρής γυναίκας που πάντα εμφανίζεται με ένα λευκό φόρεμα, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά της, ενώ κανείς δεν ξέρει την ιστορία της.



Το λημέρι του Διαβόλου – Γκέτισμπουργκ Πενσιλβάνια
Τον Ιούλιο του 1863, στη μικρή πόλη της Πενσυλβανία έλαβε χώρα η μεγαλύτερη στρατιωτική σύγκρουση του Εμφυλίου Πολέμου, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει το πιο αιματηρό γεγονός που έχει συμβεί ποτέ σε αμερικανικό έδαφος. Πάνω από 150.000 στρατιώτες συνολικά συγκρούστηκαν στην περιοχή, και όταν η μάχη τελείωσε, τουλάχιστον 50.000 από αυτούς κείτονταν νεκροί. Οι επισκέπτες που έρχονται να δουν το σημείο πολλές φορές πέφτουν πάνω σε κάτι που αρχικά νομίζουν ότι είναι «θεατρική αναπαράσταση» της μάχης, για να διαπιστώσουν αργότερα ωστόσο ότι τίποτα τέτοιο δεν είχε προγραμματιστεί και ότι οι σκιές μπροστά στους βράχους δεν ήταν ηθοποιοί, ενώ οι φωτογραφίες που τραβούν από την αναπαράσταση αυτή για κάποιο λόγο δεν εμφανίζονται...








Πηγή: iefimerida.gr -

ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ

Στα βορειοανατολικά όρια του λεκανοπεδίου της πρωτεύουσας, υψώνεται το όρος της Πεντέλης. Εκεί, σε υψόμετρο 720 μέτρων συναντούμε ένα τοπωνύμιο που, εκτός από την ήδη πλούσια ιστορία και παράδοση που έχει να επιδείξει, αποτελεί έναν από τους πιο διακεκριμένους τόπους σύγχρονης συγκρότησης λαογραφικών στοιχείων και αστικών μύθων. Πρόκειται για την περιοχή της «Σπηλιάς της Πεντέλης», πολύ περισσότερο γνωστής ως «Σπηλιά του Νταβέλη». Πολλά έχουν λεχθεί και καταγραφεί για τη θέση αυτή. Κρυφά υπόγεια περάσματα, ποικίλα ανεξήγητα φαινόμενα, θεάσεις περίεργων όντων, «εξωγήινη» δραστηριότητα, χωροχρονικές και βαρυτικές ανωμαλίες, πειράματα μυστικών υπηρεσιών, πύλες εισόδου για άλλες διαστάσεις, είναι μοναχά μερικοί από τους ισχυρισμούς .
Το βουνό της Πεντέλης
Η Πεντέλη είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Αττικής με ύψος 1107μ. Βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του λεκανοπεδίου της Αττικής. Η Πεντέλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον ελλαδικό χώρο. Εδώ και δεκαετίες οι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν την εμφάνιση περίεργων φώτων και θορύβων. Εκατοντάδες αναφορές, μαρτυρίες, αλλά και πειράματα από ερευνητές του είδους. Σίγουρα πολλοί θα έχετε ακούσει για το πασίγνωστο και αποδεδειγμένο πλέον φαινόμενο του σταματημένου αμαξιού που σε συγκεκριμένη πλευρά του βουνού αντί να πέφτει λόγω της κλίσης ή της πλαγιάς, αυτό ανεβαίνει λόγω των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην περιοχή. Από τα αρχαία ακόμα χρόνια έχουν παρατηρηθεί υπερφυσικά φαινόμενα στην εν λόγω περιοχή. Ας μην ξεχνάμε ότι από εκεί πάρθηκαν τα ιερά μάρμαρα για την κατασκευή του Παρθενώνα, στον οποίο ποτέ δεν έχει κάτσει κάποιο περιστέρι ή άλλο πτηνό, πράγμα ανεξήγητο. Επίσης ενδιαφέρουσα είναι και η ετυμολογία της λέξης Βριλήσσια. Προέρχεται από τη λέξη Βριλ, τον λαό που στα αρχαία χρόνια πίστευαν ότι ζούσε κάτω από τους πρόποδες της Πεντέλης. Αν τώρα λάβουμε υπόψη και τη θεωρία της «κούφιας Γης», μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ληστής Νταβέλης είχε διαλέξει τη σπηλιά στο συγκεκριμένο βουνό για κρυψώνα του. Η ονομασία της Πεντέλης παλιότερα, ήταν και Βριλίσιον όρος. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την προέλευση του ονόματος της Πεντέλης. Οι πιο γνωστές, είναι: «Πύλη εν τέλι» «Πέντε Έλη» «Πύλη εν τω τέλι» Η εκδοχή ότι λέξη «Πεντέλη» προέρχεται ετυμολογικά από την φράση «Πύλη εν τέλος » αναφέρεται και στο βιβλίο «Κούφια Γη» του Παντελή Γιαννουλάκη.



