Μυθική Σύρος

Ξεχασμένοι Μύθοι, Θρύλοι και
Παραδόσεις της Σύρου

Πού χτυπά, συμφώνα με τον θρύλο, η καρδιά της Σύρου; Υπόγειες στοές και κούφια Γη κάτω από το Δημαρχείο και την πλατεία Μιαούλη; Ποιος ήταν ο αιμοσταγής βρικόλακας Φρατζόλης και ο επίσης βρικόλακας Πετροκόκκινος;
Μυθικοί δράκοι και η Παναγία που ακούει το μουγκρητό τους. Ο θρύλος του ρόγχου στην Αγία Πακού του Γαλησσά. Η Ζώνη Της Παναγίτσας. Το στοιχείο της σπηλιάς του Ρόζου και η χαμένη πολιτεία. Ξερολιθιές, πέτρινα τοτέμ, πηγάδια με δαιμόνια και στοιχειά. Σπηλιές που κρύβουν ξωτικά.
Νεραϊδότοποι στη Σύρο, χαμένα κορίτσια, η σπηλιά της Χαρίκλειας. Η οπλή από το άλογο του Αγίου Γεώργιου, τα δαιμόνια στις συκιές τα μεσημέρια. Τα επικίνδυνα αλώνια. Το νερό του Σύριγγα που δείχνει να περνά από πλατάνια αλλά στη Σύρο δεν υπάρχουν. Αερικά και Γοργόνες και παράξενα πλάσματα που βγαίνουν τις νύκτες στις έρημες παραλίες και ουρλιάζουν και πολλές άλλες όμορφες ιστορίες παλιών θρύλων ….
Ένα ταξίδι στις ιστορίες των παππούδων και των γιαγιάδων μας, που ακούγαμε μικρά παιδιά και μας τρόμαζαν, αλλά μας γοήτευαν. Μας δίδασκαν αλλά και μας έκαναν όμορφους ανθρώπους που μαθαίναμε να σεβόμαστε το περιβάλλον, τις εποχές και την ιστορία μας.

Τα Μαγικά Χάλαρα

Το Νεραιδομέρος της Σύρου ή το μέρος που κτυπά η κάρδια της Σύρου. Τα Χάλαρα βρίσκονται βόρεια του νησιού, σε απόσταση 600 – 700 μέτρων πάνω από την πηγή του Σύριγγα. Το μέρος αυτό θεωρείται εξαιρετικά μαγευτικός τόπος ακόμα και σήμερα από τους Συριανούς. Πρόκειται για μια πλαγιά βουνού που μοιάζει να είναι σκισμένη σε αμέτρητες φέτες. Θα μπορούσε να είναι ένα γεωλογικό φαινόμενο ή μια δημιουργία σεισμού από μετακίνηση εδάφους.


Ό,τι και να είναι, το σίγουρο είναι ότι οποιοσδήποτε προσπαθήσει να μπει εκεί αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα προσανατολισμού. Η χαοτική αίσθηση που νιώθει κάποιος όταν εισέρχεται σε αυτές τις σχισμές είναι τόσο έντονη που προκαλεί τρόμο και πανικό.Οι παλιοί Συριανοί λένε ότι το μέρος αυτό φτιάχτηκε όχι από φυσικά αιτία ούτε από τεχνητά, αλλά από Μύθους. Ακόμα και να βρίσκεται κανείς κοντά στην περιοχή και κοιτάξει προς την κορυφή που βρίσκεται μόλις 40 μέτρα πιο πάνω δεν μπορεί να την διακρίνει.Οι σχισμές έχουν φάρδος δυο μέτρα πάνω κάτω αλλά η κίνηση γίνεται με δυσκολία. Όπως όταν προσπαθείς να προχωρήσεις σαν μέσα στο νερό. Είναι ένας λαβύρινθος που κινδυνεύεις να χαθείς μέσα εκεί. Έχεις συνεχώς την αίσθηση ότι σε παρακολουθεί μια αρχέγονη δύναμη.Οι γνώστες των θρύλων θα κατάλαβαν αμέσως πως περιγραφώ ένα κλασικό «Νεραϊδότοπο»
Η ευρύτερη περιοχή γύρω από τα Χάλαρα ονομάζεται Στροβίλια και αν σκεφτούμε πως οι παλιοί ονόμαζαν μια περιοχή από το τι παρατηρούσαν να συμβαίνει, αυτό παραπέμπει σε στροβιλισμούς, διαταραχές κτλ. Συμφώνα με την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία, ο λεξάριθμος της λέξης ΧΑΛΑΡΑ είναι 733 όσο και οι λεξάριθμοι των λέξεων ΓΑΙΑ ΣΥΡΙΗ και ΑΓΙΑ ΣΥΡΙΗ.Άρα, λοιπόν, εκείνος ο πιο αρχαίος και ξεχασμένος θρύλος που λέει ότι εκεί κτυπά η κάρδια της Σύρου μήπως είναι αληθινός;


Η Νεαραϊδοσπηλιά στο Γερούσι, κοντά στα Άδειατα

Η παράδοση λέει ότι από την σπηλιά αυτή έβγαιναν νεράιδες για να στήσουν τους μαγευτικούς τους χορούς, κάτω από το φως του φεγγαριού… Λένε ότι όταν μπεις, μέσα χάνεσαι και νιώθεις σαν να είσαι σε άλλους κόσμους. Λένε ακόμα ότι «τρελαίνονται» και οι πυξίδες σε εκείνο το σημείο.


νερό του Σύριγγα

Το νερό του Σύριγγα ένα από τα ωραιότερα και καθαρότερα νερά της Ελλάδας. Στις αναλύσεις του πιστοποιήθηκε ότι περιέχει στοιχεία από φυλλώματα πλάτανου. Πανέμορφα! Τέλεια! Μόνο που στην Σύρο δεν υπάρχουν πουθενά πλατάνια!

Η Σπηλιά του Ρόζου

Η σπηλιά αυτή βρίσκεται στην Αμπέλα και είναι γνωστή από αρχαιότατων χρόνων αφού και η Ιστορία λέει ότι εκεί κατέφευγαν οι Συριανοί, όταν δεχόταν αποδρομές από κουρσάρους, πειρατές κ.λπ.
Το στόμιο είναι πολύ μικρό και μοιάζει με πηγάδι. Αλλά μέσα η σπηλιά είναι τεράστια χαώδης και ανεξερεύνητη.
Η ευκαιρία που είχαμε να εξερευνηθεί χάθηκε όταν – μέσα σε αυτήν – έπεσαν χώματα και σχεδόν έκαναν την είσοδο στο σπήλαιο αδύνατη. Οι πληροφορίες που μας έρχονται από παραδόσεις και θρύλους μιλούν για ένα σύμπλεγμα με δαιδαλώδεις διάδρομους, λες και έγιναν από ανθρώπινο χέρι.
Λένε ακόμα πως είναι χιλιόμετρα μακρύ και φτάνει ως την θάλασσα. Λένε ακόμα πως από το εσωτερικό αναβλύζει ζεστός αέρας που οι παλαιοί λένε πως είναι η ανάσα ενός στοιχειού που παραφυλάγει στα έγκατα του σπηλαίου.
Ο γνωστός ιστορικός Τιμολέων Aμπελάς γράφει ότι το σπήλαιο ήταν τόσο μεγάλο που θα μπορούσε να χωρέσει τον πληθυσμό ολόκληρου του νησιού σε ώρα ανάγκης και να μείνουν εκεί μέσα για πολύ καιρό αυτόνομοι.

