Robert the doll / Ο κούκλας Robert

Το όνομα της κούκλας είναι «Robert the doll» και είναι τρομακτική. 

Δεν είναι δηλαδή ένα παιχνίδι για μικρά παιδιά, αλλά υλικό για μια ταινία τρόμου και Φημολογείται πως… είναι δαιμονισμένη! 

Η ιστορία της είναι ακόμα πιο τρομακτική από την όψη της. Γεμάτη τρύπες, σαν ουλές, ντυμένη ναύτης και ένα πρόσωπο που δεν θυμίζει ανθρώπινο, κι όμως η ιστορία της ξεπερνά ακόμα και το υποχθόνιο χαμόγελό της.

Η μοναδική στο είδος της κούκλα είναι 113 ετών και αυτή την στιγμή βρίσκεται στο Μουσείο Fort East Martello της Φλόριντα. Η ιστορία της άρχισε το 1906, όταν δόθηκε σε ένα μικρό αγόρι ως παιχνίδι όταν ήταν 6 χρόνων. Η κούκλα είναι φτιαγμένη από άχυρο και του τη χάρισε η νταντά του που κατάγονταν από τις Μπαχάμες και φημολογείται ότι εξασκούσε μαύρη μαγεία.

Ο Robert Eugene Otto. Οι δυο τους έγιναν αμέσως αχώριστοι. Κάπου εκεί όμως ξεκίνησαν τα προβλήματα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως η κούκλα ήταν ο τρόπος που διάλεξε ένας υπηρέτης, ώστε να κάνει μάγια βουντού στην οικογένεια Otto που του είχε φερθεί άσχημα. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως ο μικρός Gene, δέθηκε συναισθηματικά μαζί της σε τέτοιο βαθμό, που κάποια στιγμή εκείνη ζωντάνεψε!

Σε κάθε περίπτωση, οι ανατριχιαστικές ιστορίες που συνοδεύουν την κούκλα ξεκίνησαν λίγους μήνες μετά την άφιξη της στο σπίτι του Robert Eugene, όλο και πιο πολλή άρχισαν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Αντικείμενα να εξαφανίζονται και να επανεμφανίζονται σπασμένα. Όταν ρωτούσαν τον Robert Eugene για τις ζημιές που γίνονταν, απαντούσε πως «Ο Robert The Doll το έκανε». Γείτονες έλεγαν πως έβλεπαν τον Robert The Doll στα παράθυρα του σπιτιού, τη νύχτα. Τις νυχτερινές ώρες οι υπηρέτες ξυπνούσαν από έναν περίεργο ήχο και άκουγαν βαριά βήματα πάνω στη στέγη. Ένα περίεργο βουητό και τραγούδι ακουγόταν κατά καιρούς από το φυτώριο και ύστερα υπήρχε μια αλλόκοτη μεταφυσική δραστηριότητα. Επιτραπέζιες λάμπες γύριζαν ανάποδα, έπιπλα άλλαζαν θέση από μόνα τους μπροστά στα μάτια του προσωπικού αλλά και των γονιών του Ρόμπερτ.

Ο Eugene την κατηγορούσε όποτε γινόταν ένα ατύχημα, ενώ της καταλόγιζε κακή συμπεριφορά. Οι γονείς του πίστευαν ότι πήγαινε να φορτώσει στην κούκλα τις δικές του αταξίες. 

Ο Eugene συμπεριφερόταν στην κούκλα λες και ήταν άνθρωπος. Την έντυσε με τα δικά του ρούχα και της έδωσε το όνομά του. Τον είχαν ακούσει να ρωτάει πράγματα στην κούκλα και μετά να απαντάει ο ίδιος με εντελώς διαφορετική φωνή και μάλιστα σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα και μη αναγνωρίσιμη να απαντάει. Τα υπόλοιπα παιχνίδια του καταστρέφονταν το ένα μετά το άλλο, με δράστη την κούκλα, όπως έλεγε το μικρό αγόρι.

Τα παιδιά της γειτονιάς, από την άλλη, έλεγαν πως είχαν δει την κούκλα να τους παρακολουθεί την στιγμή που έπαιζαν, από διάφορα σημεία του σπιτιού. Μια θεία του μικρού έπεισε τους γονείς του να βάλουν την κούκλα στην σοφίτα της. Λίγο μετά από την μεταφορά της στην σοφίτα, η θεία πέθανε από εγκεφαλικό.

Ο Eugene ξαναβρήκε την κούκλα όταν μεγάλωσε και της αφιέρωσε ένα ολόκληρο δωμάτιο. 

Όταν οι γονείς του Ρόμπερτ πέθαναν εκείνος παντρεύτηκε την Άνν Πάρκερ, μια κοσμική κυρία και μετακόμισε στο δικό της σπίτι. Η κούκλα τοποθετήθηκε στη σοφίτα της καινούριας οικίας αλλά την έβλεπαν συχνά να κάθεται στο κεφαλόσκαλο και να παρακολουθεί τον Ρόμπερτ να εκτινάσσεται από τις σκάλες της σοφίτας.
Μια φορά η σύζυγος του Ρόμπερτ είχε θορυβηθεί ακούγοντας ένα τραγούδι, με την φωνή της κούκλας, χαρακτήρισε το τραγούδι: « θύμιζε τραγούδι που τραγουδούν τα παιδιά στο νηπιαγωγείο ». Άλλη μια φορά μπαίνοντας, βρήκε την κούκλα να κάθεται σε μια από τις παλαιές καρέκλες του συζύγου της, παρ’ όλο που την ξανά βάλε στην θέση της προτού βγει από την σοφίτα, άκουσε βήματα πίσω της, γύρισε και είδε την κούκλα να κάθεται όχι στην καρέκλα από όπου την πήρε αλλά στην απέναντι από αυτήν. 

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα η γυναίκα του πέθανε και το 1974 απεβίωσε και ο ίδιος. Ο Eugene δεν αποχωρίστηκε από την κούκλα του μέχρι και το τέλος της ζωής του.

