Ακασικά Αρχεία

Τι είναι όμως τα Ακασικά Αρχεία?

Ο Νοστράδαμος o Νικολά Τέσλα o Άλμπερτ Αϊνστάιν ισχυριζόταν ότι είχε αποκτήσει πρόσβαση σε αυτά.

Ενα μυστικό κριμένο φανερά μπροστα μας 

Akasha είναι μια Σανσκριτική λέξη που μεταφράζεται ως ουρανός, χώρος, αιθέρας.

Τα Ακασικά Αρχεία είναι ένας πνευματικός κόσμος που έχει αρχείο όλων των γεγονότων, πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων που έχουν ποτέ υπάρξει, ή θα υπάρξουν. Οι θεοσοφιστές πιστεύουν ότι η Ακάσα είναι ένα «αστρικό φως» που περιέχει απόκρυφα αρχεία τα οποία μπορούν να αντιληφθούν τα πνευματικά όντα μέσω των «αστρικών αισθήσεων» και των «αστρικών σωμάτων». Η διαίσθηση, η πνευματική διορατικότητα, η προφητεία και πολλές άλλες μη-ελέγξιμες μεταφυσικές και θρησκευτικές ιδέες γίνονται δυνατές με το να δει κανείς μέσα στ’ αρχεία αυτά.

Εκείνοι που υπερασπίζονται την αλήθεια των Ακασικών Αρχείων ισχυρίζονται ότι έχουν πρόσβαση από τους αρχαίους διδάσκαλους διαφόρων πολιτισμών, συμπεριλαμβανομένων των Ινδών, των Θιβετιανων και άλλων λαών των Ιμαλάϊων, Αιγύπτιων, των Περσών, των Χαλδαίων, των Χριστιανών Ελλήνων, των Κινέζων, των Εβραίων και των Μάγια. Το ακασικό υλικό περιγράφεται στην φιλοσοφία των Ινδών και ιδικά στην σχολή Samkhya και στην περιγραφή της θεωρίας των στοιχείων που ονομάζεται Mahabhuta. Είναι η διαπίστωση ότι η αρχαία ινδική σοφία των Ιμαλαΐων γνώριζε ότι κάθε ψυχή, jiva, atma, ή οντότητα που γεννιέται καταγράφει κάθε στιγμή της ύπαρξής της σε ένα «βιβλίο» και ότι αν κάποιος συντονίσει σωστά τον εαυτό του θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στο αρχείο αυτό

Ο Νοστραδαμος ισχυριζόταν ότι είχε αποκτήσει πρόσβαση στην Ακάσα, χρησιμοποιώντας μεθόδους από τα ελληνικά μυστήρια, τον χριστιανισμό, τους Sufi και την Καμπάλα. Άλλα άτομα που ισχυρίστηκαν ότι συνειδητά χρησιμοποιούν τα Ακασικά Αρχεία είναι οι: Charles Webster Leadbeater, Annie Besant, Alice Bailey, Σαμαέλ Αούν Βεόρ, William Lilly, Manly P. Hall, Lilian Treemont, Dion Fortune, George Hunt Williamson, Rudolf Steiner, Max Heindel και Edgar Cayce και άλλοι. Ακάσα λέγεται ότι είναι η βιβλιοθήκη όλων των γεγονότων και των αντιδράσεων που αφορούν τη συνείδηση σε όλες τις πραγματικότητες. Κάθε μορφή ζωής συμβάλλει αλλά και έχει πρόσβαση στα Ακασικά Αρχεία.

«Ολόκληρη η αντιληπτή ύλη προέρχεται από μία πρωταρχική ουσία, μία λεπτή ουσία που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και που καταλαμβάνει όλο τον χώρο, Η Ακάσα ή Φωτεινός Αιθήρ, αντιδρά με την ζωή που δίνει η πράνα ή άλλη δημιουργική δύναμη και δίνει υπόσταση κάνοντας ατέρμονους κύκλους σε όλα τα πράγματα και φαινόμενα»– Nikola Tesla, Man’s Greatest Achievement, 1907

Η Ακάσα ανεξάρτητα με το Φιλοσοφικό σύστημα ή την θρησκεία στο οποίο αναφέρεται έχει στην ουσία το ίδιο βασικό νόημα. Είναι η σανσκριτική λέξη (πρώιμη ιερή γλώσσα του Ινδουισμού) για τον «αιθέρα» με την φυσική αλλά και την μεταφυσική του έννοια. Η ύπαρξη αυτής της «ουσίας» έχει ερευνηθεί από επιστήμονες και Φιλόσοφους των αρχαίων χρόνων, σε όλες τις παραδόσεις και δοξασίες που χρονολογούνται χιλιετίες πριν. Η θεωρία της Ακάσα Προήλθε από τον ανατολικό εσωτερισμό/ μυστικισμό και με την πάροδο των χρόνων πέρασε και στον δυτικό εσωτερισμό. Ας σημειώσουμε εδώ πως μιλάμε στο συγκεκριμένο σημείο για την Ακάσα και όχι για τα ακασικά αρχεία.