Ο θρύλος του Πετροκόκκινου

Ο θρύλος θέλει την ιστορία αυτή να διαδραματίζεται στο Νεκροταφείο του Αγ. Γεωργίου, στον τάφο του Πετροκόκκινου.Ένα βράδυ, δύο φίλοι έβαλαν ένα στοίχημα: να πάνε να παίξουν τράπουλα πάνω στον τάφο του Πετροκόκκινου. Ύστερα, κάποιος από τους δύο θα κάρφωνε ένα μαχαίρι σε ένα φύλλο της τράπουλας και ύστερα αυτό στο χώμα, έτσι ώστε να αποδείκνυε στον άλλο ότι όντως πήγε εκεί. Το έπαθλο θα ήταν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό.Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο ένας φίλος λέει στον άλλον ότι πηγαίνει να εκτελέσει την «αποστολή». Μόλις το έκανε, θα γυρνούσε πίσω στον φίλο του, με σκοπό να πήγαιναν το πρωί μαζί στο νεκροταφείο και, αν υπήρχε το μαχαίρι καρφωμένο, θα εισέπραττε τα λεφτά. Ξεκίνησε, λοιπόν, ο ένας φίλος για να πάει στον προορισμό του.Εκείνη την ημέρα έκανε κρύο και φυσούσε αρκετά, έτσι ο τύπος φορούσε ένα μακρύ παλτό σε στυλ καμπαρντίνας. Έφτασε λοιπόν δίπλα σε ένα τάφο και, κοιτώντας γύρω γύρω, έσκαψε για να καρφώσει το μαχαίρι στο χώμα. Κάνει μια απότομη κίνηση και καρφώνει το μαχαίρι βαθιά στο έδαφος. Σηκώνεται να φύγει και νιώθει κάτι να τον κρατάει κάτω. Εκείνη τη στιγμή παθαίνει καρδιακή προσβολή από τον φόβο του, νομίζοντας ότι κάποιος τον κρατάει και πεθαίνει ακαριαία.Αυτό που τον κράτησε κάτω δεν ήταν κάτι άλλο από το μαχαίρι το οποίο είχε ο ίδιος καρφώσει βαθιά στο έδαφος, πιάνοντας όμως και το παλτό του μαζί.Επειδή, όμως, δεν κοιτούσε κάτω, δεν είδε ότι συνέβη κάτι τέτοιο.Ο φίλος του από τότε δεν μιλούσε από το σοκ για ένα μήνα περίπου, αλλά πήγαινε συχνά να αφήσει λουλούδια στον άτυχο νέο. Μια μέρα βρέθηκε νεκρός δίπλα από τον τάφο του φίλου του. Είπαν ότι δεν άντεξε τις τύψεις και αυτοκτόνησε.Μια άλλη εκδοχή του θρύλου του Πετροκόκκινου είναι ότι ο «κάτοικος» του τάφου ζωντάνευε υπό μορφή «στοιχειού», κάτι σαν βρικόλακας, και τριγύριζε μέσα στα μνήματα και καμία φορά όταν πεινούσε πολύ τριγύριζε και στην πόλη.Οι θρύλοι για τις στοές και τους υπόγειους διάδρομους κάτω από Δημαρχείο και την πλατεία Μιαούλη.Θρύλοι αναφέρονται σε τεράστιες λαβυρινθώδεις στοές που διασχίζουν ολόκληρη την Ερμουπόλη, δημιουργώντας ένα ιδιόμορφο σύστημα ανεξερεύνητων διάδρομων.Τα πολύ παλιά χρόνια, δεν ήταν ασυνήθιστο να ακούς στα καφενεία της Ερμούπολης ότι κάτω από την πλατεία και τις μαρμάρινες πλάκες υπάρχουν διάδρομοι και αίθουσες που ενώνονται με ένα γενικότερο σύστημα ανάλογων υπόγειων διάδρομων, στοών και υπόγειων αιθουσών, που ενώνουν όλα τα δημόσια κτήρια της νεοκλασικής Ερμούπολης. Μια από αυτές τις προσβάσεις – λέει ο θρύλος – βρίσκεται μέσα στο κτίριο του δημαρχείου.Κάτω από την Εκκλησία της Κοιμήσης της Θεοτόκου είναι γεγονός ότι βρίσκεται ένα ευρύτατο σύστημα στοών. Η ονομασία της Κοίμησης της Θεοτόκου για τους μυημένους είναι συνθηματική και σημαίνει «Σφραγίσαμε την Πύλη». Το ίδιο βγαίνει και αν εξετάσουμε το όνομα, συμφώνα με την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία.Παραδόσεις λένε πως οι στοές αυτές δημιουργήθηκαν για να διακινούνται και να κρύβονται διάφοροι θησαυροί που ερχόταν από την Ανατολή στην Ερμουπόλη, όταν ήταν το κέντρο της Ανατολικής Μεσόγειου, όπως επίσης και να κρυφτούν κειμήλια από τους πλουσίους προσφυγές που ήρθαν να κατοικήσουν το νησί.Θησαυροί κρυμμένοι στους τοίχους των νεοκλασικών κτιρίων



Μια άλλη παράδοση που έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να είναι πέραν για πέρα αληθινή είναι ότι οι χοντροί τοίχοι των τεράστιων νεοκλασικών κτηρίων που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το νησί έχουν μυστικές κρυψώνες με θησαυρούς.Ο Θρύλος της στοάς της ΧαρίκλειαςΟ θρύλος αυτός έχει πολλές εκδοχές, ανάλογα με την εποχή που διαδραματίζεται.Η πιο γνωστή εκδοχή διαδραματίζεται την εποχή της μεγάλης ακμής της Ερμούπολης με τους πλουσίους που είχαν «δούλες» μικρά κοριτσάκια. Μια τέτοια ήταν και η Xαρίκλεια. Μια ανύπαντρη μητέρα που κατέφυγε στη σπηλιά μαζί με το νεογέννητο νόθο κοριτσάκι της, για να γλιτώσει από την κατακραυγή της κλειστής νησιώτικης κοινωνίας.



H Xαρίκλεια πέθανε και το μωρό της έμεινε αβοήθητο, στοιχειώνοντας με το κλάμα του τις υπόγειες στοές. Ο θρύλος λέει πως η Χαρίκλεια έχει στοιχειώσει την σπηλιά και όταν περάσεις απ’ έξω αργά τη νύχτα ακούς να φωνάζει με μανία «βοήθεια».Μια άλλη εκδοχή του θρύλου έρχεται περίπου στις αρχές του αιώνα και μας λέει ότι κάποτε ήταν 3 κορίτσια που έπαιζαν μπάλα μπροστά σε μία σπηλιά, κοντά στον Άγιο Δημήτριο. Κάποια στιγμή η μπάλα τους έπεσε μέσα στη σπηλιά. Έτσι, η μεγαλύτερη από αυτές, η Χαρίκλεια πήγε να την πιάσει… Όμως, καθώς η σπηλιά ήταν πολύ σκοτεινή, όσο και να προσπάθησε, δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο της επιστροφής.Οι φίλες της ανησύχησαν μα η ώρα περνούσε και η Χαρίκλεια δεν επέστρεψε.Η πιο ωραία και πιο «προσγειωμένη» εκδοχή τους θρύλου είναι αυτή που βγήκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους στο ορυχείο. Αυτοί μας λένε πως είχαν οι ίδιοι βγάλει την «βρώμα» του χαμένου κοριτσιού για να μην πλησιάζουν κλέφτες και περίεργοι την σπηλιά του ορυχείου ούτε να μπαίνουν μέσα για να κλέψουν εργαλεία και δυναμίτες.


Ο θρύλος του Κοκκινόσπιτου

Το δεύτερο στοιχείο της Σύρου κατοικεί στο διάσημο «Κοκκινόσπιτο», ένα σπίτι κοντά στο χωριό Επισκοπείο.Μέσα στα δωμάτιά του διαδραματίστηκε η εξής ιστορία: Mία Γαλλίδα, παντρεμένη με ένα Συριανό ναυτικό, μη μπορώντας να αντέξει τη μοναξιά της, βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του κουνιάδου της. Kατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής περίπτυξης του παράνομου ζευγαριού, το μωρό της Γαλλίδας πέθανε αβοήθητο. H γυναίκα τρελάθηκε και πέθανε από θλίψη, στοιχειώνοντας με τη φασματική παρουσία της το σπίτι, που από τότε παραμένει έρημο. H ιστορία του «Κοκκινόσπιτου» είναι πασίγνωστη στη Σύρο κι από αυτή εμπνεύστηκε ο Kαραγάτσης το μυθιστόρημά του «H μεγάλη Χίμαιρα».