Ένας Τούρκος περιηγητής, τον 17ο αιώνα, αναφέρει ότι οι μοναχοί της σπηλιάς τον ξενάγησαν σε ένα δαιδαλώδες σύστημα φυσικών στοών, που μέσα τους υπήρχαν ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας - και μάλιστα αποτελούσαν τόπο «μύησης» λαμπρών πνευμάτων και σοφών, οι οποίοι επικοινωνούσαν μεταξύ τους χωρίς να χρησιμοποιούν... ανθρώπινη λαλιά, αλλά μόνο τη σκέψη τους!
Η σπηλιά του Νταβέλη
Στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού, σε υψόμετρο 720μ., βρίσκεται η «Σπηλιά του Νταβέλη». Το σπήλαιο αυτό, πριν ονομαστεί έτσι, ονομαζόταν «Σπήλαιο των Αμώμων», δηλαδή των αγνών και αναμάρτητων, γιατί μόνο αυτοί μπορούσαν να εισέλθουν εκεί. Τώρα, για ποιο λόγο είχε αυτή την περίεργη ονομασία, είναι άγνωστο και περίεργο. Φημολογείται ότι ο περιβόητος λήσταρχος Νταβέλης στα μέσα του περασμένου αιώνα είχε ανακαλύψει υπόγεια περάσματα στη σπηλιά, που οδηγούσαν στην Αθήνα, αλλά και άλλες δυνάμεις, φυσικές και μη, που τον βοηθούσαν στους σκοπούς του. Το σπήλαιο έχει διαστάσεις περίπου 45×62 μέτρα και εξερευνήθηκε για πρώτη φορά από το ζεύγος Πετρόχειλου το 1935. Όπως διαβεβαιώνουν οι μελετητές δεν βρήκαν καμία στοά που να οδηγεί προς την Αθήνα. Πάντως αντίθετα με τα παραπάνω, η θεωρία της «κούφιας Γης» επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα και από τον μετροπόντικα που συνέχεια έπεφτε σε κενά κάτω από το έδαφος και σε αρχαιολογικούς χώρους. Έχει παρατηρηθεί να υπάρχουν κάποια δεδομένη στιγμή στη σπηλιά του Νταβέλη ορισμένα περάσματα που οδηγούν στα ενδότερα του βουνού και λίγο αργότερα να είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ… Η ιστορία της «σπηλιάς του Νταβέλη», πρωτοήρθε στο κοινό προς το τέλος της δεκαετίας του 60 ή στης αρχές της δεκαετίας του 70. Υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές από τους κατοίκους της περιοχής, για «παράξενα φώτα» στον ουρανό, μικρά ανθρωποειδή, παράξενους ήχους, φαντάσματα, κλπ…. Μέσα στο σπήλαιο, υπάρχουν μεγάλες ανωμαλίες στο μαγνητικό πεδίο και μια ισχυρή μυρωδιά από όζον στην είσοδο. Σε κάποια σημεία κοντά στην σπηλιά του Νταβέλη το ποσοστό της ραδιενέργειας σε έδαφος και αέρα είναι ελαφρώς ανεβασμένο σε σχέση με το κανονικό ποσοστό, ενώ στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή, φημολογείται ότι αν περιφέρει κάποιος μία λάμπα φθορίου υπάρχουν καλές πιθανότητες να ανάψει μόνη της! Επίσης υπάρχουν μαρτυρίες περαστικών για μυστηριώδεις τοπικούς στροβίλους διαμέτρου ενός μέτρου (κόκκινου, συνήθως, χρώματος), οι οποίοι δεν δικαιολογούνται αφού συμβαίνουν ακόμα και καλοκαιρινές μέρες, ενώ εκατό μέτρα πιο δίπλα υπάρχει πλήρης άπνοια.

Περίεργα σύμβολα
Διάφορες ιστορίες κυκλοφορούν σχετικά με τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα, ή χαραγμένα στους βράχους της σπηλιάς. Η πιο σημαντική ιστορία από όλες, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι μία παλάμη η οποία είναι χαραγμένη στους μετακινείτε από σημείο σε σημείο, όσο περνάνε τα χρόνια. Η εν λόγω παλάμη, σήμερα βρίσκεται στο αριστερό τοίχωμα της σπηλιάς, περίπου 1 μέτρα ψηλότερα από το έδαφος. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει αναφερθεί από τους επισκέπτες της σπηλιάς, ότι έχει μετακινηθεί τουλάχιστον τρεις φορές.
Ο θησαυρός
Υπήρχε κάποτε ένας θρύλος, που έλεγε ότι στην «Σπηλιά του Νταβέλη», υπήρχε κάπου θαμμένος ο θησαυρός του τρισένδοξου λήσταρχου Νταβέλη. Μάλιστα οι φήμες οργίαζαν και έλεγαν ότι ο θησαυρός ήταν κρυμμένος κάτω από τα δυο ιερά του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνα, με αποτέλεσμα να έχουν σκάψει όλη την περιοχή πίσω από τα ιερά. Οι φήμες όμως καλπάζανε, και κάποιοι φτάσανε στο σημείο να λένε ότι ο σταυρός που υπάρχει πάνω από τους ναούς της σπηλιάς χρησίμευε ως μοχλός, ο όποιος αν κάποιος τον μετακινούσε, τότε άνοιγε μια καταπακτή η όποια έβγαζε σε ένα υπόγειο χώρο όπου βρισκόταν ο θησαυρός του Νταβέλη. Από ότι φαίνεται όμως, μετά από τόσο καιρό ψαξίματος από όλους τους κυνηγούς θησαυρών όλα αυτά τα χρόνια, θησαυρός του Νταβέλη ουδέποτε υπήρξε στην περιοχή της σπηλιάς. Εξάλλου, ένας τόσο τρανός λήσταρχος όπως ο Νταβέλης, δεν υπήρχε περίπτωση να κρύψει τον θησαυρό του σε ένα τόσο πολυσύχναστο μέρος, καθώς από την συγκεκριμένη περιοχή, πέρναγε πληθώρα κόσμου καθημερινά, καθώς το μέρος ήταν αρκετά γνωστό στην τότε Αθήνα.