“Και επέτρεψαν στον Απολλώνιο να κάνει τις ερωτήσεις του, και εκείνος τους ρώτησε: Από τι θεωρείτε πως αποτελείται ο Κόσμος; και απάντησαν: “Απο στοιχεία.” “Και αυτά τα στοχεία είναι τέσσερα;” αναρωτήθηκε. “Όχι τέσσερα” είπε ο Λάρχας, “αλλά πέντε“. “Πως μπορεί να υπάρχει και πέμπτο;” αναρωτήθηκε ο Απολλώνιος “μαζί με το Νερό και τον Αέρα, την Γη και τη Φωτιά;” “Υπάρχει και ο Αιθήρ“απάντησε ο άλλος ” που θα πρέπει να θεωρηθεί ως το στοιχείο από το οποίο δημιουργήθηκαν οι Θεοί“ – Περί Απολλώνιου Τυανέως

Η Ακάσα είναι με λίγα λόγια η βάση όλων των πραγμάτων του Φυσικού κόσμου και σε διάφορες Φιλοσοφίες λογίζεται ως η ουσία που βρίσκεται πίσω από την δημιουργία της Ύλης. Σύμφωνα με πολλούς είναι η πηγή της ενέργειας της υλικής εκδήλωσης. Αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον, αφού η κβαντική φυσική μας έδειξε πως οι ανθρώπινες σκέψεις, οι προθέσεις, τα συναισθήματα και πολλά ακόμη έχουν άμεση επίδραση στον φυσικό υλικό μας κόσμο. Οι Επιστημονικές θεωρίες του σύγχρονου κόσμου δεν αναγνωρίζουν την πραγματική ύπαρξη της Ακάσα όμως το γεγονός πως η κβαντική φυσική έδειξε πως το διάστημα δεν είναι κενό τείνει να επιβεβαιώνει την ύπαρξη μίας τέτοιας ουσίας.

Ακασικά Αρχεία

Τι είναι λοιπόν τα Ακασικά Αρχεία; Σύμφωνα με αρκετούς μελετητές της θεοσοφίας (εσωτερική φιλοσοφία) τα Ακασικα Αρχεια είναι ένα είδος βάσης δεδομένων στην οποία υπάρχουν καταγραφές του ταξιδιού της ψυχής. Σύμφωνα με τον Alice A. Bailey, Συγγραφέα πάνω από 25 βιβλίων πάνω στα ζητήματα της θεοσοφίας:

Το Ακασικό αρχείο λειτουργεί σαν ένα απέραντο φωτογραφικό Φιλμ, καταγράφοντας όλες τις επιθυμίες και τις επίγειες εμπειρίες του πλανήτη. Εκείνοι που το προσεγγίζουν παρατηρούν: Τις ζωτικές εμπειρίες κάθε ατόμου από τις απαρχές του χρόνου, τις αντιδράσεις σε σχέση με τις εμπειρίες του ζωικού βασιλείου, τις συναθροίσεις των σκεπτομορφών καρμικής φύσεως (που είναι βασισμένες στην επιθυμία) κάθε ανθρώπου από τις απαρχές του χρόνου. Μονάχα ένας εκπαιδευμένος αποκρυφιστής μπορεί να διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στην πραγματική εμπειρία και τις αστρικές εικόνες που δημιουργούνται από την φαντασία και την επιθυμία προσέγγισης του Ακασικού Αρχείου

Σύμφωνα με τον Έντγκαρ Κέισι, τα Ακασικα Αρχεια μπορούν να θεωρηθούν ως ο υπερ-υπολογιστής του σύμπαντος, μία κεντρική μονάδα αποθήκευσης όλων των πληροφοριών για κάθε ζωντανό ον που πέρασε ποτέ από τον Κόσμο μας. Ξέχωρα από την καταγραφή των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στη ζωή μας, τα αρχεία καταγράφουν κάθε πράξη, σκοπό, λέξη, σκέψη,συναίσθημα, αίσθηση και πρόθεση. Προφανώς τα αρχεία εμπεριέχουν ολόκληρη την ιστορία της κάθε ψυχής από την απαρχή της δημιουργίας.

Ο Charles Webster Leadbeater, εξέχων μέλος της Θεοσοφικής Κοινότητας και συγγραφέας αποκρυφιστικών ζητημάτων είχε αναφέρει πως τα Ακασικα Αρχεια περιέχουν την ιστορία της Ατλαντίδος και άλλων παρόμοιων πολιτισμών συμπεριλαμβανομένης και της Λεμουρια.

Η μαντάμ Ε.Π.Μπλαβάτσκι (1831-1891),Ρωσίδα μετανάστρια αποκρυφίστρια και ιδρύτρια της Θεοσοφικής Σχολής αναφέρει για τα Ακασικα Αρχεια πως «Μία από τις κοσμικές αρχές είναι η πλαστική ύλη, δημιουργημένη στην ίδια την υλική φύση της αμετάβλητη στις υψηλότερες αρχές της. Είναι η πεμπτουσία όλων των ενδεχόμενων μορφών ενέργειας, υλικής, ψυχικής ή πνευματικής και εμπεριέχει μέσα της τους σπόρους της συνολικής δημιουργίας που διαμορφώθηκε με την παρόρμηση του θεϊκού πνεύματος»

Είναι τα Ακασικά Αρχεία πραγματικά;

Υπάρχει άραγε κάποια απόδειξη για την ύπαρξη των Ακασικών Αρχείων; Περιοριζόμαστε από τις αντιλήψεις του σύγχρονου κόσμου σε σχέση με το τι θεωρούμε απόδειξη. Οτιδήποτε δεν δύναται να γίνει αντιληπτό αυτόματα δυσκολεύει την απόδειξη της ύπαρξής του. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κάποιος επιβεβαιωμένος τρόπος για να αποδείξουμε με φυσικό τρόπο την ύπαρξη των Αρχείων και αυτό διότι κανείς δεν μπορεί να τα δει ή να τα αγγίξει με τα αισθητήρια όργανα του φυσικού σώματος.

Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την συνειδητότητα ή για παραμέτρους που σχετίζονται με αυτή. Τις σκέψεις, τα συναισθήματα, την αντίληψη και αρκετά ακόμη που έρχονται σε άμεση αντίθεση με το φυσικό υλικό κόσμο μας, και παρ’όλα αυτά η ύπαρξή τους υποστηρίζεται από την επιστήμη. Είναι όμορφη η ιδέα όμως πως εκεί έξω, πέρα από εμάς υπάρχει αυτή η «βάση δεδομένων» στην οποία είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, και το οτιδήποτε μας αφορά- φυσικό και μη- μπορεί να βρεθεί εκεί

Λοιπόν Ο Νοστράδαμος o Νικολά Τέσλα o Άλμπερτ Αϊνστάιν ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ο Στίβεν Χόκινγκ ο Στηβ Τζομπς αυτή η λίγη άνθρωποι σαν παραδείγμα μαζί με πολλούς άλλους που ήταν αιώνες μπροστά από την εποχή τους στην επίλυση προβλημάτων και την μαθηματική σκέψη. 