Το όνομα «Κοκκινόσπιτο» λέγεται ότι δόθηκε από τους Συριανούς για να δηλώσουν το γεγονός ότι βάφτηκε κόκκινο από το αίμα των Ρεΐζηδων. Ζωσμένο με θρύλους, μύθους και παραδόσεις, το αντιμετωπίζουμε ως άντρο δαιμόνιων πνευμάτων.Παλιότερα υπήρχε η εντύπωση ότι ακούγονταν τα βράδια οι λυγμοί της Ρεΐζη, οι φωνές της Μαρίνας, τα γέλια του μικρού κοριτσιού.Οι πιο προληπτικοί πιστεύουν ότι το σπίτι εξακολουθεί να έχει κακή ενέργεια, υποστηρίζοντας ότι όποιος τάραξε την ησυχία του ή τόλμησε να μετακινήσει έπιπλα και μικρότερα αντικείμενά του, βρήκε τραγικό θάνατο ή θάνατο κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες.Οι πιο ρεαλιστές υποστηρίζουν ότι όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Κάτοικος του Επισκοπείου θυμάται ότι ο χώρος ήταν τόπος συνάντησης χαρτοπαιχτών και παράνομων ζευγαριών και ότι ένας κύριος με ελαφρά νοητική στέρηση -πρέπει όμως να είχε πολύ χιούμορ- διασκεδάζοντας με τον φόβο των κατοίκων, τοποθετούσε στο κεφάλι του τα βράδια μια μεγάλη κολοκύθα και παίζοντας με το φως από τα κεριά, που κρατούσε και τη σκιά, τρομοκρατούσε τους περαστικούς.

Το Σπαθί του Bασιλόπουλου



Η_Σύρος έχει και τον θρύλο που μιλά για το Σπαθί του Bασιλόπουλου που βρίσκεται θαμμένο σε κάποιο βουνό της Aπάνω Mεριάς. Κάτι παρόμοιο με τον θρύλο του Excaliber που οποίος το βρει θα γίνει βασιλιάς… της Σύρου.

Ο θρύλος της Xρυσής Γουρούνας

Θυμάμαι μικρό παιδάκι που με φόβιζε η γιαγιά μου με την Xρυσή Γουρούνα με τα Γουρουνάκια, που περιπλανιέται τις νύχτες στα έρημα βουνά της ίδιας περιοχής και ξεκουράζεται τις μέρες μέσα σε σπηλιές και υπόγεια λαγούμια.Οι Αράπηδες και τα Μαγικά ΠηγάδιαΘυμάμαι ακόμα διαφορές γιαγιάδες, θειες και μεγάλες γυναίκες που μας έλεγαν να μην τριγυρίζουμε τις νύκτες χωρίς φυλακτό γιατί θα παρουσιαστούν οι Aράπηδες που εμφανίζονταν από το πουθενά, έκλεβαν τα παιδιά των Συριανών κι εξαφανίζονταν μυστηριωδώς όπως είχαν εμφανιστεί.Επίσης, θυμάμαι ακόμα που μου διηγούταν συχνά για τον Αράπη του πηγαδιού. Ένα πηγάδι σε μια γειτονία κοντά στην περιοχή της εκκλησίας της Μεταμορφώσεως που ανήκε στην οικογένεια μου που τις Παρασκευές και τα Σάββατα έβγαινε και καθόταν πάνω στο μπακιρένιο σκέπασμα του πηγαδιού και τραγουδούσε παράξενα τραγούδια.Τα πηγάδια, που έχουν μεγάλες υπόγειες δεξαμενές, έχουν, κατά την λαϊκή παράδοση, το στοιχειό τους, έναν κοντό συνήθως αραπάκο, που βγαίνει και κάθεται στου πηγαδιού τα χείλια, και δεν πειράζει κανένα, ούτε μιλεί, μόνο αν περάσει καμιά κοπέλα της κάνει νοήματα να πάει κοντά. Και αν πάει την περιποιείται και της δίνει πολλά δώρα.Αν πάλι δεν πάει, δεν τον μέλει, ούτε της δίνει τίποτε. Μόνο καμιά φορά από τη φούρκα του για την καταφρόνια, πέφτει μέσα στο πηγάδι. Γυρεύει όμως και να ξεγελάσει όμορφα κορίτσια με παρακάλια και τάματα. Και λέγουν μάλιστα πως μερικές τις πλάνεσε με τα χαρίσματα του και τις κατέβασε στο πηγάδι, τις έμπασε σε ωραιότατες κάμαρες, που είχαν πολύ λαμπρά και πλούσια πράματα, και αφού τις κράτησε μια μέρα κι’ έφαγαν κι’ ήπιαν καλά, τις έβγα­λε πάλι έξω από το πηγάδι.

Ο Θρύλος Του Αγίου Γεώργιου

Ένας άλλος θρύλος είναι αυτός που μιλάει για τα πέταλα από τις οπλές του αλόγου του Aϊ-Γιώργη, που αντηχούσαν μέχρι πριν λίγα χρόνια στα σκαλάκια των σοκακιών της Άνω Σύρου, όταν ο Άγιος έβγαινε τις νύχτες για να εποπτεύσει την ενορία του. Ακόμα λένε υπάρχει η οπλή του αλόγου του αποτυπωμένη σε κάποιο σημείο του ναού του Αγίου Γεωργίου.Λένε ακόμα ότι την ημέρα που γιορτάζει ο Άγιος Γεώργιος, μπορεί κανείς να τον δει την ίδια στιγμή να καλπάζει σε Ανατολή και Δύση.

Ο Βραχνάς
Μερικοί γέροντες μιλούν ακόμη για τον Bραχνά, έναν ιδιόμορφο δαίμονα που τις νύχτες καθόταν στο στήθος των κοιμισμένων, δυσκολεύοντας την αναπνοή τους. Από εκεί φαίνεται να βγήκε και η έκφραση «Μου έγινε Βραχνάς».

Η Ζώνη της Παναγίτσας

Θυμάμαι ακόμα και σήμερα τις γυναικούλες της γειτονιάς μου μετά την βροχή, όταν έβγαινε το ουράνιο τόξο πάνω από τον Φάρο, έξω από το λιμάνι, που έλεγαν: «Πάλι η Παναγία έβγαλε την Ζώνη Της για να μας προστατεύσει».