Η σπηλιά αργότερα χρησίμευσε ως κρησφύγετο για τον λήσταρχο Νταβέλη και ο θρύλος λέει ότι μέσω υπόγειων στοών επικοινωνούσε με όλη την Αττική (αλλά και με τον πύργο της δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη), ενώ έγινε ευρέως γνωστή τις δεκαετίες του 1970 και 1980, όταν και αποκλείστηκε από τον στρατό για λόγους που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστοι! Συγκεκριμένα, ο στρατός διεξήγαγε εργασίες στην περιοχή από το 1977 έως το 1983, κάτω από συνθήκες άκρας μυστικότητας, και οι επίμονες δημοσιογραφικές έρευνες δεν έφτασαν σε κάποιο συμπέρασμα, ενώ οι επίσημες απαντήσεις, σε βουλευτές που πραγματοποίησαν ερωτήσεις, από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας περιορίστηκαν στο ότι οι εργασίες «αποτελούν μέρος προγράμματος του ΝΑΤΟ» (λίγα χιλιόμετρα μακριά, στη Νέα Μάκρη, λειτουργούσε νατοϊκή βάση). Η φημολογία ανέφερε πως εκεί διεξάγονταν μυστικά πειράματα λόγω του ισχυρού μαγνητικού πεδίου της περιοχής, ή πως αποτελούσε ακόμη και αποθηκευτικό χώρο για πυρηνικά! ​
​Ο Ελληνικός στρατός
Μέχρι και ο Ελληνικός στρατός έχει ανάμειξη στην υπόθεση της σπηλιάς του Νταβέλη. Τη δεκαετία του 80, η πολεμική αεροπορία μπήκε στο παιχνίδι. Η περιοχή κρίθηκε κατάλληλη για την εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης!!! Άρχισαν διάφορες εργασίες, οι οποίες ίσως αποτέλεσαν το έδαφος για κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αναφορικά με περίεργα φώτα μέσα στη νύχτα και παράξενους θορύβους. Έκλεισαν, ή προσπάθησαν να κλείσουν την περιοχή για να χτίσουν ένα τεράστιο σύστημα από τούνελ γύρω από την σπηλιά, και να συνδέσουν τη σπηλιά με αυτό το τούνελ. Η επίσημη εξήγηση ήταν, και είναι ακόμα, ότι ολόκληρο το σύστημα των τούνελ, είναι ένα μέρος προγράμματος του ΝΑΤΟ. Τόσο η χωροφυλακή όσο και το Υπουργείο πολιτισμού δεν έδωσαν ποτέ καμία εξήγηση για την ακριβή φύση των έργων αυτών, ενώ το Γενικό Επιτελείο Στρατού αρνήθηκε αρχικά την οποιαδήποτε ανάμιξη στην υπόθεση. Αργότερα όμως και μετά από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» της 6ης Οκτωβρίου 1977 το Γ.Ε.Σ. παραδέχτηκε πως ο στρατός είχε ξεκινήσει άκρως απόρρητα έργα στη σπηλιά της Πεντέλης! Εν πάση περιπτώσει, μετά από μερικά χρόνια, σταμάτησε η κατασκευή του συστήματος των τούνελ, και οι άνθρωποι της πολεμικής αεροπορίας εγκατέλειψαν την περιοχή. Παλιοί κάτοικοι της περιοχής, σχετικά με τα στρατιωτικά έργα, λένε πως η απάντηση που τους είχε δοθεί τότε για την κατασκευή των διαφόρων τούνελ, ήταν ότι θα τα χρησιμοποιούσαν για την φύλαξη στρατιωτικού υλικού, το οποίο υλικό, ήταν ανάγκη να φυλάσσεται σε συνθήκες υψηλής υγρασίας. Το περίεργο της υπόθεσης όμως, είναι ότι το ένα από τα δύο τούνελ μπορείς να το ακολουθήσεις για 80 μέτρα περίπου, και το γεγονός ότι η υγρασία είναι σε πολύ ανεβασμένα επίπεδα, τα καθιστά ακατάλληλα για την φύλαξη στρατιωτικού υλικού. Η ευρύτερη περιοχή γύρω από τη σπηλιά, είχε κηρυχτεί στρατιωτική. Υπήρχε φρούρηση από στρατιώτες και απαγορευόταν η προσέγγιση πολιτών για τουλάχιστον 3 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξαν πολλές αναφορές από τους εργαζομένους εκεί, για παράξενα φαινόμενα, όπως ΑΤΙΑ κλπ…. Είναι επιβεβαιωμένο ότι διάφοροι εργαζόμενοι, πέθαναν μετά από μερικά χρόνια, όλοι από την ίδια αιτία. Τον Καρκίνο!

Μια ενδιαφέρουσα εκδοχή είναι ότι η σπηλιά και το βουνό στο σύνολό του είχαν μετατραπεί (με την αξιοποίηση των τεράστιων ανακαλύψεων -αλλά μη εκμεταλλεύσιμων ευρέως- του Σέρβου φυσικού Νίκολα Τέσλα) στη μια από τις δύο κεραίες στρατηγικών επικοινωνιών του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού με τα πυρηνικά υποβρύχια σε όλο τον πλανήτη. Όποιος και να ήταν ο σκοπός των στρατιωτικών εργασιών, ό,τι και να δημιουργήθηκε ή να ανακαλύφθηκε εκεί, το αποτέλεσμα είναι ότι άλλαξε το ανάγλυφο της σπηλιάς και έκλεισαν με τσιμέντο οι στοές. Όταν... ξαναδόθηκε στο κοινό, η σπηλιά έγινε πολύ δημοφιλής ως τόπος ενέργειας και δύναμης, ενώ διαπιστώθηκε ότι εκεί πραγματοποιούνταν τελετές μαύρης μαγείας.
​Σήμερα
Σήμερα η σπηλιά είναι γεμάτη από σκαλιστά σύμβολα που δημιουργήθηκαν από τα αρχαία χρόνια, καθώς και αλλά, που παραπέμπουν στον σύγχρονο σατανισμό ή ακόμη και... στα γκράφιτι. Το πιο σύνηθες σύμβολο είναι το Φ, που συμβολίζει τον χρυσό αριθμό ή τη χρυσή τομή. Το σπήλαιο παρουσιάζει τόσο θρησκευτικό και ιστορικό ενδιαφέρον όσο και ορειβατικό αλλά και σπηλαιολογικό. Στο εσωτερικό της σπηλιάς, μέσα σε μια στενή δίοδο όπου η διέλευση γίνεται μόνο με τη χρήση του απαραίτητου εξοπλισμού, σε βάθος 10 μέτρων υπάρχει και η Λίμνη των Νυμφών, όπου δυστυχώς άξεστοι επισκέπτες (αλλά και πιο... φιλοσοφημένοι) έχουν αφήσει το στίγμα τους...

Ιστορίες με φαντάσματα στην Ελλάδα

Ιστορίες με φαντάσματα στην Ελλάδα.

Φαντάσματα μπορεί να μην υπάρχουν, ιστορίες όμως με φαντάσματα υπάρχουν πολλές στον τόπο μας!

Ιστορίες που ξυπνούν τη φαντασία και μοιάζουν με παραμύθια που διηγούνται από γενιά σε γενιά;

Ή μήπως ιστορίες με ισχυρές δόσεις αλήθειας που φοβίζουν όσους δεν έχουν την τόλμη να τις αντιμετωπίσουν κατάματα;

Ο όρος «φάντασμα» παραπέμπει ετυμολογικά σε δημιούργημα της φαντασίας. Είναι άυλες μορφές οι οποίες τρομάζουν τους ανθρώπους και συνδέονται με την ζωή… μετά την ζωή. Πόσο ψεύτικες είναι τελικά οι ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές τέτοια πλάσματα που απλώνονται ως αστικοί μύθοι και στοιχειώνουν τις σκέψεις και τους εφιάλτες μας;

Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που μόλις και φαίνεται το περίγραμμά τους.