Τόσο μακρυά που ορισμένοι θα υποθέταμε πως θα πρέπει να χανε ένα μυστικό. 

Τελικά είχαν!

Είχαν ενεργοποιημένο ένα μέρος του υποσυνείδητου νου το οποίο συνδέεται άμεσα με το ενοποιημένο πεδίο της συνείδησης.

Η πρόσβαση στο ακασικό υλικό πετυχαίνεται με χαλάρωση και βαθιά συγκέντρωση. Ο ασκητής στην κατάσταση χαλάρωσης (μέσα από διαλογισμό) και ταυτόχρονα σε κατάσταση εγρήγορσης (διατήρηση της συνείδησης αποτροπή ύπνου) μπαίνει στην δεκτική κατάσταση και μπορεί να συνδεθεί με το ακασικό υλικό και να βιώσει τις πληροφορίες που θέλει.

Για να το θέσουμε απλά, κατείχαν την ικανότητα να «τραβάνε» από έναν πλούτο γνώσης με τον οποίο όλοι μπορούμε να συνδεθούμε, επειδή απλά αυτό έχει να κάνει με το να φέρουμε την μνήμη μας μπροστά και βαθιά έξω από τα σκονισμένα ράφια του υποσυνείδητου νου. Όταν ενεργοποιηθεί, η παγκόσμια γνώση εύκολα ρέει και έπειτα μπορεί να τραβηχτεί έξω από την τράπεζα αποθήκευσης μνήμης στο ασυνείδητο και να το φέρουμε στην επιφάνεια ως συνειδητή σκέψη ως ένα εργαλείο του νου. Η τρέχουσα κατάσταση της ανθρωπότητας, ωστόσο, κατοικεί στο ασυνείδητο κομμάτι του νου το οποίο αντικατοπτρίζει προγραμματισμενη συμπεριφορά που τρέφεται από κοινωνικά εκπαιδευτικά και θρησκευτικά δόγματα και κατηχήσεις και οχι μονο.

Τα ακασικά αρχεία δεν υπάρχουν έξω από τον εαυτό σας, ειναι ένα μέρος όπου πρέπει να ταξιδέψετε ώστε να ξεκλειδώσετε τα μυστικά του σύμπαντος.

Αντιθέτως, τα ακασικά αρχεία υπάρχουν εντός σας όλη την ώρα και είναι πάντοτε προσβάσιμα.

ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ

ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ 

ΕΝΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ  

(Spontaneous Human Combustion)

«There's one mystery I'm asked about more than any other- spontaneous human combustion. Some cases seem to defy explanation, and leave me with a creepy and very unscientific feeling. If there's anything more to SHC, I simply don't want to know.»

Arthur C. Clarke

Το περίεργο αυτό φαινόμενο της αιφνίδιας αυτόματης ανάφλεξης είναι ένα μυστήριο για αιώνες τώρα. Οι επιστήμονες ακόμα και τώρα αναρωτιούνται αν όντως υφίσταται ως γεγονός. Ωστόσο, έχουμε αναφορές για το γεγονός αυτό στην παγκόσμια λογοτεχνία και ιστορία. Παρακάτω θα επιχειρηθεί να παρουσιαστούν κάποια γεγονότα όσο καλύτερα γίνεται προκειμένου να υπάρξει μια βαθύτερη έρευνα για ακόμα ένα μυστήριο του ανθρώπινου σώματος. Το φαινόμενο της Ανθρώπινης Αυτόματης Ανάφλεξης (Spontaneous Human Combustion, SHC) είναι το φαινόμενο κατά το οποίο το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται ξαφνικά σε μια φλεγόμενη κόλαση χωρίς να έρθει σε επαφή με εξωτερική φωτιά. Σε μερικές δε περιπτώσεις το σώμα έχει γίνει ολοκληρωτικά στάχτη την ώρα που εύφλεκτα υλικά γύρω από το σώμα μένουν ανέπαφα.


Το φαινόμενο πάντα γοήτευε τους λογοτέχνες χάρις την μυστηριώδη του φύση και την αποτρόπαια έκφραση του. Ο συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ στο βιβλίο του “Redbarn” κλείνει ένα κεφάλαιο με μια αιφνίδια ανθράκωση. Σε αυτό το βιβλίο, ένας άνθρωπος μεταφέρεται σε «κατάσταση μέθης» σε ένα πλοίο και τοποθετείται σε μια καμπίνα. Αργότερα κάποιοι ναύτες νιώθουν μια παράξενη μυρωδιά και κατευθύνονται προς την καμπίνα. “Όχι δεν είναι νεκρός, φώναξε ο ναύτης καθώς η κίτρινη φλόγα τρεμόπαιζε στο ακίνητο στόμα του μεθυσμένου. Αλλά δεν πρόφτασε να τελειώσει την κουβέντα του όταν είδαν όλοι με τρόμο, δύο γλώσσες πρασινόχρωμης φλόγας σαν διχάλα να πετάγονται ανάμεσα από τα χείλη του και μέσα σε μια στιγμή το νεκρικό πρόσωπο το τύλιξαν αμέτρητες φλόγες σαν σκουλήκια”.