Ο θρύλος του ρόγχου στην Αγίας Πακού του Γαλησσά και οι Δράκοι 

Στην αριστερή άκρη της παραλίας του Γαλησσά βρίσκεται ένας μικρός λόφος, στην κορυφή του οποίου υπάρχει το γνωστό εκκλησάκι της Αγίας Πακού. Παλιοί γέροντες μου διηγούνταν πως σε αυτή την περιοχή ακουγόταν ένας παράξενος ρόγχος που ερχόταν από το πουθενά. Ακόμα και σήμερα, όταν έχουν φύγει όλοι οι τουρίστες, αν είσαι τυχερός και υπάρχει απόλυτη ησυχία, ίσως καταφέρεις να αφουγκραστείς αυτόν τον ρόγχο.Η λογικότερη εξήγηση είναι να σκεφτείς ότι προέρχεται από τον αέρα και την θάλασσα. Όμως οι Σπηλιές της περιοχής είναι σε τέτοιο σημείο που δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοιο ήχο από καμία κατεύθυνση ανέμου όπως αυτός που έρχεται στην περιοχή του Γαλησσά.Πολύ παλιές παραδόσεις του νησιού μιλούν για θρύλους που αφορούν δράκους. Μια τέτοια μαρτυρία σώζεται από τον ίδιο τον μεγάλο ερευνητή θρύλων και παραδόσεων Νικόλαο Πολίτη.Συμφώνα με την περιγραφή του, ένας τρομερός δράκος που κατασπάραζε ανθρώπους ζούσε στον Γαλησσά και μάλιστα ξέρουμε και την φωλιά του που βρίσκεται στη θέση Δρακόλακος, στην περιοχή Καταφιά.Το θέμα, όμως, είναι ότι, ενώ όλα τα τοπωνύμια που αναφέρει ο Πολίτης είναι υπαρκτά, το τοπωνύμιο Δρακόλακος δεν υπάρχει στη Σύρο. Υπάρχει, όμως, στην περιοχή ένα άλλο που ονομάζεται Λάκοι. Μήπως οι Συριανοί άλλαξαν το όνομα της φωλιάς του δράκου σε μια προσπάθεια να τον ξεχάσουν και να ξορκίσουν το κακό;Επικεντρώνοντας την προσοχή μας στην ονομασία της μικρής εκκλησίας της Αγίας Πακού, μπορούμε να κάνουμε μερικές υποθέσεις από πού και γιατί έχει αυτό το όνομα.Μερικοί παλιοί έλεγαν πως προέρχεται από το Πανάγιας Επηκόου αφού το εκκλησάκι είναι κτισμένο πάνω σε αρχαίο Πρωτοκυκλαδικό οικισμό.Κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι η ονομασία προέρχεται από τη λατινική λέξη που δηλώνει ειρηνοποιό, υπάκουη κτλ. Δηλαδή είναι ναός των Εισοδίων της Παναγίας που ακούει.Μήπως κτίστηκε εκεί για να προστατέψει τους Γαλησσιανούς από αυτό που άκουγαν;Δηλαδή την αναπνοή, τον ρόγχο του δράκου των θρύλων;



Ο θρύλος του Παρεκκλησιού του Αγίου Στεφάνου

Το Παρεκκλήσι του Αγίου Στέφανου στον Γαλησσά, που η Huffington Post το κατέταξε στους 10 ωραιότερους ναούς του κόσμου που είναι χτισμένοι σε σπηλιές, το συνοδεύει ένας από τους ωραιότερους θρύλους (σώζεται από τον Γ. Πρίντεζη).




Σύμφωνα με τον θρύλο, το Παρεκκλήσι χτίστηκε από έναν ψαρά, τον Στέφανο, που ψάρευε στην περιοχή, όταν του επιτέθηκε ένα θαλάσσιο τέρας που ήταν κάτι μεταξύ γιγαντιαίου καλαμαριού και θαλασσίου φιδιού.Κατάφερε να σωθεί, όταν – από θαύμα – ένα κύμα που παρουσιάστηκε από το πουθενά, τον πέταξε στα βράχια, εκεί που είναι σήμερα κτισμένο το Παρεκκλήσι.Έτσι, ο τρομαγμένος ψαράς, για να ευχαριστήσει τον προστάτη Άγιό του, έκτισε με ό,τι βρισκόταν εκεί το εκκλησάκι.Παράξενα πλάσματα που βγαίνουν τις νύκτες στις έρημες παραλίεςΚάποιους από τους πολύ παλιούς θρύλους για τις παραλίες του νησιού είχε καταγράψει ο Ιταλός Χριστόφορος Μπουντελμόντι, που επισκέφτηκε τη Σύρο το πολύ μακρινό 1420.Μέσα σε όλα όσα γράφει, υπάρχει η έξης παράξενη αναφορά για την Σύρο:«Στις ακροθαλασσιές ζουν ακάθαρτα πνεύματα που ουρλιάζουν και βγάζουν τρομαχτικές φωνές, όταν στην νύχτα αντικρύσουν καράβι να πλησιάζει. Είναι τόσο τρανταχτές οι φωνές, που αισθάνεσαι το έδαφος να κουνιέται κάτω από τα ποδιά σου».Ακόμα οι πολύ παλιοί ναυτικοί, την εποχή των πειρατών, μιλάνε ακόμα για παράξενα πλάσματα που βρισκόταν στις παραλίες του νησιού και, όταν περνούσαν τα καράβια από κοντά, τα έβλεπαν να κρατούν πυρσούς και τα άκουγαν να ουρλιάζουν με μια φωνή που λες και έβγαινε από την κόλαση.Λέγανε ότι τα πλάσματα αυτά ήταν κάτοικοι και της στεριάς και της θάλασσας, κάτι μεταξύ ψαριού και ανθρώπου. Λένε ακόμα ότι, στις έρημες παραλίες του νησιού, οι κουρσάροι αντίκριζαν γοργόνες να κολυμπούν στη ράχη των κυμάτων.Οι τρομακτικές «Ρουφήκτρες»Μιας και μιλάμε για θάλασσα ,θυμάμαι ακόμα τις τρομακτικές «Ρουφήχτρες», που θα ρουφούσαν τα παιδιά που θα απομακρυνόταν πολύ από την παράλια και από …τα βλέμματα της μαμάς.Μια τέτοια ρουφήχτρα είχε η καημένη η Βάρη, ενώ, πιο έξω, μόλις έβγαινες στα ανοικτά και περνούσες τα δυο βουνά, σε περίμενε και ένα μεγάλο χταπόδι.Τα «Αερικά»Η λέξη «Αερικό» συνηθιζόταν και ακόμα συνηθίζεται να χρησιμοποιείται πολύ στις εκφράσεις των Συριανών.Αερικά κυκλοφορούσαν τα καυτά μεσημέρια του καλοκαιριού στις κορφές των λόφων. Ανάμεσα της 25 Δεκεμβρίου – 6 Ιανουαρίου, τις μέρες που τα «νερά είναι αβάφτιστα» και βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους και να τους ανακατέψουν τα σπίτια, διότι είναι άτακτοι και τους αρέσουν τα παιχνίδια.Τα Αερικά ζουν στον κάτω κόσμο και τρέφονται με φίδια, σκουλήκια, κτλ.Τα καλοκαίρια, μας λέγανε οι παλιοί γέροντες αγρότες να μην πατάμε μεσημέρι μέσα στα «Αλώνια» γιατί τα ξωτικά θα μας έπιαναν και θα μας τραβούσαν μέσα στον κόσμο τους και, αν ξαναβγαίναμε ποτέ, θα είμαστε τελείως άλλοι άνθρωποι και δεν θα θυμόμαστε τίποτα από την παλιά ζωή μας.Και τα βράδια επίσης να μην μπαίνουμε μέσα στα αλώνια γιατί τα ξωτικά θα μας έπιαναν και θα μας ανάγκαζαν να χορεύουμε μαζί τους μέχρι να πεθάνουμε από την κούραση ή να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.Το δαιμόνιο της συκιάςΟι συκιές έχουν τρομακτική δύναμη, μας τόνιζαν οι παλιοί. Μας έλεγαν να μην καθόμαστε στην σκιά μιας συκιάς γιατί εκεί ζουν δαιμόνια που θα μας σκοτεινιάσουν το μυαλό και θα χαζέψουμε.

Τα πλάσματα στις δεξαμενές νερού

Συχνά άκουγα και για τα πλάσματα που ζούσαν στις δεξαμενές του νερού. Αυτές οι τεράστιες πέτρινες ανοικτές δεξαμενές που έφτιαχναν και φτιάχνουν ακόμα και σήμερα οι αγρότες στα χωριά, για να αποθηκεύουν το νερό της βροχής και για να ποτίζουν τα σπαρτά τους.