Όπως και να ‘χει, η κλισέ εικόνα του φαντάσματος που είχαμε από παιδιά στο μυαλό μας ως περιπλανώμενο λευκό σεντόνι, άντε και καμία αλυσίδα να σέρνεται για να έχουμε και ηχητικό εφέ, ωχριά μπροστά στα πλάσματα που οι τοπικές παραδόσεις ανήγαγαν σε φρικιαστικές μορφές ή αλλόκοτες παρουσίες που απλώνουν ένα πέπλο μυστηρίου στα λημέρια τους.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, ένα οδοιπορικό στην «σκοτεινή πλευρά» των περιοχών της Ελλάδας, οι οποίες γέννησαν σύγχρονους Casper και προσέλκυσαν με τις ανατριχιαστικές φήμες επίδοξους ghostbusters ή έδιωξαν αντίστοιχα πολλούς ανυποψίαστους ανθρώπους με ασπρισμένα πρόσωπα και κομμένα ήπατα.

Ο Φαντάρος και η Κοπέλα

Κάποτε ήταν ένα παιδί ο Χ. Ο οποίος υπηρετούσε την θητεία του στον ελληνικό στρατό σε ένα στρατόπεδο σε ένα νησί της Ελλάδας. Όπως και κάθε άλλος στρατεύσιμος δικαιούταν κάποιες εξόδους και άδειες. Έτσι λοιπόν σε μια έξοδό του γνώρισε μια κοπέλα και από τότε άρχισαν να κάνουν παρέα.

Έβγαιναν για αρκετό καιρό και είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι. Όποτε μπορούσε και έβγαινε ο Χ. Από το στρατόπεδο πήγαινε και την έπαιρνε από το σπίτι της όπου και έδιναν ραντεβού. Ένα βράδυ λοιπόν που είχαν βγει να απολαύσουν την βόλτα τους η κοπελιά άρχισε να κρυώνει οπότε ο Χ. Έβγαλε το μπουφάν του και της το έδωσε να το φορέσει για να ζεσταθεί. Αφού τελείωσε η βραδινή βόλτα ο Χ. μαζί με την κοπέλα επέστρεψαν στο σπίτι τους αφού ο Χ. την πήγε σπίτι της. Τη επόμενη μέρα ο Χ. διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει να πάρει το μπουφάν του.

Έτσι λοιπόν πήγε στο σπίτι της να ζητήσει το μπουφάν του γιατί το χρειαζόταν. Όταν χτύπησε το κουδούνι του άνοιξε μια κυρία οπότε και ο νεαρός ζήτησε να δει την κοπέλα και εξήγησε και τον λόγο της επίσκεψής του. Τότε η γυναίκα του είπε πως η κοπέλα που ζητούσε να δει είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια.

Ο Χ. έμεινε άναυδος και άρχισε να της εξιστορεί όλη την ιστορία με την γνωριμία με την κοπέλα. Τότε η γυναίκα του υπέδειξε σε ποιο νεκροταφείο και σε ποιο ακριβώς σημείο είναι θαμμένη η κοπέλα. Ο Χ. πήγε στο νεκροταφείο του χωριού και έψαξε να βρει το μνήμα της κοπέλας. Μετά από λίγη ώρα τον βρήκε και διαπίστωσε κάτι πραγματικά απίστευτο, η κοπέλα ήταν όντως θαμμένη εκεί και πάνω στην ταφόπλακα υπήρχε παρατημένο το μπουφάν του.

Η Μαυροφορεμένη του Έβρου

Το κατάλληλο σκηνικό για κάθε τρομακτική διήγηση συνηθίζεται να είναι ένα απομονωμένο μέρος, όπου κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος μένει μόνος του. Έτσι συμβαίνει και με την ιστορία ενός φαντάρου, ο οποίος με έναν ακόμη φίλο του φυλάνε σκοπιά στην «πινέζα του χάρτη». Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο φεύγει για λίγο και ο φαντάρος που φυλάει τη σκοπιά μένει μόνος του.

Σε λίγο ακούει βήματα και μέσα στο σκοτάδι βλέπει να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριούλας με το πρόσωπό της καλυμμένο από μια μαύρη μαντήλα. Τρομαγμένος ο φαντάρος, τη ρωτάει τι θέλει αλλά εκείνη δεν αποκρίνεται. Αντιθέτως, συνεχίζει να πλησιάζει προς το μέρος του. Εκείνος της φωνάζει να μην προχωρήσει αλλά εκείνη επιμένει να πλησιάζει παρόλο που πλέον τον ακούει να οπλίζει.

Ξαφνικά η γιαγιά κοντοστέκεται, σηκώνει λίγο το κεφάλι της, τόσο ώστε να φαίνονται τα καταγάλανα τρομακτικά της μάτια και του λέει «Αυτό που έχεις στην δεξιά σου τσέπη, να ξέρεις… σε έσωσε». Μέχρι ο φαντάρος να καταλάβει τί γίνεται, εκείνη έχει γυρίσει την πλάτη της κι έχει εξαφανιστεί καθώς εκείνος βάζει το χέρι του στη δεξιά του τσέπη και πράγματι βρίσκει ψίχουλα από αντίδωρο.


Το κορίτσι με το πιάνο

Κάποτε σε μια γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ένα αρχοντόσπιτο, αυτά τα παλιά με τους διώροφα κτίσματα με εσωτερικές σκάλες και με κήπο. Σε αυτό το σπίτι έμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο άντρας δούλευε σε κάποια μικρή επιχείρηση, η γυναίκα του σπιτιού ασχολιόταν με τις δουλειές του σπιτιού ενώ το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε σχολείο. Το κοριτσάκι αυτό είχε σαν χόμπι τη μουσική και του άρεσε πολύ το πιάνο.

Έτσι λοιπόν οι γονείς του το έγραψαν σε ένα ωδείο και λίγο καιρό αργότερα του αγόρασαν και ένα πιάνο για να μπορεί να κάνει πρακτική εξάσκηση. Το μικρό κορίτσι καθόταν λοιπόν κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε όλες τις άλλες του δουλειές, και έπαιζε πιάνο για αρκετές ώρες.

Αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια κάθε μέρα σχεδόν πάντα μια συγκεκριμένη ώρα (ας πούμε ότι η ώρα αυτή ήταν 6 το απόγευμα). Μια μέρα όμως η μητέρα του της είπε να κάνει κάποιες δουλειές γιατί εκείνη θα έφευγε. Το κοριτσάκι δεν έκανε τις δουλειές που του είχε πει η μητέρα του και άρχισε να παίζει πιάνο. Όταν γύρισε η μητέρα του το βρήκε να παίζει πιάνο και υπέθεσε ότι οι δουλειές που τις είχε αναθέσει είχαν γίνει.

Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως έγινε έξω φρενών. Τότε άρχισε να μαλώνει το κορίτσι και ξέσπασε ένας μεγάλος καβγάς. Η μικρή έφυγε κλαίγοντας και άρχισε να ανεβαίνει την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι που την τράβηξε η μητέρα της.

Τότε το κοριτσάκι παραπάτησε και έπεσε από την σκάλα, χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και πέθανε. Μετά από το συμβάν οι γονείς της άφησαν το σπίτι αυτό και μετακόμισαν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το σπίτι αυτό ερήμωσε καθώς δεν είχε απομείνει τίποτα εκεί μέσα. Όμως όποιος περάσει έξω από αυτό το σπίτι αυτό μια συγκεκριμένη ώρα θα ακούσει το μικρό κορίτσι να παίζει πιάνο.

Μια περίεργη παρουσία

Ήταν κάποτε ένας κύριος Κ. ο οποίος οδηγούσε με το αμάξι του σε έναν επαρχιακό δρόμο σε ένα χωριό της Θεσσαλίας. Καθώς οδηγούσε αντίκρισε στην άκρη του δρόμου έναν ηλικιωμένο άτομο με μια μαγκούρα ο οποίο του έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Κ. σταμάτησε στην άκρη και είδε τον γέροντα να πλησιάζει.

Άνοιξε το παράθυρο και τότε ο γέροντας του ζήτησε ένα τσιγάρο. Ο Κ. ανταποκρίθηκε θετικά στην επιθυμία του γέροντα, και έτσι άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα. Του έδωσε το τσιγάρο και μετά ο γέροντας του ζήτησε φωτιά για να ανάψει το τσιγάρο.

Τότε ο Κ. έσκυψε να πάρει να του δώσει και τον αναπτήρα. Αλλά μόλις σηκώθηκε ο γέροντας είχε εξαφανιστεί. Βγήκε από το αυτοκίνητο και έψαξε γύρω-γύρω να βρει τον γέροντα αλλά μάταια. Αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα συνηθισμένα περιστατικά όπου εμφανίζεται ο φύλακας-άγγελος του καθένα μας για να μας προφυλάξει από κάποιο επερχόμενο κακό.

Η υπηρέτρια

Οδός Γιδογιάννου, αριθμός 13… Οι μακάβριες ιστορίες που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την ερειπωμένη μονοκατοικία είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το σπίτι βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, σχεδόν δίπλα στα σχολεία και σε απόσταση αναπνοής από τον πεζόδρομο που φιλοξενεί αρκετά πολυσύχναστα καφέ και μπαράκια.

Σύμφωνα με τους παλαιότερους, όλα ξεκίνησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σπίτι ανήκε σε κάποιον πολύ εύπορο ντόπιο που είχε συνάψει παράνομο ερωτικό δεσμό με μία από τις υπηρέτριες του.

Ένα «στιγμιαίο λάθος» (είχε ακουστεί βιασμός) και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδήγησαν σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έμελλε να στιγματίσει μια για πάντα το οίκημα. Φοβούμενος τη γενική κατακραυγή της μικρής κοινωνίας, ο πλούσιος ιδιοκτήτης οδήγησε τη νεαρή εγκυμονούσα σε ένα από τα υπόγεια του σπιτιού, όπου την κρέμασε! Προσπάθησε να κρατήσει καλά κρυμμένο το μυστικό, όμως… η αποθανούσα είχε άλλη γνώμη.

Έτσι ξεκίνησαν τα περίεργα περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί στοιχειωμένη η μονοκατοικία. Ποια είναι αυτά; Κρατηθείτε: Άλλοι μιλούν για κραυγές που βγαίνουν από τα υπόγεια του σπιτιού κατά τη διάρκεια της νύχτας, άλλοι λένε για ένα κοριτσάκι που τριγυρνάει στα δωμάτια του σπιτιού, μερικοί υποστηρίζουν πως τα έπιπλα αλλάζουν θέση μόνα τους και ορισμένοι έχουν δει τη συσκευή του τηλεφώνου να χτυπάει χωρίς να είναι συνδεδεμένη στην πρίζα!

Μπορεί να ακούγονται τραβηγμένα (δεν υπάρχει αμφιβολία γιά αυτό…), όμως τα συγκεκριμένα περιστατικά έχουν οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη του σπιτιού, αφού ουδείς δέχεται να μείνει πια εκεί, ενώ όσοι τολμηροί επιχείρησαν να σπάσουν την παράδοση και να το κατοικήσουν… έφυγαν τρέχοντας και μάλιστα νύχτα!


Το Πνεύμα των γραμμών του ΟΣΕ

Ο κίνδυνος είναι το βασικό συστατικό που κάνει και τον πιο ψύχραιμο ακροατή να σκιρτήσει από αγωνία. Στην ιστορία που ακολουθεί, οι σιδηροδρομικές γραμμές και φυσικά το σκοτάδι δίνουν το έναυσμα για να αποκτήσει η διήγηση το σασπένς και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, η οποία καμιά φορά αρκεί για να υποβάλλει κάποιον, παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό συμβάν που θα συνέβαινε στον καθένα.

Είναι Φεβρουάριος, χιονίζει ελαφρώς κι ο Ευτύχιος επιστρέφει από νυχτερινή διασκέδαση στις 03.00 το πρωί. Ξαφνικά προσπαθώντας να περάσει τις γραμμές του τρένου στα Σεπόλια και καθώς οι ράγες γλιστράνε από την υγρασία, πέφτει με το μηχανάκι του.