Μετά την απώλεια του ζεύγους το σπίτι πωλήθηκε σε μια οικογένεια που είχε ένα δεκάχρονο κοριτσάκι.

Η νέα οικογένεια δεν πίστευαν σε παραφυσικά φαινόμενα. 
Μια μέρα το παιδί βρήκε στη σοφίτα την κούκλα και έτσι έγινε η νέα ιδιοκτήτρια του Robert The Doll. Όμως η κούκλα αντιπαθούσε το κοριτσάκι και έτσι ποδοπάτησε και ακρωτηρίασε τις άλλες κούκλες του κοριτσιού. Λένε πως το 10χρονο κοριτσάκι ξυπνούσε κι έβρισκε την κούκλα να κάθεται στο πρόσωπό του, επειδή ήθελε να το πνίξει. αυτό ήταν το πρώτο συμβάν λίγο αργότερα έγινε και το δεύτερο συμβάν οπού το κατοικίδιο τους βρέθηκε μυστηριωδώς να είναι συνυφασμένο με το καλώδιο του φυτωρίου και τις περσίδες, ο Ρόμπερτ η κούκλα και πάλι κλείστηκε στην σοφίτα. 

Η οικογένεια μετακόμισε αμέσως και το σπίτι μετατράπηκε σε σπίτι με ιστορική αξία του καλλιτέχνη, ενώ το 1994 η κούκλα δωρίθηκε στο μουσείο Martello.

Κάπου εκεί ίσως φαντάζεστε ότι τελείωσε η ιστορία. Δεν είναι όμως έτσι. 

Η κούκλα Robert ειναι τώρα ένα φαινόμενο που απασχολεί πολλούς επισκέπτες του μουσείου Martello στο ιστορικό Custom House, στο Key West της Φλόριντα. 

Οι υπάλληλοι το μουσείο παρατήρησαν αμέσως μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα από την στιγμή που η κούκλα έγινε ένα από τα άπλα εκθέματά του μουσείου... έτσι νόμιζαν.

Τα προβλήματα δεν άργησαν να ξεκινήσουν αφού η κούκλα σκαρφάλωνε στον τοίχο όπως οι αράχνες, από εκεί έβριζε και καταριόταν το τρομοκρατημένο προσωπικό. Τελικά την έπιασαν και την τοποθέτησαν σε μια πλαστική θήκη όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Ωστόσο την κατηγορούν ακόμη για πολλά περίεργα γεγονότα μέσα και έξω από το μουσείο. Είναι ακόμη ντυμένη με τη στολή του ναύτη που της έφτιαξε ο Ρόμπερτ από τα δικά του ρούχα και κρατάει ένα μικρό αρκουδάκι.

Οι επισκέπτες παραπονιούνταν ότι οι φωτογραφικές τους μηχανές δεν λειτουργούν όταν τις στρέφουν προς τον Robert. Μόλις απομακρυνθούν, δουλεύουν ξανά σαν να μην συνέβη τίποτα. Κάποιοι πάλι λένε ότι κατάφεραν να τραβήξουν φωτογραφία, αλλά άκουσαν την κούκλα να τους καταριέται, επειδή δεν τους έδωσε άδεια!



Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά, στο μουσείο άρχισαν να φτάνουν γράμματα που απευθύνονταν στον Robert, την κούκλα, από ανθρώπους που είχαν ήδη επισκεφτεί το μουσείο. Στα γράμματα ζητούσαν από τον Robert να συγχωρήσει την αγενή συμπεριφορά τους. Μερικοί παρακαλούσαν κιόλας!

Αυτή η κούκλα ήταν αφορμή για όλες τις ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν μέχρι σήμερα π.χ. Chuckie αλλά και τα βιβλία τρόμου που έχουν γραφτεί. 

Ο Robert The Doll καταχωρήθηκε ως «στοιχειωμένη κούκλα» από την Παραψυχολογική Εταιρία των ΗΠΑ. 

Υπάρχει η φήμη πως ο Robert The Doll καταριέται αυτούς που τον φωτογραφίζουν, εκτός εάν πάρουν ευγενικά την άδειά του. Χιλιάδες γράμματα έχουν σταλεί στο μουσείο και ζητούν από τον Robert The Doll, να τους συγχωρέσει και να πάρει πίσω την κατάρα του.

Ο πρώην διευθυντής δήλωσε ότι, « Ήταν τόσο πρωτόγνωρο για μας που πιστεύαμε ότι ίσως ήταν μια φάρσα και κάποιος είχε φτιάξει αυτήν την κούκλα ως τηλεκατευθυνόμενη, μα όταν αρχίζαμε και την συσκευάζαμε μας παρακαλούσε να την πάμε στο σπίτι όπου ζούσε. Αν και αυτό που είπα ακούγεται απίστευτο ακόμα και για μας που το ζήσαμε… »!! Ακόμα, μέχρι και σήμερα η διεύθυνση του μουσείου και το προσωπικό ισχυρίζονται ότι ακόμη υπάρχουν παραφυσικές δραστηριότητες της κούκλας και συχνά την κατηγορούν για πολλά περίεργα γεγονότα μέσα και γύρω από το μουσείο.

Τι συμβαίνει τελικά με αυτή την κούκλα?

Ερευνητές μεταφυσικών δραστηριοτήτων δηλώνουν ότι η φοβερή κούκλα συνέχιζε τη δραστηριότητά της και μετά το θάνατο του Ρόμπερτ. Κάποιοι ακούν τον ήχο του τραγουδιού της, ενώ λένε ότι τρομάζει τα παιδιά με τρομακτικές γκριμάτσες.

Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν τι συμβαίνει με την συγκεκριμένη κούκλα μα κάνεις μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να δώσει κάποια απάντηση, φταίει η όψη της που κάνει τον κόσμο να αυθυποβάλλεται; Ή λέτε να είναι πραγματικά σατανική; Πάντως το προσωπικό του μουσείου όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, προτείνει στους επισκέπτες να συστηθούν πριν την πλησιάσουν, ελπίζοντας πως με την ευγένεια θα είναι ασφαλείς...