Σε αυτές τις δεξαμενές ζούσαν Νεράιδες και πλάσματα του νερού, μικροσκοπικά σαν τις Λιβελούλες, με ασημένια και χρυσά φτερά, που παιχνίδιζαν στις αναλαμπές του Ήλιου στα νερά της δεξαμενής.Καλό θα ήταν να μην τα πιάσουμε ποτέ γιατί, αν τα πιάναμε τα χεριά μας, θα καιγόταν το χέρι μας ή θα έβγαζαν παράξενες καντήλες που θα έφευγαν μόνο με λαδάκι από το καντηλάκι κάποιας εκκλησίας.Μέσα στις γούρνες κυκλοφορήσαν και πλάσματα του νερού που ήταν μαγικά. Και αν βάζαμε το χέρι μας μέσα, θα μας τραβούσαν μέσα στην γούρνα.



Οι παράξενοι ογκόλιθοι στην Απάνω Μεριά

Στα βόρεια του νησιού υπάρχουν δυο γιγάντιοι ογκόλιθοι που ο κάθε ένας ζυγίζει εκατοντάδες τόνους. Ο ένας είναι σκουρόχρωμος και ο άλλος είναι ανοιχτόχρωμος. Αν προσπαθήσεις να αφαιρέσεις ένα κομμάτι από τον σκούρο, είναι σχεδόν αδύνατο. Τόσο σκληρός είναι.




Είναι απίθανο τόσο μεγάλοι ογκόλιθοι να προέρχονται από την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, όπως απίθανο είναι να υπήρχαν εκεί εξαρχής της γεννήσεως του νησιού, αφού και σαν υλικό, αλλά και σαν γεωλογική παρέμβαση, είναι τελείως ξένοι με το περιβάλλον. Οι ντόπιοι τους αποκαλούν αερολίθους και ο θρύλος λέει ότι έπεσαν από τον ουρανό.

Οι μοναδικές ξερολιθιές

Ένας άλλος περίεργος, σχεδόν άγνωστος, θρύλος είναι αυτός που έχει να κάνει με τις περιβόητες ξερολιθιές της Σύρου. Ένα καλός παρατηρητής θα παρατηρήσει πως οι ξερολιθιές της Σύρου, σε οποιοδήποτε σημείο και αν βρίσκονται, είναι τόσο στέρεα κατασκευασμένες που είναι αδύνατο να πέσουν εξαιτίας φυσικών φαινομένων. Είναι επίσης δύσκολο να πέσουν ακόμα και μετά από ανθρώπινη παρέμβαση.




Πολλές από αυτές είναι κτισμένες και πάνω σε γκρεμούς και σε σημεία που είναι απίστευτα δύσκολο να πήγαινε άνθρωπος να κτίσει ξερολιθιές. Δεν υπήρχε λόγος. Κανείς δεν θυμάται ποιος έχτισε αυτές τις ξερολιθιές. Υπάρχουν στο νησί ξερολιθιές τόσο αρχαίες που κανείς δεν θυμάται πώς έχουν βρεθεί και ποιος τις έχει κτίσει. Ο θρύλος λέει ότι είναι κτισμένες για να μην αφήνουν να ξεφεύγει κάτι μέσα από την Γη. Τι; Στοιχειά; Δαιμόνια; Κανείς δεν θυμάται πλέον να πει. Αν μπορέσεις να τις δεις από ψηλά μοιάζουν με ιστό αράχνης. Τι να σημαίνει αυτό;Τα παράξενα πέτρινα τοτέμ. Οι μαγνήτες της βροχήςΣτη Σύρο θα συναντήσεις συχνά κατασκευές από πέτρες που τις τοποθετούν την μια πάνω στην άλλη και μοιάζουν με μια πέτρινη κολώνα. Θα δεις τέτοιες κατασκευές στις κορυφές των βουνών, αλλά και έξω από χωριάτικα σπίτια. Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν αόριστο πέτρινο τοτέμ.




ρωτήσεις κάποιον να σου πει γιατί τις κατασκευάζει, κανείς δεν ξέρει να σου πει με σιγουριά. Κανείς δεν θυμάται από πού και για ποιον λόγο ξεκίνησε αυτό.Ο θρύλος λέει ότι είναι πολύ παλιό έθιμο των Συριανών για να μαγνητίζουν τα σύννεφα για βροχή. Και όλα αυτά επειδή οι βροχές στη Σύρο είναι ένα μάλλον σπάνιο φυσικό γεγονός.

Ο μύθος του φοβερού Φρατζόλη

Τελευταίο άφησα τον μύθο του Φρατζόλη. Ίσως ο πιο αληθινός και υπαρκτός αποδεδειγμένα μύθος της Σύρου.Ο Φρατζόλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ένας τύπος κάτι μεταξύ πειρατή και καραβοκύρη, που κάποτε είχε καταφέρει να καταλάβει την Ερμουπόλη και παραλίγο να καταφέρει να καταλάβει και την Άνω Σύρο, αν δεν προλάβαιναν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης να τον σταματήσουν.Όσο είχε καταλάβει την Ερμούπολη, είχε χύσει άφθονο συριανό αίμα και είχε σκορπίσει τον τρόμο στο νησί. Όταν κατάφεραν και τον έδιωξαν, λέει ο θρύλος αυτός, κατάφερε και ξαναγύρισε σαν άρχοντας με παγαποντιές που έκανε με την κυβέρνηση, αλλά πέθανε από αρρώστια. Από τότε βρυκολάκιασε και αλωνίζει τα σοκάκια του νησιού, διψώντας για συριανό αίμα.Θυμάμαι την γιαγιά μου να μας φοβίζει για να κάτσουμε μέσα τα βράδια.»Κάτσετε μέσα παιδιά γιατί θα βγει ο Φρατζόλης και ο Πετροκόκκινος και θα σας φάει».Πολλές από αυτές τις παραδόσεις και τους θρύλους μπορούσαμε ακόμα και τότε να καταλάβουμε γιατί υπήρχαν. Στις συκιές, π.χ., ήταν να μην τρώμε τα σύκα και πιθανώς στα αλώνια τα μεσημέρια που βαρούσε ντάλα ο Ήλιος, να μην πάθουμε καμία ηλίαση.Το πιο ωραίο ήταν πως οι γέροντες και οι μεγάλοι αγράμματοι αγρότες τα πίστευαν και τα είχαν στον νου τους, μεταφέροντας τα από τα λόγια των δικών τους προγόνων.Εμείς σαν πιο νέες γενιές, είμαστε λιγάκι πιο υποψιασμένοι. Παρόλα αυτά, φοβόμαστε πάντα μήπως και ήταν αλήθεια…Πηγές: Προσωπικές έρευνες πολλών χρόνων συζητώντας με παλιούς γέροντες και γερόντισσες της Σύρου, η έρευνα του Νίκου Κανακάρη με τίτλο «Η Άγνωστη Σύρο» που δημοσιεύτηκε στο συλλογικό βιβλίο με τίτλο «Μυστική Ελλάδα» από τις εκδόσεις Αρχέτυπο. Πολλές από τις φωτογραφίες προέρχονται από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Πεζοπόρων Σύρου.

Γραμματα σε αποκρημνους βραχους και αναφορες στην χρυση τομη των Πυθαγορειων

είσοδος οικίας (161)
στην οδό Απόλλωνος

Στις βόρειες ακτές του νησιού, στη θέση Γράμματα, συναντάμε πανάρχαιες επιγραφές χαραγμένες πάνω σε απόκρημνους, σχεδόν κατακόρυφους, βράχους. Οι περισσότερες από αυτές είναι είτε αφιερώσεις στους θεούς είτε παρακλήσεις προς τη θάλασσα κι ευ­χές για τους ναυτικούς. Παραμένει μυστήριο, το πώς βρέθηκαν όλες αυτές οι επιγρα­φές χαραγμένες στη μέση του γκρεμού...