Ένας άλλος λογοτέχνης, ο Τσαρλς Ντίκενς, στον πρόλογο του βιβλίου του “Bleak House” τονίζει ότι πριν αναφέρει την αιφνίδια ανθράκωση στο έργο του έκανε τον κόπο να ερευνήσει το θέμα και βρήκε καταγραμμένες 30 περιπτώσεις αυτόματης ανάφλεξης. Στο κεφάλαιο 32 μάλιστα του έργου του γράφει βασιζόμενος στην έρευνά του: “Υπάρχει ένας θερμός, αποπνικτικός ατμός στο δωμάτιο και μια σκούρα λιπαρή ουσία στους τοίχους και στο ταβάνι. Σε μια μεριά ένα τμήμα του πατώματος έχει καεί. Πιο πέρα είναι “είναι οι στάχτες ενός μικρού καρβουνιασμένου και σπασμένου ξύλου, σκεπασμένου με λευκές στάχτες; Ω, τι φρίκη! Είναι αυτός!” Δώστε στο θάνατο όποιο όνομα θέλετε αλλά είναι πάντα ο ίδιος θάνατος – ο γεννημένος από τους διεφθαρμένους χυμούς του ίδιου του ακόλαστου σώματος – η Αιφνίδια Απανθράκωση, και κανένας άλλος” Ο ίδιος συγγραφέας, σε μια λεπτομερειακή υποσημείωση στο βιβλίο του “Whiland” παραθέτει το άρθρο ενός Γάλλου χειρουργού που γράφτηκε το 1783 για μια γυναίκα που βρέθηκε απανθρακωμένη: “Η γυναίκα αυτή ήταν υπερβολικά παχύσαρκη και της άρεσαν πολύ το κρασί και τα άλλα ποτά. Την ίδια μέρα του θανάτου της είχε πιει τρία μπουκάλια κρασί και ένα μεγάλο ποτήρι κονιάκ. Οι σωματικοί χυμοί της γυναίκας φορτωμένοι με εύφλεκτο υλικό, πρέπει να συνέβαλαν πολύ στην απανθράκωση της”.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΥ

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι εάν κάποιος είναι αλκοολικός και καπνίζει ενώ ταυτόχρονα πίνει ένα δυνατό ποτό, αυτό αυξάνει το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα σε σημείο που μπορεί να δημιουργηθεί ανάφλεξη. Ωστόσο, αυτή η εξήγηση είναι αβάσιμη διότι συνήθως η αιθανόλη καίγεται μόνο εάν η συγκέντρωσή της είναι άνω του 23% περίπου, ενώ ένα θανάσιμα τοξικό επίπεδο είναι περίπου 1%.Για να επιτευχθεί λοιπόν ένα επίπεδο αλκοόλ στο αίμα της τάξης του 20% θα σήμαινε την πόση πολλών φιαλών καθαρής βότκας για παράδειγμα.


Το ακόλουθο γεγονός εκτυλίχθηκε στην Πενσυλβάνια το χειμώνα του 1966. Ο Ντον Γκόνσελ δούλευε στη εταιρεία Αεριόφωτος του Κάουντερσπορτ, στον έλεγχο των μετρητών γκαζιού. Γύρω στις 9 γύρισε στο σπίτι του και φώναξε το συνηθισμένο χαιρετισμό του στον σεβαστό 92χρονο γιατρό που είχε υπηρετήσει για χρόνια στην κοινότητα. Ο γιατρός Μπέντλεϋ, συνήθως, του ανταπέδιδε τον χαιρετισμό, αλλά εκείνη τη μέρα – 5 Δεκεμβρίου – δεν απάντησε. Ο υπάλληλος τότε κατέβηκε στο υπόγειο περπατώντας μέσα από έναν γαλαζωπό καπνό με μια ασυνήθιστη μυρωδιά, “κάπως γλυκιά” όπως εξομολογήθηκε αργότερα, και σε μια γωνιά του δαπέδου διέκρινε ένα σωρό στάχτες. Ο Γκόνσελ, ως εθελοντής πυροσβέστης που ήταν, σκάλισε ενστικτωδώς το σωρό με το πόδι του αλλά δεν βρήκε αναμμένα κάρβουνα. Από πάνω έχασκε μια τρύπα 75 με 90 εκ. που είχε τη σκουροκόκκινη απόχρωση των καμένων ξύλων. Ο Γκόνσελ ανέβηκε τις σκάλες και αποφάσισε να ψάξει τον Καθ. Μπέντλεϋ. Αυτό που είδε ο Γκόνσελ ευχήθηκε αργότερα να μην το είχε δει: στο μπάνιο είδε ένα καφετί πόδι, από το γόνατο και κάτω, σαν από ανδρείκελο. Δεν χρειάστηκε να κοιτάξει περισσότερο. Όρμησε έξω από το σπίτι ουρλιάζοντας “Ο Καθ. Μπέντλεϋ κάηκε!”

Η επιστήμη μας λέει πως για να καεί ένα πτώμα χρειάζονται τεράστιες ποσότητες θερμότητας και καυσίμου. Ο Καθ. Τζον Γκρενόμπλ, λέκτορας σε θέματα αποτέφρωσης αναφέρει ότι σε ένα κρεματόριο το πτώμα υποβάλλεται πρώτα σε μια θερμοκρασία 1037ο Κ επί 90 λεπτά και ύστερα σε θερμοκρασία 850ο Κ επί άλλα 60 μέχρι 150 λεπτά. Αυτό που βγαίνει όμως από τον κλίβανο όμως δεν είναι στάχτες και σκόνες αλλά “τμήματα οστών τα οποία έπειτα κονιορτοποιούνται με το γουδοχέρι”. Χαρακτηριστικά, οι χειρότερες πυρκαγιές σπιτιών προκαλούν θερμοκρασίες δεν ξεπερνούν τους 700ο Κ. Κι όμως η φλόγα που έκανε στάχτη το σώμα του καθ. Μπέντλεϋ – εκτός από μισό πόδι και την άρθρωση του γονάτου – δεν κατάφερε να λιώσει ακόμα και το αλουμινένιο πλαίσιο πάνω στο οποίο στεκόταν το πτώμα την ώρα της ανάφλεξης. Λίγα εκατοστά πιο εκεί μάλιστα υπήρχε και χρώμα το οποίο δεν είχε καεί! Ο Φρεντ Σάλλαντ, ο πρώτος πυροσβέστης που έφτασε ισχυρίστηκε ότι ήταν εντελώς ανεξήγητο. “Ήταν το πιο παράξενο πράγμα που είχα δει ποτέ”, πρόσθεσε μετά.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ

Μία μικρή μερίδα αποδίδει την ΑΑΑ σε βλάβη του ΚΝΣ. Για άγνωστη αιτία αποσυντονίζεται ο μηχανισμός κυκλοφορίας των ηλεκτρικών φορτίων του οργανισμού προκαλώντας αλλού κενά και αλλού συσσώρευση με αποτέλεσμα την ΑΑΑ. Θεωρητικά κάτι τέτοιο είναι σαφώς εφικτό αλλά λογικά ο θάνατος θα πρέπει να προηγείται της ανάφλεξης. Αν όχι θάνατος, τουλάχιστον καρδιακό ή εγκεφαλικό επεισόδιο, ίσως παράλυση κλπ. 

Η πρώτη επιστημονική και ιατρική αναφορά έγινε το 1673 στο έργο Acta Medica and Philosophica Hafniensia. Στο έργο αυτό ένας άτυχος παριζιάνος αφού έπινε επί τρία χρόνια υπερβολικά, τέλος μεταβλήθηκε σε καπνό και στάχτη ενώ βρισκόταν ξαπλωμένος σε αχυρένιο στρώμα. Μόνο το κρανίο του και τα οστά των δαχτύλων του έμειναν ώστε να μπορεί να αναγνωριστεί αυτή η άμορφη μάζα ως υπόλειμμα ανθρώπου. Το εκπληκτικό είναι πως το αχυρένιο στρώμα δεν έπαθε σχεδόν τίποτα.



Στις 9 Απριλίου του 1744, η κόρη της 60χρονης Γκρεϊς Πέτ από το Ίπσουιτς της Αγγλίας αντίκριζε την μητέρα της στο πάτωμα να καίγεται σαν “ένα κούτσουρο που καίγεται από φωτιά χωρίς φανερή φωτιά”. Το θύμα έπασχε επίσης από αλκοολισμό, ενώ μερικά άλλα εύφλεκτα υλικά που βρισκόταν δίπλα έμειναν άθικτα όπως και κάτι παιδικά ρούχα και ένα χάρτινο παραπέτασμα.
Ο μεγάλος χημικός του 19ου αιώνα, βαρόνος Γιούστους φον Λίμπιχ έδειξε ότι οι προσπάθειες να κάνουν την εμποτισμένη με οινόπνευμα σάρκα να καεί με την ένταση που απαιτείται για την SHC, αποδείχτηκαν άκαρπες: μόλις εξατμιζόταν το αλκοόλ εξαφανιζόταν και η γαλάζια φλόγα. Ο Τζον Κάσπερ στο βιβλίο του “Εγχειρίδιο άσκησης της Ιατροδικαστικής” απέρριψε αυτές τις “αδύνατες” απανθρακώσεις. Προσθέτει: ”Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι στο σωτήριο έτος 1681, σε ένα σοβαρό επιστημονικό έργο είμαστε υποχρεωμένοι ακόμα να συναντάμε τον μύθο της «αιφνίδιας απανθράκωσης» όταν οι αποδείξεις για την ύπαρξη της βασίζονται σε μαρτυρίες ανθρώπων που είναι εντελώς αναξιόπιστοι ερασιτέχνες” Φαίνεται όμως πως ο Καθ. Κάσπερ αγνοούσε τους πολλούς γιατρούς που είχαν ερευνήσει το φαινόμενο. Το 1828 για παράδειγμα ο Καθ. Τζέημς Σκόφιλντ ανέφερε για έναν άνθρωπο στο Οντάριο που τον είδαν “να στέκεται όρθιος περιτυλιγμένος από μια μεγάλη ασημόχρωμη φλόγα, δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν το φυτίλι ενός καιγόμενου κεριού” .Στο περιοδικό LO και στο βιβλίο the book o the damned ο Τσάρλς Φόρντ αναφέρει αρκετές περιπτώσεις ανθρώπινης θερμογένεσης που έγιναν μετά το 1861. Στις 18 Μαΐου 1857 στη Δυτική Φιλαδέλφια της Πενσυλβάνια η Άννα Μάρτιν βρέθηκε εντελώς απανθακωμένη σε ένα δωμάτιο όπου δεν υπήρχε καμία πηγή φωτιάς. Ο ιατροδικαστής υπολόγισε ότι για να αποτεφρωθεί τόσο τέλεια η 68χρονη ώστε να μείνουν μόνο το παπούτσια της και ένα τμήμα του κορμιού της η θερμοκρασίες πρέπει να έφτασαν τους 800 με 950 βαθμούς Κελσίου και όμως η θερμάστρα ήταν κρύα και το περιοδικό της που ήταν 60 εκ. μακριά έμεινε ανέπαφο!

Για να καταλάβετε το πόσο μεγάλη θερμοκρασία απαιτείται για κάτι τέτοιο, πρέπει να γνωρίζετε πως στα κρεματόρια αναπτύσσονται θερμοκρασίες 1200οC για περίπου οχτώ ώρες, ώστε να μείνουν αναγνωρίσιμα κόκαλα. Το παραπάνω ενισχύεται από το γεγονός πως το ανθρώπινο σώμα είναι το λιγότερο εύφλεκτο σώμα σε ένα δωμάτιο, δεδομένου ότι αποτελείται κατά 75% από νερό. Ακόμη το 75 % των θυμάτων είναι γυναίκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις μία κίτρινη στάχτη καλύπτει το γύρω περιβάλλον ενώ σε όσες περιπτώσεις υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, αναφέρθηκε πως το θύμα πριν ξεσπάσει σε φλόγες είχε τυλιχτεί μερικά δευτερόλεπτα πριν με μία γαλάζια αχλύ. 