Ανατριχιαστικές φωτογραφίες φαντασμάτων

Υπάρχουν φορές που παραλύεις από τον φόβο, καθώς το υπερφυσικό είναι κάτι που δεν θες να το συναντήσεις μπροστά σου.

Ακόμα κι όταν η θέαση με το απόκοσμο γίνεται μέσω φωτογραφίας, η αυθεντικότητα της οποίας ελέγχεται, ο τρόμος εισβάλει από το παράθυρο και διαλύει το φρόνιμο του κόσμου μας.

Κυκλοφορούν βέβαια εκεί έξω πάμπολλες φωτογραφίες με πνεύματα και φαντάσματα που μόνο αληθινές δεν είναι, αν και το θέμα είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα υποκειμενικής εκτίμησης παρά αντικειμενικής βεβαιότητας.

Υπάρχουν ωστόσο και μερικές που θεωρούνται αυθεντικές καταγραφές απόκοσμων φαινομένων σε φιλμ, αν και πάλι η αλήθεια τους βασίζεται στην άποψη που έχει κάποιος για τον κόσμο. Κι αν σήμερα με τα νέα μέσα και την τεχνολογία που παρακάνουν εύκολο το «πείραγμα» μιας φωτογραφίας είναι σχετικά εύκολο να διακρίνεις το χαλκευμένο του πράγματος, δεν θα λέγαμε το ίδιο και για εικόνες που χρονολογούνται αρκετές δεκαετίες πριν από την έλευση της ψηφιακής φωτογραφίας και των προγραμμάτων επεξεργασίας εικόνας.

Μετά λοιπόν τις τρομακτικές απεικονίσεις του «υπερφυσικού», φωτογραφίες δηλαδή που αποδείχτηκε ότι ήταν καλοστημένη απάτη, ας δούμε και μερικές που η ετυμηγορία δεν είναι εξίσου εύκολη ή τελεσίδικη…

Η φωτογραφία του Queensland (1946)


Τραβηγμένη το 1946 στο Queensland της Αυστραλίας από μια μητέρα (την κυρία Andrews) που φωτογράφισε τον τάφο της έφηβης κόρης της, όλοι έμειναν έκπληκτοι όταν εμφανίστηκε το φιλμ και φάνηκε η εικόνα ενός παιδιού να κάθεται πάνω στο μνήμα. Η μητέρα δεν αναγνώρισε το παιδί, το οποίο δεν ήταν στα σίγουρα η 17χρονη κόρη της(!), είπε ωστόσο ότι δεν θυμόταν να υπήρχε αγοράκι που να έπαιζε στον τάφο της θυγατέρας της όταν τράβηξε τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα διπλής έκθεσης ή…

Τα πρόσωπα στο εμπορικό πλοίο (1924)


Η περιβόητη φωτογραφία απαθανατίστηκε το 1924 και υποτίθεται ότι απεικονίζει τα πρόσωπα δύο προσφάτως εκλιπόντων ναυτικών (James Courtney και Michael Meehan) που εθεάθησαν πάνω στα κύματα της Διώρυγας του Παναμά, δίπλα στο εμπορικό πλοίο «S.S. Watertown». Τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος, που έριξαν τα πτώματα των άτυχων ναυτικών στη θάλασσα λίγες μέρες πριν, ισχυρίστηκαν ότι έβλεπαν τα πρόσωπά τους αρκετές μέρες πριν από την απαθανάτισή τους στο φιλμ και ήταν σίγουροι ότι επρόκειτο για τους δύο συναδέλφους τους που είχαν πεθάνει λίγες μέρες πρωτύτερα από ασφυξία, την ώρα που καθάριζαν μια δεξαμενή καυσίμων. Ανεξάρτητη φίρμα της εποχής έλεγξε το αρνητικό της φωτογραφίας, την οποία τράβηξε ο καπετάνιος του πλοίου, για πλαστότητα και δεν βρήκε τίποτα το μεμπτό…

Φάντασμα σε κοιμητήριο του Σικάγου (1991)


Την ώρα που οι περισσότερες τέτοιες φωτογραφίες πνευμάτων σε νεκροταφεία είναι τραβηγμένες τη νύχτα, εδώ η απεικόνιση έγινε μέρα μεσημέρι και από επαγγελματία μάλιστα ερευνητή παραφυσικών φαινομένων. Η εικόνα απαθανατίστηκε στο κοιμητήριο Bachelor’s Grove του Ιλινόις από μέλος της Εταιρίας Έρευνας Φαντασμάτων στις 10 Αυγούστου 1991. Τα όργανα του ερευνητή έδειξαν ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες και η φωτογραφία τραβήχτηκε με υψηλής ταχύτητας μονοχρωματικό φιλμ. Η εικόνα υποβλήθηκε σε αρκετούς ελέγχους και δεν φάνηκε τίποτα ύποπτο με την απεικόνιση. Λέτε έτσι να δείχνουν πράγματι τα φαντάσματα;

Το πνεύμα των βράχων (1959)


Τραβηγμένη από τον αιδεσιμότατο R.S. Blance στο Corroboree Rock της Αυστραλίας, η επίσης γνωστότατη φωτογραφία κυκλοφορεί εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα χωρίς επαρκή (λογική δηλαδή) εξήγηση. Κι αν σήμερα με τη βοήθεια των προγραμμάτων επεξεργασίας εικόνας δεν θα ήταν καθόλου δύσκολη μια τέτοια απεικόνιση, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1959 και για έναν ιερωμένο, όχι φωτογράφο…

Η φωτογραφία του «Δαίδαλου» (1919)


Άλλη μια κλασική απόκοσμη φωτογραφία και σε πολύ καλή μάλιστα ποιότητα, απαθανατίστηκε το 1919 από τον εν αποστρατεία αξιωματικό της RAF, sir Victor Goddard, και απεικονίζει το πλήρωμά του από το σκάφος του Βασιλικού Ναυτικού «HMS Daedalus». Παρατηρήστε το «διάφανο» πρόσωπο που εμφανίζεται πίσω από τον άντρα της τελευταίας σειράς. Όλο το πλήρωμα αναγνώρισε αμέσως τον πρώην συνάδελφό τους, μηχανικό Freddy Jackson, ο οποίος είχε σκοτωθεί δύο μέρες πρωτύτερα σε τραγικό δυστύχημα πάνω στο πλοίο. Η κηδεία του είχε μάλιστα τελεστεί νωρίτερα την ίδια μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία. Φαίνεται ότι ο Freddy δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια…