Το ταξίδι μας στα μυστικά της Σύρου θα ήταν ημιτελές αν δεν κάναμε αναφορά και στις δυο συνθηματικές παραπομπές στην Χρυσή Τομή (φ) των Πυθαγορείων. Στην οδό Απόλλωνος, δίπλα στο ναό του Αγίου Νικολάου, πάνω στο τριγωνικό μαρμάρινο γείσο της πόρτας ενός ερειπωμένου νεοκλασικού σπιτιού, είναι χαραγμένος μέσα σε κύκλο ο αριθμός 161. Το 161 είναι το 1,61 = φ πολλαπλασιασμένο επί εκατό. Αποκλείεται ο α­ριθμός 161, στο σημείο που βρίσκεται, να είναι αρίθμηση σπιτιού, αφού η οδός Απόλλωνος είναι ένα στενό σοκάκι μήκους μόλις 30-35 μέτρων...



Πνευματικό Κέντρο
Δήμου Σύρου - Ερμούπολη
(πρώην Λέσχη Ελλάς)

Το πνευματικό κέντρο του δήμου της Ερμούπολης, στεγάζεται σε ένα διώροφο νεοκλασικό κτίριο, το οποίο παλαιότερα ονομάζονταν Λέσχη Ελλάς. Στο αριστερό μπαλκόνι του κτιρίου, που βλέπει προς την πλατεία Μιαούλη, υπάρχει άλλη μια παραπομπή στη Χρυσή Τομή... Το μπαλκόνι συγκρατείται από οκτώ μαρμάρινα υποστηρίγματα, διακοσμημένα στην πρόσοψη με ανάγλυφους ρόδακες. Το τέταρτο από αριστερά όμως υποστήριγμα, είναι διακοσμημένο με μια πεντάλφα. Δε μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πεντάλφα βρίσκεται σε αναλογία 1,61 (Χρυσής Τομής) με το συνολικό μήκος του μπαλκονιού!


ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΑΔΗ

Τώρα που η περιπλάνησή μας φτάνει στο τέλος της, ας θυμόμαστε πως το μαγικό ταξίδι στον κόσμο των μυστικών συνεχίζεται... Αν και είχαμε τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε μερικά από τα μυστικά της Σύρου, ας μην ξεχνάμε πως για κάθε ένα από αυτά, άλλα εκατό παραμένουν κρυμμένα. Κάποιο ταξίδι ο έναν άγνωστο θαυμαστό κόσμο, δε μπορεί παρά να είναι αέναο, παρασύροντας στη μαγεία του κι άλλους επίδοξους εξερευνητές που θα ανακαλύψουν πράγματα σημαντικότερα από αυτά που αποκαλύψαμε στη μικρή ανιχνευτική μας προσπάθεια. Αναζητώντας το μυστήριο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν είναι ανάγκη να πάμε μακριά για να το συναντήσουμε. Γιατί το μυστήριο παραμονεύει έξω από την πόρτα μας, ή ίσως ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, αν έχουμε τη διάθεση να το αναζητήσουμε. Είναι ένα μαγικό λουλούδι που μπορεί να φυτρώσει ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες...



περιοχή "Γράμματα"


ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ ΜΥΘΟΣ ΕΠΕΖΗΣΕ ΣΤΗ ΣΥΡΟ

Από την αρχαιότητα ακόμη, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δώσουν υπόσταση στα πιο μυστικά τους όνειρα, αναζητώντας τόπους μακαριότητας κι ολοκληρωτικής ομορφιάς. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έπλευσαν στις θάλασσες της Ουτοπίας, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τόπους όπου οι διακαέστεροι πόθοι τους θα ήταν καθημερινή πραγματικότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες βέβαια, ως πρωτοπόροι, δε θα μπορούσαν να υστερήσουν σ' αυτόν τον τομέα. Έτσι, ο Πλάτωνας στον Κριτία περιέγραψε την Ατλαντίδα, ο Εκαταίος την Κιμμερίδα Πόλη στο σύγγραμμά του "Περί των Υπερβόρειων", ο Θεόπομπος "τη Μεροπίδα Γη", ο Ιάμβλιχος "την Πολιτεία των νήσων του 'Ηλιου", ο Μεσσήνιος Ευήμερος "τη νήσο Παγχαία"...

Εκτός από την Ατλαντίδα, που εξακολουθεί ως τις μέρες μας να κατέχει τη μεγαλύτερη φήμη κι έχει κάνει εκατοντάδες ερευνητές να ζουν με την ελπίδα της ανακάλυψης της ακριβούς τοποθεσίας της και δεκάδες συγγραφείς να καταναλώσουν τόνους μελάνι, ο δεύτερος σε λαμπρότητα και φήμη τόπος είναι δικαιωματικά η Υπερβόρεια.

Αναφορές γι' αυτή τη μυθική πολιτεία συναντά κανείς στον Ηρόδοτο, τον Πίνδαρο, τον Πλούταρχο, τον Απολλώνιο το Ρόδιο και το Στράβωνα, Σύμφωνα με τις αναφορές τους, η Υπερβόρεια βρίσκονταν «πέρα από τον άνεμο του βορρά». Στη χώρα αυτή η γη έδινε δυο σοδειές το χρόνο και οι κάτοικοι της ζούσαν στην ύπαιθρο μέσα σε αγρούς και ιερά δάση. Η μακροζωία τους ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Φημολογείται πως, όταν οι γέροντες είχαν απολαύσει αρκετά τη ζωή τους, έπεφταν στη θάλασσα από την άκρη ενός ψηλού απόκρημνου βράχου μ' ένα στεφάνι λουλουδιών στο κεφάλι, για να συναντήσουν το θάνατο μέσα στα κύματα. Μερικές από τις παράξενες ιδιότητες που αποδίδονται στους Υπερβόρειους ήταν η γνώση της μαγείας, η ικανότητα να βρίσκουν θησαυρούς όπου κι αν ήταν θαμμένοι και να μετακινούνται στον ουρανό. Ο θρύλος αναφέρει ότι ο Υπερβόρειος Ωλήν ήρθε από την πατρίδα του στην Ελλάδα, πετώντας καβάλα σε ένα χρυσό βέλος. Ίδρυσε το μαντείο των Δελφών και επινόησε τη χρήση του εξάμετρου στους χρησμούς. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τη Σύρο;


Τμήμα τείχους της Αρχαίας Σύρου στην περιοχή Πευκάκια (κάτωθι του Ανοιχτού Γυμναστηρίου)
(c) Πολίτες της Σύρου



Ο μύθος της Υπερβόρειας φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για τις Κυκλάδες και ειδικότερα για τη Σύρο. Όπως είδαμε, ο θρύλος θέλει τη μητέρα του Απόλλωνα, Λητώ, να κατάγεται από την Υπερβόρεια και να έρχεται στη Δήλο για να γεννήσει τα θεϊκά παιδιά της. Μια από τις συνήθειες των Υπερβόρειων, που θέλει τους γέροντες να πέφτουν από έναν ψηλό απόκρημνο βράχο στη θάλασσα, είχε επιβιώσει ελαφρώς παραλλαγμένη, σα θεσμός, ακόμη και στους ιστορικούς χρόνους στη Σύρο. Δίπλα στο χωριό Αδιατα, στα νότια του νησιού, βρίσκεται το βουνό Γερούσι. Το βουνό αυτό, χρωστάει το όνομά του σε μια ιδιόμορφη συνήθεια των Συριανών, οι οποίοι, όταν γερνούσαν, έπεφταν από τα απόκρημνα βράχια του, για να συναντήσουν το θάνατο. Η αναφορά αυτή στο Γερούσι επιβεβαιώνεται και από τον Abbe Della Rocca, έναν από τους εγκυρότερους μελετητές της ιστορίας της Σύρου.

ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΣΤΟΕΣ - Η ΚΟΥΦΙΑ ΓΗ...