Ο Δρ. Ουίλτον Κρόγκμαν παραθέτει μια άλλη εμπειρία στο Σαιντ Πήτερσμπουργκ το 1951.Το απόγευμα της πρώτης Ιουλίου όταν ο γιος της Μαίρη Χάρντυ Ρήζερ έφυγε από το σπίτι της μητέρας του αφήνοντας πίσω μια πολύ οικεία εικόνα, την μητέρα του καθισμένη άνετα στην πολυθρόνα της με τα πόδια φορώντας παντόφλες απλωμένα μπροστά της και φορώντας ένα νυχτικό από ραιγιόν .Μετά από 12 περίπου ώρες το οικείο θέαμα μετατράπηκε σε μακάβριο. Μερικά μισοκαμένα ελατήρια είχαν μείνει από την πολυθρόνα, το ταβάνι και οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με μια λιπώδης καπνιά, σε απόσταση 3,5 μέτρα από το σώμα της Μαίρη υπήρχαν δυο κεριά λιωμένα, μερικές εφημερίδες και υφάσματα κοντά της δεν είχαν πάθει τίποτα . Δεν υπήρχε μυρωδιά καμένου ιστού και το μόνο που είχε απομείνει από ο σώμα της ήταν μερικοί αποτεφρωμένοι σπόνδυλοι , το κρανίο της συρρικνωμένο σε μέγεθος μπάλας του μπέηζ μπολ και ένα άθικτο πέλμα. Σχολιάζοντας αυτή την περίπτωση ο αρχηγός της αστυνομίας του Σαιντ Πήτερσμπουργκ, Τζέηκ Ρέιτσερτ, ανέφερε πως αυτή ήταν η “πιο ασυνήθιστη υπόθεση που συνάντησε στα είκοσι πέντε χρόνια της υπηρεσίας του”.

Η ΠΙΟ ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ 

Η επικρατέστερη και λογικότερη από αυτές είναι το λεγόμενο «εφέ του φιτιλιού» : Σύμφωνα με αυτό το λίπος του δέρματος, για άγνωστους λόγους, λιώνει ξαφνικά επάνω στα ρούχα των θυμάτων και μεταβάλλεται στην κυριολεξία σε φιτίλι, έτοιμο να πάρει φωτιά. Η θεωρία αυτή εξηγεί εν μέρει κάποια από τα φαινόμενα, αλλά αν τη δει κάποιος στο σύνολό της, διαπιστώνει ότι κάθε άλλο παρά στιβαρή είναι. Δεν εξηγεί καθόλου πώς μπορούν να αναπτυχθούν οι τεράστιες θερμοκρασίες. Τελευταία μια νέα εξήγηση αρχίζει να κερδίζει όλο ένα περισσότερο έδαφος: Η ξαφνική επιτάχυνση του μεταβολισμού που αποδίδεται σε μια νέα συνομοταξία "αναρχικών μορίων. Τα μόρια αυτά προκαλούν αλυσιδωτές επιταχυνόμενες αντιδράσεις με τις βιοχημικές ουσίες, οι οποίες παράγουν ενέργεια στο ανθρώπινο σώμα και χρησιμοποιούνται κανονικά για να απελευθερώσουν ενέργεια με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Η φύση έχει φροντίσει να απομονώσει τα «εργαστήρια» παραγωγής ενέργειας Του σώματος που βρίσκονται σε κάθε κύτταρο, με τη βοήθεια μεμβρανών. Όμως αυτές οι μεμβράνες μπορεί (θεωρητικό τουλάχιστο) να σπάσουν και τότε η θερμότητα που θα αναπτύσσεται είναι παραπάνω από αρκετή για το φαινόμενο SHC. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η διάσπαση ενός μόνο γραμμαρίου γλυκόζης (το καύσιμο του οργανισμού) απελευθερώνει 38.000 joule, θερμότητα αρκετή για να ζεστάνει ένα φλιτζάνι με καφέ. Και πάλι όμως αυτή η εξήγηση δεν ερμηνεύει επαρκώς το γεγονός της μη καύσης των υπολοίπων επίπλων ή αντικειμένων στον ίδιο χώρο με το καμένο σώμα.


Με αυτά τα άλυτα ερωτήματα ασχολήθηκε ο δρ. Κρόγκμαν, γνωστός ως “οστεό – ντετέκτιβ”. Τα προβλήματα και οι αντιφάσεις που προέκυψαν ήταν τα εξής:

• Ο βαθμός αποτέφρωσης ήταν πολύ μεγάλος αν λάβουμε υπόψη την απουσία χημικού επιταχυντή. Όπως δήλωσε ο δρ. Κρόγκμαν “μόνο στους χίλιους πεντακόσιους βαθμούς και πάνω έχω δει οστά να λιώνουν και να ρευστοποιούνται τόσο ώστε να αποκτούν πτητικότητα”. Ωστόσο πτητικότητα παρατηρήθηκε στην περίπτωση της κας Ρήζερ.
• Το μέγεθος της φλόγας ήταν πολύ αντιφατικό σε σχέση με τα αποτελέσματά της. Όπως προαναφέρθηκε, η θερμότητα θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα υψηλή, πάνω από 1500 βαθμούς Κελσίου. Άρα η φλόγα θα έπρεπε ήταν δύο φορές πιο έντονη από μια συμβατική φωτιά σπιτιού. Ωστόσο, σύμφωνα με τις αναφορές το υπόλοιπο σπίτι ήταν άθικτο, ενώ θα έπρεπε να είχαν καταστραφεί όλα τα έπιπλα. Η απορία, γιατί το φαινόμενο, αν και ιδιαίτερα έντονο, περιορίστηκε μόνο σε ένα πολύ μικρό χώρο του σπιτιού, έμεινε άλυτη ακόμα και για τον δρ. Κρόγκμαν.
• Ας φανταστούμε ογδόντα κιλά ανθρώπινης σάρκας να καίγονται. Σίγουρα η οσμή θα ‘πρεπε να ήταν ιδιαίτερα έντονη. Στην περίπτωση της κας Ρήζερ, η οποία ήταν όντως περίπου ογδόντα κιλά, θα έπρεπε η οσμή της καμένης σάρκας να γεμίσει το κτίριο. Ωστόσο δεν παρατηρήθηκε, ούτε οσμή πουθενά σε ολόκληρο το κτίριο, ούτε καπνό, πράγμα που θα ήτανε απολύτως αναμενόμενο.
• Αξιοπερίεργο ήταν και το μέγεθος του κρανίου της κας Ρήζερ, όπως αυτό βρέθηκε μετά το θάνατο της. Ήταν συρρικνωμένο. Ένας ειδικός ιατροδικαστής γνώριζε ότι τα επίπεδα θερμοκρασίας που απαιτούνται για να αφυδατώσουν τους λιπώδεις ιστούς του θύματος θα έπρεπε να είχαν καταστρέψει το μαλακό ιστό του κρανίου και θα έπρεπε να είχαν κάνει το κεφάλι της να αναφλεγεί. Παρόλα αυτά ο δρ Κρόγκμαν, πειραματίστηκε με κρανία πτωμάτων και δεν κατάφερε να διαπιστώσει ούτε μια εξαίρεση αυτού του κανόνα.

Υπάρχουν ή όχι βρυκόλακες;

Υπάρχουν ή όχι βρυκόλακες;

Θεωρείτε ότι οι βρικόλακες είναι λογοτεχνικό κατασκεύασμα και δεν έχουν καμία βάση στην πραγματικότητα; Διαβάστε στο παρακάτω αφιέρωμα, όλα όσα θέλατε να μάθετε για το θρύλο των βαμπίρ, μαζί με πιθανές εξηγήσεις και ιστορίες αληθινών… βρικολάκων!

Οι θρύλοι που αφορούν τους βρικόλακες είναι τόσο παλιοί όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες, η Μεσοποτάμιοι, οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι έχουν δεκάδες ιστορίες στη μυθολογία τους όπου εμφανίζονται δαίμονες και κακά πνεύματα, και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτά τα τα διαβολικά πλάσματα είναι οι πρόγονοι των βρικολάκων, όπως τους έχουμε στο μυαλό μας σήμερα- κυρίως λόγω του βιβλίου του Στόκερ “Κόμης Δράκουλας”.

Ο όρος “βρικόλακας”, με τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις αρχές του 18ου αιώνα από δοξασίες αλλά και αληθινές μαρτυρίες από κατοίκους των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης.

Εκείνα τα χρόνια, η πεποίθηση ότι τα βαμπίρ υπάρχουν, προκάλεσε μαζική υστερία στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να κατηγορούνται για βαμπιρισμό και να θανατώνονται με παλούκια στην καρδιά τους -ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις έναν “αθάνατο” βρικόλακα, σύμφωνα με τις πιο δημοφιλείς πεποιθήσεις.

Πρόσφατα μάλιστα, ιταλοί ερευνητές ανακάλυψαν τα λείψανα γυναίκας βαμπίρ που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της για να μην επιτεθεί στα θύματα της πανώλης που σάρωσε την πόλη τον 16ο αιώνα.

Όμως, εκείνη την εποχή, οι βρικόλακες ήταν διαφορετικοί στην εμφάνιση σε σχέση με τους βρικόλακες που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, πριν τον 19ο αιώνα, οι βρικόλακες δεν ήταν χλωμοί και αδύνατοι, αλλά κόκκινοι, διαβολικοί και φορούσαν λεπτεπίλεπτα σάβανα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις βρικόλακας γινόταν κάποιος που είχε αυτοκτονήσει ή τον είχε δαγκώσει κάποιο ζώο, ενώ πολλές φορές βρικόλακες θεωρούνταν οι μάγισσες και οι δαιμονισμένοι.

Βαμπιρικές δοξασίες στην Ελλάδα



Όπως και οι σλαβικές χώρες, έτσι και στη χώρα μας κυκλοφορούν πολλές δοξασίες και δεισιδαιμονίες σχετικά με τους “απέθαντους”. Όμως η ελληνική παράδοση δεν παρουσιάζει τους βρικόλακες όπως τους ξέρουμε μέσα από τις ταινίες, αφού τα χαρακτηριστικά που τους αποδίδει ταιριάζουν περισσότερο σε αυτά των ζόμπι.

Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρικόλακας είναι αυτός ο οποίος ξαναζωντανεύει και έχει συνήθως κακές προθέσεις. Η ίδια η λέξη “βρικόλακας” προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και “βουρκόλακες”.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις ελληνικές δοξασίες είναι ότι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν διαφορετική άποψη για τη μορφή, για το πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας και για το ποιοί… βρικολακιάζουν.

Πότε γίνεσαι βρικόλακας;

Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρικολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, οι αυτόχειρες και όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.

Στην Σκύρο και σε μερικές περιοχές της Θράκης βρικολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.

Στην Άνδρο πιστεύουν ότι αν βλαστημήσεις ή καταραστείς έναν νεκρό, τότε εκείνος γίνεται βρικόλακας.

Πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας;

Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρικολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και βγαίνουν από τον τάφο τους κάθε μέρα και οι “Σαββατιανοί”, που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Και οι δύο βγαίνουν μόνο τη νύχτα και για να φύγουν πρέπει να λαλήσει ο μαύρος κόκορας.

Στην Σάμο συνήθως εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά μερικές φορές μπορεί να εμφανιστούν και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, αλλά δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.

Στην Χίο βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα και εξαφανίζονται μόνο όταν λαλήσει τρεις φορές ο άσπρος κόκκορας. Είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.

Στην Αμοργό πιστεύουν ότι οι βρικόλακες μπορούν να εμφανιστούν και στο φως της ημέρας.

Στην Κάλυμνο βγαίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, γιατί τους αρέσει ο παγωμένος άνεμος με τον οποίον ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.

Στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.

Τι μορφή έχει ο… Έλληνας βρικόλακας;

Στη Χίο, είναι ντυμμένοι στα λευκά κι έχουν ένα αρχηγό, τριπλάσιο σε μέγεθος και κατάμαυρο.

Στην Σκόπελο είναι σκελετοί που περπατούν.

Στην Αλόννησος έχουν μαύρη και γυαλιστερή σάρκα, και λάμπουν στο σκοτάδι.

Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.

Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, σαν φάντασμα δηλαδή, αλλά έχουν μακριά γένια, μακριά μαλλιά και γαμψά νύχια.

Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα των βρικολάκων είναι από φωτιά και μπορούν να γίνουν αόρατοι.

Αληθινοί βρικόλακες- δολοφόνοι

Μανουέλα και Ντάνιελ Ρούντα



Η 23χρόνη τότε Μανουέλα γνώρισε το σύζυγό της, Ντάνιελ, μέσω μιας αγγελίας ενός γερμανικού περιοδικού. “Μαυρομάλλης βρικόλακας αναζητάει πριγκίπισσα του σκότους που να έχει απαρνηθεί τη ζωή και να μισεί τους πάντες και τα πάντα”. Λίγο καιρό αφού απάντησε στην αγγελία του, παντρεύτηκαν και οι μέρες κυλούσαν “ήρεμα”, με λατρείες στον Σατανά και αυταπάρνηση σε όλες τις αξίες της ζωής.

Μέχρι που το 2001, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Το ζευγάρι κάλεσε στο σπίτι του τον συνεργάτη και φίλο του Ντάνιελ, Φρανκ Χάγκεν, και αφού τον μαχαίρωσαν και οι δύο 66 φορές, τον χτύπησαν με τσεκούρι και αφού ξεψύχησε, ήπιαν το αίμα του σε ποτήρι και έκαναν σεξ στο φέρετρο όπου συνήθιζε να κοιμάται η Μανουέλα.

Στο δικαστήριο δήλωσαν ότι δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι κακό, αφού υπάκουσαν στις διαταγές του Κυρίου τους, τον Σατανά. Όσο περίεργο είναι το έγκλημα τους, άλλο τόσο περίεργο είναι το γεγονός ότι η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν μόνο 15 χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.

Ρίτσαρντ Τρέντον Τσέις



Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Τσέις ή αλλιώς “Ο Βρικόλακας του Σακραμέντο” δολοφόνησε 6 ανθρώπους και ύστερα ήπιε το αίμα τους και έφαγε τα απομεινάρια τους.

Στο δικαστήριο που έγινε το 1979, δήλωσε πως το έκανε επειδή νόμιζε πως οι Ναζί του είχαν δώσει ένα δηλητήριο που θα μετέτρεπε το αίμα του σε… αλεύρι, και ο μόνος τρόπος να το αποφύγει ήταν να φάει το σώμα και το αίμα άλλων ανθρώπων.

Οι ένορκοι δεν πίστεψαν ότι ήταν τρελός και πως οι φόνοι δεν ήταν προμελετημένοι και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Δεν πρόλαβε όμως να γίνει το θέλημα του δικαστηρίου.

Ο Τσέις αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του, το Δεκέμβριο του 1980, με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που του είχαν χορηγηθεί από γιατρό της φυλακής.

Ρόντρικ Τζάστον Φέρελ



Ο Ροντ Φέρελ ήταν ο αρχηγός μιας γκανγκστερικής ομάδας έφηβων με το ψευδώνυμο “Η Ομάδα των Βρικολάκων”. Όμως μαζί με μερικά μέλη των “Βρικολάκων” το τράβηξαν περισσότερο από τους βανδαλισμούς που συνήθιζαν να κάνουν με τους υπόλοιπους.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1996, ο 16χρονος Φέρελ σκότωσε τους γονείς της πρώην φιλενάδας του και πάνω στον πατέρα χάραξε το γράμμα “V” (Vampire). Ο Φέρελ δήλωνε παντού ότι στην πραγματικότητα ήταν ο βρικόλακας Βεσάγκο και ζούσε στη γη πάνω από 500 χρόνια.

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο το 1998, και για δύο χρόνια ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης στην ιστορία της Αμερικής, μέχρι που το δικαστήριο της Φλόριντα μείωσε την ποινή του από θάνατο σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αναστολής.

Πορφυρία ή Βαμπιρισμός

Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γενετική ασθένεια;



Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται πολύ απίστευτα για να έχουν κάποια πραγματική βάση, αλλά υπάρχει μια αληθινή και πολύ σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος που αποδίδει στον άνθρωπο που πάσχει από αυτή μερικά χαρακτηριστικά των “τυπικών” βρικολάκων.

Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;

Η μορφή

Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.

Ο παράγοντας “σκόρδο”

Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.

Ο καθρέφτης και ο σταυρός

Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Η δίψα για αίμα

Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος.

Πολλές οι συμπτώσεις για να μην υπάρχει καμία συσχέτιση…Δε νομίζεις;