Τα παιχνίδια είμαστε εμείς (1978)


Εδώ πρόκειται για μια από τις υπερφυσικές απεικονίσεις με τα καλύτερα πιστοποιητικά, καθώς τραβήχτηκε σε ελεγχόμενες συνθήκες με αναρίθμητους μάρτυρες παρόντες, κάνοντας την πλαστότητα ιδιαιτέρως δύσκολη. Τραβηγμένη στο κατάστημα παιχνιδιών Toys-R-Us της Καλιφόρνια, διαβόητο στην περιοχή για την παραφυσική δραστηριότητα που λάμβανε χώρα εντός του, η φωτογραφία καταγράφηκε από εξειδικευμένο συνεργείο τηλεοπτικής εκπομπής («That’s Incredible!»), με τη βοήθεια υπέρυθρου φιλμ. Εννοείται ότι ο άντρας που ακουμπά στον τοίχο δεν ήταν μέρος της παρέας, ούτε και καταγράφηκε σε αντίστοιχες λήψεις με απλό φιλμ. Η ιστορία του 1869 με έναν νέο άντρα που πέθανε στο ίδιο μέρος που άνοιξε κατόπιν το παιχνιδάδικο ίσως εξηγεί το απόκοσμο του πράγματος…

Η αγαπημένη μου καρέκλα (1891)


Άλλη μια σπουδαία απεικόνιση, και ίσως το παλιότερο παράδειγμα καλοκάγαθου πνεύματος, αφορά στη φωτογραφία που απαθανατίστηκε στη Βιβλιοθήκη Combermere Abbey το 1891 από τον Sybell Corbet. Ο χρόνος έκθεσης της φωτογραφίας ήταν πάνω από μία ώρα και η φιγούρα ενός άντρα που κάθεται στην καρέκλα είναι κάτι παραπάνω από προφανής! Τη στιγμή μάλιστα που τραβιόταν η φωτογραφία, λίγο παρακεί ενταφιαζόταν ο Lord Combermere, γνωστός Βρετανός διοικητής ιππικού, το σπίτι του οποίου μετατρεπόταν στην ομώνυμη βιβλιοθήκη. Αυτή ήταν πράγματι η αγαπημένη του καρέκλα, στην οποία δεν άφηνε να καθίσει κανένας, και από το γεγονός ότι ήταν ευρύτερα γνωστός στη Βρετανία, αναγνωρίστηκε εύκολα ότι η μορφή που καθόταν στην καρέκλα ήταν πράγματι ο Combermere…

Η φωτογραφία των Chinnery (1959)


Επισκεπτόμενη τον τάφο της μητέρας της το 1959, η κυρία Mabel Chinnery αποφάσισε να αφιερώσει την τελευταία στάση του φιλμ απαθανατίζοντας τον σύζυγό της στο αυτοκίνητο. Όταν το φιλμ εμφανίστηκε, μια γυναικεία φιγούρα φάνηκε να κάθεται στο πίσω μέρος του αμαξιού. Τόσο η ίδια η κυρία Chinnery όσο και τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας αναγνώρισαν εύκολα την εκλιπούσα μητέρα, που καθόταν στη συνηθισμένη θέση της περιμένοντας τον οδηγό να την πάει στο σπίτι της, όπως εξάλλου συνήθιζε να κάνει κι όταν ήταν στη ζωή. Ειδικοί της εποχής έλεγξαν εξονυχιστικά την εικόνα για διπλή έκθεση ή άλλα φωτογραφικά τρικ και δεν βρήκαν τίποτα το μεμπτό. Παρατηρήστε ότι η «μητέρα» δεν εμφανίζεται διάφανη, όπως άλλα πνεύματα, ούτε και το φως από το πίσω παράθυρο περνά μέσα της, όπως συνήθως συμβαίνει σε αντίστοιχες εικόνες. Μέχρι και τα γυαλιά της φαίνεται να αντανακλούν το φως!

Η «Καφέ Κυρά» του Raynham Hall (1936)


Ίσως η γνωστότερη από όλες τις φωτογραφίες φαντασμάτων, η εικόνα τραβήχτηκε το 1936 από επαγγελματίες φωτογράφους του λονδρέζικου περιοδικού «Country Living» που στάλθηκαν να απαθανατίσουν το εσωτερικό του Raynham Hall στο Νόρφολκ της Αγγλίας. Αυτό που είναι αρκετά παράξενο με τη συγκεκριμένη απεικόνιση είναι ότι το πνεύμα δεν φάνηκε μετά την εμφάνιση του φιλμ, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά ο φωτογράφος το παρατήρησε μέσα από το σκόπευτρο πριν καν τραβήξει τη λήψη! Το αρνητικό της φωτογραφίας ελέγχθηκε πραγματικά από εκατοντάδες ειδικούς και σκεπτικιστές που δεν βρήκαν ωστόσο ενδείξεις «πειράγματος». Γι’ αυτό και θεωρείται από την κοινότητα των κυνηγών φαντασμάτων ως η καλύτερη απεικόνιση πνεύματος…

Φάντασμα στις σκάλες του Εθνικού Μουσείου του Γκρίνουιτς (1966)


Άλλη μια ξακουστή καταγραφή πνεύματος, η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον αιδεσιμότατο Ralph Hardy, έναν συνταξιούχο ιερωμένο από τον Καναδά, ο οποίος μαγεύτηκε από τη σκάλα του Queen House National Museum του Γκρίνουιτς της Αγγλίας και αποφάσισε να τραβήξει ένα αναμνηστικό από την κατασκευή. Η φωτογραφία έγινε ανάρπαστη και σύντομα μπήκε στο στόχαστρο των ειδικών, φτάνοντας μέχρι και τα τζιμάνια της Kodak, οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι η φωτογραφία είναι αυθεντική και δεν υπήρχαν ίχνη παιχνιδίσματος του φωτός ή άλλα φωτογραφικά τερτίπια…

10 διαβόητες Μάγισσες

10 διαβόητες Μάγισσες μέσα στους αιώνες!