Αφθονούν οι φήμες για τεράστιες, λαβυρινθώδεις στοές που διασχίζουν ολόκληρη την Ερμούπολη, δημιουργώντας ένα ιδιόμορφο σύστημα ανεξερεύνητων διαδρόμων. Σύμφωνα με αυτές το έδαφος ολόκληρης της κεντρικής πλατείας του νησιού είναι κούφιο κάτω από τις μαρμάρινες πλάκες, εξυπηρετώντας ένα ευρύτερο σύστημα υπόγειων διαδρόμων που συνδέουν όλα τα δημόσια νεοκλασικά κτίρια με πολλά από τα παλιά αρχοντικά. Μια από ης προσβάσεις σε αυτές τις στοές πρέπει να βρίσκεται στα υπόγεια του δημαρχείου της Ερμούπολης.

Αποτελεί πάντως γεγονός ότι ευρύτατο σύστημα στοών βρίσκεται κάτω από τα θεμέ­λια της ορθόδοξης εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου, όπου φιλοξενείται ομώνυ­μη φημισμένη εικόνα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. Ο ναός αυτός, ο πρώτος ορθό­δοξος ναός του νησιού, είναι χτισμένος πάνω από ναό της Φράτριας Αθηνάς. Πα την ύπαρξη του αρχαίου ναού κάτω από το χριστιανικό σώζονται γραπτές μαρτυρίες μέχρι το 1843.



Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου
στην Ερμούπολη

Η ονομασία Κοίμησις της Θεοτόκου είναι για τους μυημένους συνθηματική της φράσης «Σφραγίσαμε την Πύλη». Από την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία μπορούν να προκύψουν πολλά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Έτσι, ο λεξάριθμος της φράσης ΣΦΡΑΓΙΣΑΜΕ ΠΥΛΗ είναι 1578, όσο δηλαδή και της φράσης ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. Επίσης ο ίδιος λεξάριθμος που αντιστοιχεί στη φράση ΣΦΡΑΓΙΣΑΜΕ ΠΥΛΗ (1578) είναι ίσως με τις φράσεις ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ και ΤΟΠΟΣ ΜΥΗΣΙΣ... Για όποιον ενδιαφέρεται για περισσότερα στοιχεία, προσθέτουμε ότι αν λεξάριθμος της φράσης ΣΦΡΑΓΙΣΑΜΕ ΠΥΛΗ (1578) θεωρηθεί σα μήκος ευθύγραμμου τμήματος (ΑΒ) και διαιρεθεί σε χρυσή τομή, (τον κατ' εξοχήν αρμονικό τρόπο διαίρεσης) προκύπτουν δυο τμήματα: τα ΑΓ και ΓΒ. Το τμήμα ΑΓ έχει μήκος 975, όσο ο λεξάριθμος της λέξης ΔΡΑΚΩΝ, ενώ το τμήμα ΒΓ έχει μήκος 603, όσο δηλαδή ο λεξάριθμος της φράσης ΕΙΝΑΙ ΘΕΙΟΝ ΣΗΜΕΙΟΝ...

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, ας αναφερθούμε και σε μια ιδιομορφία που παρουσιάστηκε κατά την αποπεράτωση του ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου στη Σύρο. Η εκκλησία εγκαινιάστηκε το 1850. Έξι μόλις χρόνια αργότερα, το 1856, το Ιερό της μεταφέρθηκε κατά 3,40 μέτρα. Η μεταφορά αυτή δεν έγινε για θέμα προσανατολισμού (ως γνωστόν, όλα τα Ιερά των ορθόδοξων εκκλησιών είναι στραμμένα στην Ανατολή), αφού πραγματοποιήθηκε πάνω στον ίδιο νοητό άξονα. Τι να ήταν άραγε αυτό που έ­πεισε κάποιους να μετακινήσουν το Ιερό νεόκτιστου ναού κατά 3,40 μέτρα, μεταφέ­ροντας σε διαφορετικό σημείο και την Αγία Τράπεζα; Ποιο σκοπό να εξυπηρετούσαν οι μεταλλικές πεντάλφες (σύμβολα δύναμης) που κοσμούσαν τα παράθυρα του ναού μέχρι την δεκαετία του 1980; Και τι να υπάρχει μέσα στις υπόγειες στοές κάτω από την εκκλησία;
ΤΟΠΟΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΛΕΪ

'Οταν το 1921 ο 'Αλφρεντ Γουότκινς μελετώντας το χάρτη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της περιοχής Μπλήγουρντι στο Χέρφρνταϊρ της Αγγλίας, ανακάλυπτε πως υπάρχουν νοητές ευθείες γραμμές που συνδέουν μεταξύ τους τόπους με κάποια ιδιαίτερη δύναμη (όπως ναούς, νεκροταφεία, παράξενες τοποθεσίες, κλπ), δε μπορούσε να φανταστεί ούτε τη σπουδαιότητα της παρατήρησής του ούτε τον πονοκέφαλο που θα κληροδοτούσε στους μεταγενέστερους ερευνητές. Οι νοητές αυτές ευθείες ονομάστηκαν «Λέι», που στα σαξονικά σημαίνει εκχερσωμένες λωρίδες γης.

Η παρατήρηση του 'Αλφρεντ Γουότκινς γρήγορα ξεχάστηκε, ώσπου, το 1936, η Ντάιον Φόρτσουν ανέφερε αυτές τις «γραμμές δύναμης» στο μυθιστόρημά της Ο τραγοπόδαρος Θεός. Από τότε, θεωρείται αδιανόητο να γίνει κάποια σοβαρή έρευνα ή μελέτη πάνω σε παράδοξα θέματα ή ανεξήγητα συμβάντα, χωρίς να ληφθεί υπόψη η πιθανότητα ανεύρεσης τέτοιων γραμμών, που για τους περισσότερους ερευνητές σηματοδοτούν ένα μυστικό χάρτη, μιας Ιερής Γεωγραφίας...



Ι.Ν. Αναστάσεως

Η σημαντικότερη νοητή γραμμή δύναμης, που διασχίζει διαγώνια το έδαφος της Σύρου, από βορειοανατολικά προς νοτιοδυτικά, φαίνεται να είναι η εξής: Ξεκινά από την ορθόδοξη εκκλησία της Αναστάσεως στο Δήλι, περνάει δίπλα από το ναό του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Σύρο (που είναι η μητρόπολη των Καθολικών) και κατόπιν από την ορθόδοξη εκκλησία των Ταξιαρχών στην ομώνυμη συνοικία, στης οποίας το προαύλιο παραδόξως υπάρχει νεκροταφείο των καθολικών. Υστερα, η νοητή γραμμή διασχίζει το νεκροταφείο των Ξένων Πεσόντων στη Σύρο κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περνάει από τον ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου στη Νεάπολη, στο προαύλιο του οποίου βρίσκεται το νεκροταφείο των Ορθοδόξων. Συνεχίζει μέσα από το χωριό Πισκοπειό και την περιοχή Χάλαρα (του Πισκοπειού). Αυτό ακριβώς το σημείο, φαίνεται στο χάρτη να είναι το κέντρο του νησιού. Πέρα από αυτό, τα Χάλαρα (στο Πισκοπειό) ήταν πλούσιος σε ευρήματα προϊστορικός οικισμός, ενώ το Πισκοπειό ή Επισκοπείο είχαν παλαιότερα επιλέξει οι επίσκοποι της Σύρου ως τόπο διαμονής τους. Η γραμμή συνεχίζει περνώντας από το καθολικό εξωκλήσι της Αγίας Πακού στο Γαλησσά, δίπλα στο οποίο έχει ανακαλυφθεί πρωτοκυκλαδικός οικισμός (ίσως η σημαντικότερη αρχαιολογική τοποθεσία μετά τη Χαλανδριανή) και καταλήγει στο εκκλησάκι του Αγίου Στέφανου, χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά φάρδους πενήντα περίπου μέτρων, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα.