Ξαφνικά, θα έλεγε κανείς κυριολεκτικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας παππούς γύρω στα 85-90 ντυμένος βαριά με παλτό, κασκόλ και καβουράκι στο κεφάλι. Πλησιάζει, σηκώνει (!) το μηχανάκι του Ευτύχιου και τον ρωτάει αν είναι καλά. «Καλά είμαι, καλά» του λέει σοκαρισμένος, καθώς ο παππούς σέρνει το μηχανάκι έξω από τις γραμμές στην άκρη του δρόμου ώστε ο Ευτύχιος να είναι ασφαλής. «Γεια σου και πρόσεχε» του λέει και μέχρι ο Ευτύχιος να σηκώσει το κεφάλι του, ο παππούς είχε εξαφανιστεί. Μισή ώρα έκανε βόλτες ο νεαρός στα στενά για να τον βρει και να τον ευχαριστήσει αλλά μάταια…


Η νεράιδα της Κολοπετινίτσας

Ιστορίες για νεράιδες υπάρχουν σε πολλά χωριά, όμως, μία από τις πιο χαρακτηριστικές είναι αυτή που αφορά την ξανθιά νεράιδα της Κολοπετινίτσας. «Αυτό είναι το ελληνικό όνομα της Τριταίας», σύμφωνα με τον κ. Πάλμο. «Ούτε εγώ πίστευα σε νεράιδες, αλλά είχα ακούσει πολλούς που έλεγαν πως είχαν δει. Πριν από αρκετά χρόνια υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας με μια παρέα δεκατριών ατόμων.

Τρώγαμε σε μια ταβέρνα, όταν ένας γνώστης της περιοχής μας πρότεινε να πάμε να μας δείξει το σημείο όπου βγαίνει. Εκεί φτάσαμε γύρω στις τρεισήμισι τη νύχτα. Εγώ με μερικούς άλλους μείναμε στα αυτοκίνητα και οι υπόλοιποι πήγαν να δουν. Κάποια στιγμή ακούσαμε μια πολύ δυνατή φωνή που ταρακούνησε ακόμη και τα αμάξια. Οταν οι φίλοι μας επέστρεψαν στα αυτοκίνητα, μας είπαν πως μια ξανθιά γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά τους και έβγαλε αυτή την τρομακτική φωνή. Τότε πείστηκα».

Πώς είναι όμως οι νεράιδες; Ο κ. Πάλμος μας λέει: «Κατ’; αρχάς, δεν έχουν φτερά. Είναι γυναίκες αλλά καταλαβαίνεις πως είναι νεράιδες γιατί είναι πολύ ζωντανές και κινούνται πάρα πολύ γρήγορα. Τις έχουν δει πάρα πολλοί άνθρωποι. Ολα αυτά τα έχει γράψει και ο Δημόκριτος και μάλιστα δίνει και τα ονόματα της κάθε οντότητας. Οποιος θέλει τα πιστεύει»


Η μοναχή

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ, έλαβε χώρα σε ένα μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στην Βόρεια Ελλάδα. Σε αυτό το μοναστήρι ζούσαν περίπου πενήντα μοναχές μαζί με την ηγουμένη. Η ζωή τους κυλούσε με τους ίδιους ρυθμούς κι έκαναν σχεδόν κάθε μέρα τις ίδιες δουλειές.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είχαν καθίσει όλες οι μοναχές να φάνε και ξεκίνησε μια συζήτηση άγνωστου περιεχομένου. Πάνω στην κουβέντα όμως ξέσπασε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στην ηγουμένη και σε μια μοναχή. Οι τόνοι όμως ανέβηκαν πολύ και άρχισε η μία να βλαστημάει την άλλη. Τότε η μοναχή σηκώθηκε, άρπαξε ένα μαχαίρι και πάνω στα νεύρα της το κάρφωσε πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας. Μετά από αυτό ο καβγάς σταμάτησε.

Τα χρόνια πέρασαν. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες μοναχές πέθαναν. Το περίεργο σε όλη την ιστορία είναι ότι η μοναχή που κάρφωσε το μαχαίρι στην εικόνα έχει κι αυτή πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά το χέρι της που έμπηξε το μαχαίρι στην εικόνα ακόμα δεν έχει λιώσει.

Τα άγρια σκυλιά που βγαίνουν από το μνημείο των πεσόντων

Ανηφορίζοντας τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί από την Ιτέα και την Αμφισσα προς τους Δελφούς και την Αράχοβα βρίσκεται μνημείο πεσόντων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μία ελληνική σημαία ζωγραφισμένη πάνω στα βράχια και μία επιτύμβια στήλη μαρτυρούν πως στο συγκεκριμένο σημείο τα γερμανικά στρατεύματα εκτέλεσαν δεκαοκτώ Ελληνες αντιστασιακούς.

Σύμφωνα με τον ερευνητή Γιώργο Πάλμο, αρκετοί οδηγοί έχουν καταγγείλει πως έχουν δει διάφορα περίεργα φαινόμενα, με πιο ακραίο αυτό των άγριων σκυλιών που εμφανίζονται νύχτα από τη μεριά του μνημείου και γαβγίζουν προς τα αυτοκίνητα που διασχίζουν τον δρόμο.

«Πρόκειται για φαντάσματα που με τη μορφή σκυλιών -σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις- έχουν βγει εξαγριωμένα ακόμη και στη μέση του δρόμου. Ορισμένοι έχουν δει στο συγκεκριμένο σημείο και φωτεινές οντότητες» μας λέει ο ίδιος.

Είτε είναι αποκύημα της φαντασίας μας, είτε υπάρχουν πραγματικά. δεν παύουν να είναι πηγή αινιγμάτων για τoν καθένα μας…

Γυναίκες φαντάσματα

7 φαντάσματα γυναικών που "ζουν ανάμεσα μας"

Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που έχουν "στοιχειώσει" την ιστορία. Αν είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας ή όχι, αφήνουμε εσένα να κρίνεις...