Εικόνα από τη δίκη της Agnes Sampson το 1591, που δείχνει το διάβολο να δίνει κούκλες στις μάγισσες
Το κυνήγι μαγισσών που σάρωσε την βόρεια Ευρώπη τον 16ο και 17ο αιώνα ήταν αποτέλεσμα ενός μείγματος από προκαταλήψεις και φανατικού θρησκευτισμού σε συνδυασμό με πολιτικά κίνητρα και παράνοια.

Αγρότες και ευγενείς έψαχναν για υπερφυσικές αιτίες στις καταιγίδες και τις ασθένειες, αλλά έβλεπαν τις δίκες και ως μέσο για να κερδίσουν αξιώματα, πλούτο ή να εξαλείψουν τους αντιπάλους τους. Οι καταδικασμένες μάγισσες -και μάγοι- κατηγορήθηκαν για εγκλήματα όπως επαφές με το διάβολο και ότι σκότωναν βρέφη. Κατά τη διάρκεια των δικών, οι καταθέσεις τους συχνά ήταν αποτέλεσμα βασανιστηρίων. Η νευρωτική ατμόσφαιρα της Ευρώπης όλο αυτό το χρονικό διάστημα οδήγησε σε περισσότερες εκτελέσεις παρά αθωώσεις.

Agnes Sampson

Τη βραδιά του Χάλογουιν του 1590, η Agnes Sampson, μια μαία για αγρότες στο East Lothian της Σκωτίας, ειπώθηκε πως συμμετείχε σε μια συνάντηση μαγισσών που φιλοξενούσε το Διάβολο στο Auld Kirk Green, μια μικρή εκκλησία στο North Berwick της Σκωτίας. Σκοπός τους ήταν να προκαλέσουν μια υπερφυσική καταιγίδα που θα έπνιγε τη συνοδεία της νεαρής Δανέζας νύφης του βασιλιά Ιάκωβου Α’ της Αγγλίας, την Άννα της Δανίας, καθώς πήγαινε από την Κοπεγχάγη στη Σκωτία. Καταιγίδες όντως χτύπησαν το ταξίδι της, αναγκάζοντας την να πάει μέσω ενός λιμανιού στη Νορβηγία.

Μαθαίνοντας τα νέα ο βασιλιάς, πήγε να βρει τη νύφη του και όταν προσπάθησαν να περάσουν τη Βόρεια Θάλασσα, ακόμη μια τρομερή καταιγίδα τους ταλάνισε, αλλά αυτή τη φορά έφτασαν στη Σκωτία. Μόλις ο βασιλιάς επέστρεψε, ανέκρινε την Agnes και άλλες στο παλάτι Holyrood στο Εδιμβούργο. Αυτό ήταν η απαρχή των Δικών των Μαγισσών του North Berwick που οδήγησε σε 70 εκτελέσεις. Για να αποσπάσουν την ομολογία της Agnes την βασάνισαν με ένα σιδερένιο φίμωτρο, γνωστό σαν χαλινάρι των μαγισσών, μια σκωτσέζικη ανακάλυψη. Όταν ομολόγησε, η Agnes μεταφέρθηκε στο κοντινό Castlehill και την στραγγάλισαν με ένα κολάρο πριν την κάψουν. Το φάντασμα της έχει θεαθεί στις λιτές αίθουσες του παλατιού Holyrood.

Anna Koldings

Η Άννα της Δανίας

Η Anna (Ane ή Anne) Koldings -γνωστή στους σύγχρονους της ως The Devil’s Mother (Μάνα του Διαβόλου)- ήταν Δανέζα μάγισσα που κατηγορήθηκε πως έριξε καταιγίδες στο πλοίο της Άννας της Δανίας (προηγούμενη ιστορία). Συναντήθηκε με άλλες στο σπίτι της Karen της Υφάντρας (Weaver) όπου είπαν ξόρκια κατά της βασίλισσας. Το κυνήγι μαγισσών στην Δανία έγινε δημοφιλές όταν η χώρα ασπάστηκε τον Προτεσταντισμό στις αρχές του 16ου αιώνα.

Ο Δανός υπουργός οικονομικών, που επίσης διερευνήθηκε για το ίδιο λόγο με την Koldings, για να την γλυτώσει ο ίδιος κατηγόρησε την Karen και τελικά τη συνέλαβαν. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, η Karen κατέδειξε και άλλες γυναίκες, ανάμεσα τους και την Koldings, η οποία συνελήφθη, βασανίστηκε και τελικά ομολόγησε και «έδωσε» άλλες πέντε, εκ των οποίων η μια ήταν σύζυγος του δημάρχου. Η Anna και άλλες 12 γυναίκες κάηκαν στο Kronborg, το παλάτι που αποτέλεσε το σκηνικό του Άμλετ του Σέξπιρ.

Bridget Bishop




Η κεντρική φιγούρα σε αυτήν την εικονογράφηση του 1876 από τη Δίκη του Σάλεμ, αναγνωρίζεται σαν την Mary Walcott

Η Bridget Bishop ήταν η πρώτη που εκτελέστηκε σαν αποτέλεσμα των δικών των Μαγισσών του Σάλεμ το 1692. Η Bishop ήταν επιτυχημένη και διάσημη. Είχε πολλές ταβέρνες και ντυνόταν με προκλητικά κόκκινα φορέματα. Οι κάτοικοι του Σάλεμ την κατηγόρησαν για πολλά. Είχε μαγέψει πέντε κορίτσια, δηλητηρίασε ένα γουρούνι και επιτίθονταν στους άντρες όταν κοιμόντουσαν.

Οι κούκλες έπαιξαν ρόλο στις κατηγορίες εναντίον της. Ένας ντόπιος, ονόματι Samuel Shattuck, κατέθεσε πως του ζήτησε να βάψει μια δαντέλα γι’ αυτήν, την οποία πίστευε πως θα χρησιμοποιούσε σε μια κούκλα, κάτι σαν βουντού. Οι John και William Bly αργότερα βρήκαν κούκλες στο σπίτι της Bishop. Την καταδίκη της ακολούθησε η καταδίκη ακόμη 71 γυναικών.

Merga Bien

Ο Balthasar von Dernbach

Η Γερμανίδα πλούσια κληρονόμος Merga Bien ομολόγησε πως δολοφόνησε τον δεύτερο σύζυγο της και τα παιδιά του με μαγεία και αφού είχε παραβρεθεί σε μια τελετή (Witches’ Sabbath – Σαμπάτ, Σάμπατ, Σάββατο των μαγισσών). Ο κυνηγός μαγισσών Balthasar von Dernbach, πρίγκιπας και ηγούμενος της πόλης Fulda, ξεκίνησε μια σειρά από δίκες μαγισσών όταν επέστρεψε από εξορία το 1602.

Η Bien ήταν η πρώτη που συνελήφθη και φυλακίστηκε. Αν και ήταν έγκυος, η Merga δε γλύτωσε την εκτέλεση, όπως υπαγόρευαν οι νόμοι, επειδή αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι το αγέννητο παιδί της ήταν του διαβόλου. Κάηκε το φθινόπωρο. Οι δίκες στην πόλη Fulda συνεχίστηκαν, ερευνώντας άλλες 250 γυναίκες, και τερμάτισαν με το θάνατο του Dernbach το 1605.

Katharina Henot

Αγάλματα του Friedrich Spee και της Katharina Henot στο δημαρχείο της Κολωνίας

Η πρώτη Γερμανίδα ταχυδρόμος δικάστηκε για μαγεία στην Κολωνία το 1627. Στα μέσα του χειμώνα, μια καλόγρια σε μια γυναικεία μονή την κατηγόρησε ότι προκάλεσε ασθένεια και θάνατο ανάμεσα στις καλόγριες και ο αρχιεπίσκοπος τη συνέλαβε. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της βασανίστηκε αλλά ποτέ δεν ομολόγησε.

Παρά τις προσπάθειες του αδερφού της να αποδείξει ότι ήταν αθώα, καταδικάστηκε στην πυρά τον Μάιο. Η αθώωση της επετεύχθη φέτος. Στις 28 Ιουνίου 2012, το Δημοτικό Συμβούλιο της Κολωνίας την αθώωσε καθώς και άλλα θύματα των δικών της Κολωνίας γιατί πίστεψαν πως οι εκτελέσεις ήταν αποτέλεσμα πολιτικών συνωμοσιών.

Karin Svensdotter


Σε μια πόλη που βρίσκεται μέσα σε δασώδη και τρομακτική περιοχή της Σουηδίας, η υπηρέτρια Karin Svensdotter, ισχυρίστηκε ότι τα εφτά παιδιά της είχαν πατέρα τον Βασιλιά των Ξωτικών. Την οδήγησαν σε δίκη το 1656. Στη Σουηδία του 17ου αιώνα, η συνεύρεση με νεράιδες ήταν έγκλημα που τιμωρούνταν όπως ο σοδομισμός ή η κτηνοβασία.

Προηγούμενες υποθέσεις που αφορούσαν ερωτική περιπτύξεις ανδρών με νύμφες είχαν καταλήξει σε εκτέλεση. Όμως, η περίπτωση της Svensdotter έγινε ένα πρώιμο παράδειγμα της συμπόνιας για τους παράφρονες. Οι αξιωματούχοι της εκκλησίας συμβούλεψαν το δικαστή της ότι ο Σατανάς την είχε τρελάνει. Αντί να την τιμωρήσουν, ο δικαστής διέταξε την εκκλησία να προσευχηθεί γι’ αυτήν. Αργότερα δήλωσε ότι δεν είχε δει ποτέ νεράιδες.

Kael Merrie


Κατά τη διάρκεια των δικών των μαγισσών του Roermond στις Ισπανικές Κάτω Χώρες -περίπου το σημερινό Βέλγιο (με εξαίρεση το Πριγκιπάτο της Λιέγης), το Λουξεμβούργο, τη σημερινή Ολλανδία και σε ένα τμήμα του γαλλικού Νορ-Πα-ντε-Καλαί-, η Ολλανδή Kael Merrie κατηγορήθηκε ότι παρέλυσε ένα γουρούνι, εμποδίζοντας το γάλα από το να γίνει βούτυρο, κάτι που αρρώσταινε τα παιδιά. Οι δίκες αυτές ήταν οι μεγαλύτερες στις Κάτω Χώρες.

Οι κατηγορούμενοι πηγαίναν στο Roermond με την ελπίδα της αθώωσης, αλλά οι μισθοφόροι ήταν επιρρεπείς στο να λιντσάρουν ή να πνίγουν τις γυναίκες που ελευθερώνονταν. Στις πρώτες δίκες, όπως της Merrie, το ολλανδικό δικαστήριο έδειχνε σκεπτικισμό απέναντι στις κατηγορίες και δε χρησιμοποιούσε βασανιστήρια για να πάρει ομολογίες. Η Merrie εξορίστηκε επειδή δήλωσε αθώα, αλλά ενώ ήταν έτοιμη να φύγει από το Roermond, Ισπανοί μισθοφόροι την βρήκαν και την έπνιξαν στον ποταμό Μεύση.

Entjen Gillis


Η Entjen Gellis, μια Ολλανδή μαμή, ομολόγησε ότι σκότωσε έμβρυα και νεογέννητα κατά τη διάρκεια των δικών των μαγισσών του Roermond το 1613, η πιο θανατηφόρα χρονιά για τις μάγισσες στις Κάτω Χώρες. Τοπική δικαστές εισέβαλαν στην αγροτική πόλη Straelen, όπου συνέλαβαν την Gillis και άλλες 13 μάγισσες. Η μαγεία τους ειπώθηκε ότι προκάλεσε ασθένειες και αποβολές και τελικά δικάστηκαν για πολλούς ξαφνικούς θανάτους νεογέννητων, ηλικιωμένων και ζώων.