Προς τιμήν, λοιπόν, του Halloween και των τρομακτικών ιστοριών που το συνοδεύουν, είπαμε να μπούμε και εμείς στο κλίμα και να ψάξουμε λίγο παραπάνω για τις γυναίκες φαντάσματα που αρκετοί υποστηρίζουν ότι "ζουν ανάμεσά μας". Αντέχουμε;
Brown Lady of Raynham Hall

Πιστεύεται ότι είναι το πνεύμα της Lady Dorothy Walpole (1686–1726), η οποία ήταν η δεύτερη γυναίκα του γνωστού για τον βίαιο χαρακτήρα του, πολιτικού Charles Townshead. Λέγεται πως η Lady Dorothy απάτησε τον σύζυγό της και τότε εκείνος την κλείδωσε στην εξωτική κατοικία του, το Raynham Hall.

Brown Lady of Raynham Hall (φωτογραφία του 1936).
To 1726 πέθανε, φυλακισμένη στο σπίτι και ξεκινώντας από τα Χριστούγεννα του 1835, αρκετοί έχουν ισχυριστεί πως είδαν το πνεύμα της Dorothy να εμφανίζεται μπροστά τους, στην κατοικία, φορώντας ένα καφέ φόρεμα. Έτσι, το φάντασμα απέκτησε το όνομα Brown Lady of Raynham Hall (η καφέ κυρία του Raynham Hall).

Η καφέ κυρία έγινε ένα από τα πιο διάσημα φαντάσματα της Μεγάλης Βρετανίας, όταν δύο φωτογράφοι από το περιοδικό Country Life, ισχυρίστηκαν ότι την είδαν και τη φωτογράφησαν (φωτογραφία, πάνω) στις σκάλες της κατοικίας της. Η φωτογραφία των δύο φωτογράφων δημοσιεύθηκε στο περιοδικό στις 26 Δεκεμβρίου του 1936 και προκάλεσε σάλο.

Μία άλλη αξιοσημείωτη "συνάντηση" είναι εκείνη ενός επισκέπτη ο οποίος είπε πως είδε μέχρι και το πρόσωπο της Brown Lady, ενώ ένας άλλος φωτογράφος ισχυρίστηκε πως την είδε να κατευθύνεται προς αυτόν, όταν ο ίδιος έσπασε μία κορνίζα με τη φωτογραφία της.
Bloody Mary

Ποια ήταν τελικά η Ματωμένη Μαρία; Γύρω από αυτό το όνομα υπάρχουν αμέτρητες φήμες και έχουν φτιαχτεί πολλές ιστορίες. Οι πιο φημισμένες εκδοχές είναι ότι ήταν μία μάγισσα ή μία άτυχη γυναίκα που έπεσε θύμα μιας αποτρόπαιας δολοφονίας από κάποιον ξένο ή τον εραστή της.

Bloody Mary (καλλιτεχνική απεικόνιση).

Άλλοι πιστεύουν πως πίσω από τη Ματωμένη Μαρία κρύβεται η βασίλισσα της Αγγλίας Mary I, η οποία πράγματι χαρακτηρίστηκε μετά τον θάνατό της, το 1558, ως Bloody, επειδή κατά τη βασιλεία της ήταν υπεύθυνη για σωρεία εκτελέσεων Προστεσταντών.

Το βέβαιο είναι ότι ο σχετικός μύθος σχετικά με το φάντασμά της (όποια κι αν ήταν αυτή) λέει πως αν σβήσουμε τα φώτα, ανάψουμε ένα κερί και πούμε το όνομά της 3 φορές μπροστά από τον καθρέφτη, τότε η ίδια θα εμφανιστεί μπροστά μας.

Αν και αρχικά, ο θρύλος έλεγε ότι εμφανίζεται σε ανύπαντρες γυναίκες για να τους φανερώσει τον μελλοντικό άνδρα τους ή αν θα πεθάνουν πριν παντρευτούν, σήμερα οι πιο γνωστές παραλλαγές του είναι πιο "σκοτεινές". Αναλόγως εκδοχής, η Bloody Mary μπορεί να εμφανιστεί σαν μάγισσα ή φάντασμα καλυμμένη με αίμα και να είναι καλή ή κακή, ρίχνοντάς κατάρες και κλέβοντας ψυχές.

Αν τολμάμε, τότε ίσως μάθουμε ποια γυναίκα είναι η διαβόητη Bloody Mary. Εναλλακτικά, μπορούμε να απολαύσουμε ένα ομώνυμο κοκτέιλ στην υγειά της (και στην ηρεμία μας).
Kuchisake – onna

Υπάρχει μία φρικιαστική γυναίκα η οποία πρωταγωνιστεί στους αστικούς μύθους της Ιαπωνίας. Λέγεται ότι δολοφονήθηκε από τον άνδρα της και επέστρεψε στη Γη ούσα πλέον ένα τρομακτικό, κακό πνεύμα, με γυναικεία μορφή και σκεπασμένο πρόσωπο λόγω δυσμορφίας (κομμένο στόμα).

Kuchisake - onna (cosplay).

Πλέον, η Kuchisake - onna, την οποία ο θρύλος λέει ότι σκότωσε ο άνδρας της όταν έμαθε ότι τον απατά, κόβοντας με το σπαθί του το πρόσωπό της από τη μία άκρη του στόματός της ως την άλλη και ρωτώντας την "Ποιος θα σε βρει όμορφη τώρα;", λέγεται ότι βγαίνει στους δρόμους και κυνηγάει παιδιά. Αν τα πιάσει, βγάζει τη μάσκα και τα ρωτάει "με βρίσκεις όμορφη;".

Και στις δύο απαντήσεις -ναι ή όχι- τα παιδιά δεν έχουν τύχη. Αν απαντήσουν ναι, η Kuchisake - onna θα τα σημαδέψει στο πρόσωπο, για να της μοιάζουν. Αν απαντήσουν όχι, θα τα σκοτώσει.

Ο θρύλος είναι παλιός, αλλά επανήλθε στην επικαιρότητα το 1979 και από τότε επιμένει. Μάλιστα, όταν οι φήμες αυτής της ιστορίας επανακυκλοφόρησαν στο τέλος της δεκαετίας του 1970, ο φόβος που έσπειρε αυτή η ιστορία ήταν τόσο μεγάλος ώστε αρκετά σχολεία να μην επιτρέπουν στα παιδιά μετά το σχολείο να επιστρέφουν σπίτι μόνα, αλλά μόνο αν περπατούσαν σε γκρουπ για ασφάλεια.
Anne Boleyn

H Anne Boleyn παντρεύτηκε τον βασιλιά της Αγγλίας Henry VII το 1533 και έγινε βασίλισσα. Μαζί του έκανε μία κόρη, τη βασίλισσα Elizabeth I. Έπειτα ακολούθησαν τρεις αποβολές μέχρι που o Henry ξεκίνησε να φλερτάρει με την Jane Seymour.