Οι δικαστές συγκέντρωσαν 63 μάγισσες και τις καταδίκασαν σε θάνατο. Αργότερα, είπαν ότι τα έργα τους ήταν πράξεις του Διαβόλου, αλλά δεν τους έδειξαν έλεος.

Märet Jonsdotter


Η Märet Jonsdotter κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε Σάββατο Μαγισσών στο Blockula, ένα μυθικό σουηδικό λιβάδι. Η Jonsdotter ήταν η πρώτη μάγισσα που δικάστηκε στη Σουηδία κατά τη διάρκεια του «Μεγάλου Θορύβου» (The Great Noise) που έλαβε χώρα από το 1668 μέχρι και το 1676. Μια ντόπια βοσκοπούλα, η Gertrud Svendsdotter, της οποίας ο πατέρας έστειλε ανεπιτυχώς την Märet στο δικαστήριο, ήταν η πρώτη που την κατηγόρησε, αλλά με κίνητρο. Εκείνη την εποχή, ο ιερέας της σουηδικής πόλης Älvdalen, ερευνούσε την Gertrud επειδή ο μικρός αδερφός της ισχυρίστηκε ότι πέρασε ένα κοπάδι κατσικιών μέσα από το νερό όπως ο Μωυσής.

Η Gertrud κατονόμασε την Märet ως την γυναίκα που της το έμαθε αυτό και ισχυρίστηκε ότι η Märet την είχε συστήσει στο διάβολο. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο πατέρας της Gertud είπε ότι η Märet τον καβάλησε σαν άλογο στο Blockula. Η μικρή αδερφή της Märet υποστήριξε κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ότι αυτή και η Märet είχαν καβαλήσει αγελάδες στο Blockula όπου τις έσφαξαν και πλάγιασαν με τον διάβολο. Επειδή δε θα ομολογούσε, η Märet δε θα εκτελούνταν. Αλλά η τρέλα της μαγείας συνέχισε να εξαπλώνεται στη Σουηδία και οι νόμοι που απαιτούσαν ομολογία για την εκτέλεση, σύντομα τροποποιήθηκαν. Όταν κατηγορήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια των δικών της Mora, ανακηρύχτηκε ένοχη. Το 1672 η Jonsdotter αποκεφαλίστηκε.

Malin Matsdotter


Η άτυχη Σουηδή μάγισσα Malin Matsdotter, που κάηκε ζωντανή, ήταν το τελευταίο θύμα του «Μεγάλου Θορύβου». Κανένας άλλος δεν κάηκε ζωντανός στη Σουηδία για μαγεία. Το έθιμο έλεγε ότι το θύμα πρέπει να απαγχονίζεται ή να αποκεφαλίζεται πριν καεί, αλλά δε συνέβη το ίδιο και με την Malin Matsdotter, που αρνήθηκε να ομολογήσει. Η δίκη της έγινε στη Στοκχόλμη, όπου πίστευαν ότι οι μάγισσες απήγαγαν παιδιά και τα πήγαιναν σε Σάββατο Μαγισσών στο λιβάδι Blockula.

Την κατηγόρησαν οι ίδιες οι κόρες της, αν και εκείνη την εποχή ήταν μια φτωχή χήρα. Το 1676 εκτελέστηκε στην πλατεία Hötorget στη Στοκχόλμη, μαζί με την άλλη μάγισσα, Anna Simonsdotter. Ο μύθος λέει ότι δεν ούρλιαξε γιατί οι μάγισσες δεν πονάνε.

πηγη : top-10-notorious-witches

TheVoynichManuscript

Το 1912 ένας Πολωνός βιβλιοπώλης το ''Wilfred M. Voynich" ταξίδεψε στη Βίλα Montrogonh στην Ιταλία ο που ανακάλυψε και αγόρασε ένα παλιό και μυστήριο βιβλίο.
Eνα βιβλίο όπου δεν είχε τίτλο ούτε και συγγραφέας οπού κανείς δεν ήξερε ποιος το έγραψε, ένα βιβλίο με πολλά και διάφορα σχέδια και περίεργες ζωγραφιές γεμάτο με κείμενό και γράμματα που δεν τα αναγνωρίζει, Δηλαδή σε μία άγνωστη γλώσσα ή πιθανόν σε κάποιο κωδικό.
Για το υπόλοιπο της ζωής του ο κύριος Voynich αφιέρωσε όλο το χρόνο του να μεταφραση και να αποκωδικοποιήσει αυτό το βιβλίο και για εξήγηση της ζωγραφιές που είχε μέσα και να λύσει το παμπάλαιο μυστήριο ποιος το έγραψε, Πότε γράφτηκε άλλα και πού έχει γραφτεί φυσικά και το τι συμβολίζουν όλα αυτά που γράφονται μέσα σε αυτό το μυστήριο βιβλίο.
Με όλη την έννοια της λέξης είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή σε αυτό το μυστήριο βιβλίο αλλά κάποια στιγμή είχε έρθει η ώρα του και δεν είχε καταφέρει να λύσει αυτό το μυστήριο σαν τη πρώτη μέρα που έπιασε αυτό το βιβλίο στα χέρια του.

Το βιβλίο Τώρα πια ονομάζεται τα χειρόγραφα του Voynich δηλαδή το όνομα του βιβλιοπώλη που το ανακάλυψε.

Wilfred M. Voynich

 Τα τελευταία χρόνια και αρκετά μάλιστα το βιβλίο έχει αλλάξει αρκετά χέρια και κύριος άτομα ειδικά στην κρυπτογραφία και από Αμερικανούς και Βρετανούς Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του πρώτου και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Είσαι πολύ γνωστούς στο κλάδο της κρυπτογραφίας δυστυχώς με καμιά απόλυτη επιτυχία να αποκρυπτογραφήσουν οποιοδήποτε κείμενο όπου βρίσκεται εντός του βιβλίου.

Μέχρι στιγμής είναι το πιο διάσημο Άλυτο κωδικό της ανθρωπότητας αλλά και στα λεγόμενα της κρυπτογραφίας ούτε κομπιούτερ, Το τελευταίων χρόνων δεν έχουν καταφέρει τίποτα.
Μάλιστα μεγάλοι γλωσσολόγοι έχουν επιχειρήσει να λύσουν το μυστήριο όπου το μόνο που συμπέρασμα που έχουν ανακάλυψη είναι ότι η γλώσσα που έχει γραφτεί δεν είναι καμία από τις γνωστές γλώσσες που γνωρίζουν.

Δηλαδή καταλήγουν σε 2 αποτελέσματα,
Το πρώτο ειναι ότι το βιβλίο είναι γραμμένο σε μία γλώσσα όπου δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα και όπου έχει χαθεί με τα χρόνια και τους αιώνες,
και Το δεύτερο είναι γραμμένο με ένα τύπου cypher ένα μυστικό κωδικό για να κρύψουν τα πραγματικά λόγια που γράφουν.
Με όλα αυτά συμπεριλαμβάνουν ότι αυτό που γράφει το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό Όπου ο συγγραφέας Το θεώρησε τόσο πολύ αξίας για αυτό που γράφει και να ταλαιπωρηθεί και να κωδικοποίηση κάθε λέξη του βιβλίου.

Εν τω μεταξύ ο πάπυρος ο που είναι γραμμένο το βιβλίο είναι από δέρμα ζώο και το χρονολογούν Οι ειδικοί ότι έχει κατασκευαστεί η έχει γραφτεί μετάξι το 1402 και 1438 μ.χ.
Φυσικά εκείνη την εποχή η κρυπτογραφία ήταν μία πολύ πιο απλή ιστορία,
Μέχρι στιγμής έχουμε καταφέρει να σπάσουμε οτι κρυπτογραφικό μήνυμα η κείμενο πού έχει βρεθεί μπροστά μας, Ή τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Αυτή και αυτή την εποχή παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια του κόσμου.
Οι περιγραφές μέσα στο βιβλίο περιέχει ζωγραφιές με βότανα και διάφορα φυτά Επίσης ζωγραφιές Με γυναίκες που κάνουν μπάνιο και αστρολογικά σύμβολα όπως ο γνωστός ο κύκλος της αστρολογίας και πιθανών οι ερμηνείες τους και ζωγραφιές από ζώα που δεν υπάρχουν πια στη φύση και πράγματα που δεν υπάρχουνε ή δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα για εκατό η διακόσια χρόνια αργότερα όπως το κυκλικό σχήμα του Γαλαξία μας και ένα κύτταρο από ένα φυλλόδεντρο κάτω από μικροσκόπιο. 

Τώρα το μικροσκόπιο και το τηλεσκόπιο βρέθηκαν περίπου 200 χρόνια μετά, με λίγα λόγια πάρα πολλές από τις ζωγραφιές είναι εκτός του χώρου και χρόνου δηλαδή δεν είχαν ανακαλυφθεί το 1400 και έτσι επικρατεί η φήμη ότι το βιβλίο έχει γραφτεί από εξωγήινους που πιθανόν να είχε πέσει στη γη πριν από πολλά χρόνια και έτσι εξηγούν την άγνωστη η γλώσσα του βιβλίου.
Κλασσικά ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πετάμε το μπαλάκι στους εξωγήινους,
Τωρα σε πιο λογικές θεωρίες λένε ότι έχει γραφτεί από τον φημισμένο μεσαιωνικό ερευνητή ''Roger bacin'' η και μία ακόμα πιο τρελοί θεωρία ότι το έχει γράψει σε νεαρή ηλικία ο ''Leonardo da Vinci'' άλλα η κατασκευή του βιβλίου πέφτει εκτός χρονικό περίοδο και από τους δύο ερευνητές
Επίσης κυκλοφορεί η φήμη ότι αν θα μπορούσαμε να το σπάσουμε τον κωδικό θα ανακαλύψουμε την αιώνια νεότης.
Τώρα όλοι λένε ότι είναι ενός αλχημιστή το βιβλίο πού δεν ξέρει κάνεις,
Ότι περιέχει διάφορα φοβερά αλχημιστικά μυστικά που έχουν χαθεί με τα χρόνια και τους αγώνες.

Ένα φαινόμενο όμως που έχει ανακαλυφθεί είναι ότι σε ειδικό έλεγχο και αναλύσεις που έγιναν πάνω στο βιβλίο με μικροσκόπιο δεν εντοπίστηκαν Κανένα ορθογραφικό λάθος ή όπως λέμε μουτζούρα ή διορθώσεις και αυτό σε πάνω από 260 σελίδες και με σελίδες που αναδιπλώνεται σε 6 φύλλα και με τόσες χιλιάδες γράμματα και λέξεις που δεν εντοπίζουν και κανένα λάθος,
Καμιά διόρθωση το συγγραφέας, ούτε στης λέξης, ούτε στις ζωγραφιές, Μάλιστα και με τέτοια λεπτομέρεια και αναλυση και εικόνων ιδιαίτερα για ένα βιβλίο αυτής της εποχής με σχέδια αυτουνού το τύπο και αυτό και θεωρείται αδιανόητο για ένα χειρόγραφο βιβλίο αυτής της εποχής.



Επιστήμονες φτάνουν να το αποκαλούν και υπεράνθρωπο τον συγγραφέα το βιβλίο.
Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Yale University και κάθε χρόνο προσπαθούν ερευνητές να το αναλύσετε με τα ίδια αποτελέσματα δηλαδή τίποτα, πρόσφατα όμως ένας αγγλος ερευνητής φημολογείται ότι κατάφερε να σπάσει κάποιο κωδικό και να δώσει μία βάση για αποκρυπτογραφήσεις του βιβλίο μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν αποτελέσματα αλλά αυτό είναι ένα Βήμα προς την αποκρυπτογραφηση του βιβλίο, Και λύση του μυστηρίου.

link για το βιβλίο σε Pdf    Voynich-Manuscript.pdf