Anne Boleyn (πορτραίτο)
Κάτω από αδιευκρίνιστους λόγους, στις 19 Μαΐου του 1536, η Boleyn αποκεφαλίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου. Κατηγορήθηκε για μοιχεία, αιμομιξία και μαγεία, αλλά λέγεται ότι ο πραγματικός λόγος που οδήγησε τον βασιλιά να δώσει την εντολή ήταν η απογοήτευσή του για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να του "δώσει" έναν γιο.

Από τότε, πολλοί θρύλοι σχετικά με το πού έχει ταφεί (η ίδια ή τα μέλη της) έχουν κυκλοφορήσει, ενώ αρκετοί άνθρωποι έχουν ισχυριστεί πως είδαν το φάντασμά της να κυκλοφορεί στο Hever Castle, στο Bickling Hall, στην εκκλησία Salle, στο Marwell Hall και στον Πύργο του Λονδίνου. 

Το "φάντασμα" της Anne Boleyn

H πιο διάσημη και ανατριχιαστική περιγραφή μίας συνάντησης με το φάντασμα της Anne Boleyn είναι εκείνη του Στρατηγού του Βρετανικού Στρατού J.D. Dundas, από το 1864. Ο Στρατηγός κατέθεσε ενόρκως ότι είδε έναν άνδρα της βασιλικής φρουράς, ο οποίος φύλαγε σκοπιά έξω από τα δωμάτια όπου κρατούνταν η πρώην βασίλισσα, να προσεγγίζεται από μία "λευκή γυναικεία φιγούρα η οποία γλιστρούσε προς το μέρος του".

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Στρατηγού, ο στρατιώτης έμοιαζε να συμπεριφέρεται περίεργα και προσπάθησε μάλιστα, να μαχαιρώσει τη φιγούρα με την ξιφολόγχη του, αλλά μόλις όρμηξε προς το μέρος της πέρασε από μέσα και λιποθύμησε. Εκατό χρόνια αργότερα, το 1960, όταν ο συγγραφέας W. S. Pakenham-Walsh πέθανε, διαπιστώθηκε ότι στο ημερολόγιό του ισχυριζόταν πως είχε συνομιλίες με την Boleyn για 30 χρόνια.
The Headless Nun

H ιστορία γύρω από τη Headless Nun (ακέφαλη μοναχή) έχει επίσης πολλές εκδοχές, αλλά όλες έχουν τις ρίζες τους στο 1700, όταν ευγενείς Γαλλίδες είχαν σταλεί στον Καναδά για να γίνουν μοναχές.

The Headless Nun (καλλιτεχνική απεικόνιση)
Λέγεται πως ένας τρελός κυνηγός έπιασε μία μοναχή και της έκοψε το κεφάλι, ενώ μία άλλη εκδοχή λέει ότι η μοναχή ήξερε τον δρόμο για έναν θησαυρό και επειδή δεν τον έδειχνε σε δύο ναύτες, τότε την αποκεφάλισαν.

Πλέον το ακέφαλο πνεύμα της περιφέρεται κάπου στον Καναδά, αναζητώντας το κεφάλι του, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να αναπαυθεί. Μάλιστα, υπάρχουν τουριστικές διαδρομές που οδηγούν τουρίστες στην περιοχή όπου λέγεται πως η Ακέφαλη Μοναχή κυκλοφορεί.
Bell Witch

Το πραγματικό όνομα της Bell Witch λέγεται πως είναι Kate Batts. Η ιστορία λέει ότι ζούσε στο Τενεσί το 1800. Κοντά στην κατοικία της έμενε ο John Bell, με τον οποίο καβγάδιζαν συχνά και άσχημα.

Bell Witch (φωτογραφία από τη σπηλιά της)
Όταν η Kate Batts πέθανε, το 1817, το πνεύμα της στοίχειωσε το σπίτι του γείτονά της και προσπάθησε μεταξύ άλλων, να σκοτώσει τα παιδιά του, να δηλητηριάσει τον ίδιο, ενώ έκανε αντικείμενα και οικιακά σκεύη μέσα στο σπίτι να πετούν. Ο θρύλος λέει ότι σήμερα περιφέρεται στη σπηλιά "Bell Witch Cave", κοντά στο κτήμα των Bell, από όπου και η παραπάνω φωτογραφία.

Ένας από τους πιο γνωστούς ανθρώπους που έχουν ισχυριστεί ότι η Bell Witch υπάρχει στα αλήθεια είναι ο έβδομος πρόεδρος των ΗΠΑ, Andrew Jackson, ο οποίος επιχείρησε να εξερευνήσει την ιστορία και όταν έφτασε στο σπίτι των Bell τρόμαξε τόσο πολύ, ώστε τράπηκε σε φυγή.
Theodosia Burr

H Theodosia Burr (1783 - 1813), κόρη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Aaron Burr και σύζυγος του κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας, Joseph Alston, έζησε -δυστυχώς- μέσα στη θλίψη. Ο πατέρας της δικάστηκε για προδοσία και η ίδια έχασε το παιδί της από ελονοσία, όταν εκείνο ήταν 10 χρονών.

Η Theodosia Burr χάθηκε στη θάλασσα
Την Πρωτοχρονιά του 1812, επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο για να συναντήσει τον πατέρα της στη Νέα Υόρκη. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και χάθηκε στη θάλασσα χωρίς να αφήσει κανένα απολύτως ίχνος. Από τότε το φάντασμα της Theodosia λέγεται πως εμφανίζεται συχνά στους ταξιδιώτες, θρηνώντας ή στα λίγα μέρη όπου ήταν ευτυχισμένη.

Ο τραγικός χαμός της και η παρομοίως θλιβερή ζωή της εμπνέουν έως και σήμερα. Για παράδειγμα, το μιούζικαλ - φαινόμενο, Hamilton, κάνει αναφορά στην τραγική της ιστορία, με το τραγούδι Dear Theodosia.

Γυναίκες φαντάσματα.