Αν σε κάποιο χάρτη της Ελλάδας σχεδιάσουμε νοητές γραμμές συνδέοντας μεταξύ τους ιερούς τόπους, παρατηρούμε ότι πολλές από αυτές ης γραμμές διασχίζουν το έδαφος της Σύρου. Έτσι, συνοπτικά, μπορούμε να αναφέρουμε (ωθώντας τον αναγνώστη σε περαιτέρω προσωπική έρευνα) ότι το έδαφος του νησιού διασχίζουν οι νοητές γραμμές που συνδέουν την Πάρο με την Πέλλα, τη Δήλο με την Ολυμπία, την Πάρο με τη Θέρμη Θεσσαλονίκης και τη Δήλο με την 'Ήλιδα. Διατρέχεται επίσης από νοητές περιφέρειες κύκλων που συνδέουν τη Δήλο με τη Θέρμη, τη Δήλο με τους Δελφούς, τη Δήλο με την Ιωλκό. Έχει επίσης ενδιαφέρον η παρατήρηση ότι η απόσταση Δελφών - Θέρμης είναι η ίση με την απόσταση Δελφών - Σύρου.


Χάλαρα, Απάνω Μεριά

Αναζητώντας τόπους δύναμης στη Σύρο, αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στα Χαλαρά. Τα Χαλαρά είναι πολύ συνηθισμένο όνομα στο χάρτη των τοπωνυμίων της Σύρου. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις τοποθεσίες με το όνομα αυτό. Τα Χάλαρα που βρίσκονται βόρεια, σε απόσταση 600-700 μέτρων από την πηγή Σύριγγα, είναι ένας εξαιρετικά μαγευτικός και παράξενος τόπος, που μοιάζει να κρύβει μια μυστηριακή δύναμη. Πρόκειται για μια πλαγιά του βουνού, σχισμένη σε αμέτρητες φέτες. Θα μπορούσαμε να υποθέσει πως αυτές οι σχισμές έχουν δημιουργηθεί από κάποιον σεισμό ή από μετακίνηση του εδάφους. Αλλά η διαφορά της αίσθησης όταν μπαίνουμε στις σχισμές και η χαοτική διαφοροποίηση του φυσικού περιβάλλοντος μέσα σ αυτές, μας αφήνουν με την εντύπωση πως ο τόπος αυτός δε δημιουργήθηκε από φυσικά αίτια: Είναι φτιαγμένος από το υλικό που φτιάχνονται οι μύθοι...

Ακόμη κι όταν βρισκόμαστε κοντά σε αυτή την περιοχή ή κοιτάζουμε από την κορυφή του βουνού - περίπου 30 με 40 μέτρα πιο ψηλά - δε μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη του τόπου. Αν και οι περισσότερες σχισμές έχουν φάρδος πάνω από δυο μέτρα, η κίνηση μέσα τους γίνεται με δυσκολία. Ενώ είναι δυνατό να προχωρήσουμε σκαρφαλώνοντας και κατεβαίνοντας από τη μια σχισμή στην άλλη, δύσκολα μπορούμε να βρούμε από ποιο σημείο θα καταφέρουμε να βγούμε μέσα από αυτόν το φυσικό λαβύρινθο. Το ύψος των βράχων που δημιουργούν τις σχισμές αρχίζει από 3-4 μέτρα και φτάνει τα πολύ περισσότερα.
Μπαίνουμε σ' αυτόν τον ιδιόμορφο τόπο πάντοτε από το ίδιο σημείο: μια τρύπα σε έναν ανοιχτόχρωμο βράχο, που την περνάμε έρποντας. Μόλις αντικρίσουμε το εσωτερικό, ακολουθεί ένα παράξενο σοκ. Είναι σα να εγκαταλείπουμε ολόκληρο το γνωστό κόσμο και να επιχειρούμε μια απόπειρα εξερεύνησης σε ένα νέο κόσμο... Μπαίνοντας στο λαβύρινθο των σχισμών, με την τρύπα της εισόδου μόλις ένα-δυο μέτρα πίσω μας, το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτουμε είναι πως έχουμε κυριευτεί από μια παράξενη αίσθηση: Νιώθουμε την παρουσία μιας αρχέγονης δύναμης. Ωστόσο, συνειδητοποιούμε αστραπιαία ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ζωής μέσα σ' αυτές τις σχισμές! Δεν υπάρχουν ούτε έντομα ούτε ζωύφια ούτε ερπετά ή μικρά ζώα ούτε πουλιά στον ουρανό (αν και η ευρύτερη περιοχή είναι γνωστός τόπος κυνηγιού...). Η βλάστηση περιορίζεται σε μερικές κίτρινες λειχήνες πάνω στους βράχους. Μολονότι η υγρασία είναι υπερβολική και οι βράχοι βρεγμένοι, δεν υπάρχουν αγριόχορτα ή άλλα ίχνη φυτών. Λόγω της ιδιομορφίας του τοπίου οι ακτίνες του ήλιου δεν αγγίζουν το έδαφος παρά μονάχα μερικά λεπτά κατά τη διάρκεια του μεσημεριού, παρόλο που ανάμεσα στις σχισμές είναι φωτεινά. Προχωρώντας, αντικρίζουμε πάρα πολλούς βράχους των οποίων οι κορυφές είναι τέλειες φυσικές πυραμίδες, ενώ οι σχισμές είναι διάσπαρτες από τρύπες και λαγούμια απροσδιόριστου βάθους και κατεύθυνσης.
Αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε το ρολόι, αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος κυλά διαφορετικά εκεί μέσα... Συχνά, για να προχωρήσουμε 500-700 μέτρα μέσα στις σχισμές, ανακαλύπτουμε έκπληκτοι ότι σύμφωνα με το ρολόι μας έχουν περάσει σχεδόν δυο ώρες. Κι αυτό δε συμβαίνει λόγω της δυσκολίας στο βάδισμα... Πέρα από τα αισθήματα δέους που μας κατακλύζουν, μας πλημμυρίζει μια απέραντη δύναμη. Ξαφνικά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ίχνος κούρασης στο κορμί μας, ενώ ταυτόχρονα κανένα από τα προβλήματά μας δε μας ακολούθησε μέσα στις σχισμές... Νιώθουμε για λίγο πως ταξιδεύουμε σ έναν άλλο χώρο και σ' έναν άλλο χρόνο, μα τελικά ανακαλύπτουμε πως δε βρισκόμαστε αλλού... μα «πουθενά»...

Ο προσεκτικός αναγνώστης σίγουρα θα διαπίστωσε από την παραπάνω περιγραφή ότι τα Χάλαρα έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα «νεραϊδότοπο». Η περιοχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «άορνος πέτρα» σύμφωνα με τον ορισμό που έδιναν οι αρχαίοι σοφοί σε περιοχές με ιδιαίτερη δύναμη, λόγω του ότι τα πουλιά αποφεύγουν να πετούν πάνω από τα εδάφη τους. Η συμπεριφορά αυτή των πουλιών σχετίζεται με το φυσικό ένστικτο του προσανατολισμού, το οποίο χάνεται σε περιοχές με έντονη φυσική μαγνητική δραστηριότητα.

Έχει ενδιαφέρον να γίνουν και μερικές επιπλέον επισημάνσεις, οι οποίες μπορεί να βοηθήσουν όποιο θέλει να ερευνήσει περισσότερο, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Η ευρύτερη περιοχή γύρω από τα Χάλαρα ονομάζεται Στροβίλια, κάτι που υποψιαζόμαστε ότι παραπέμπει σε στροβιλισμούς και διαταραχές που προέρχονται από την ύπαρξη γεωμαγνητικών ρευμάτων. Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία, ο λεξάριθμος της λέξης ΧΑΛΑΡΑ είναι 733, όσο και λεξάριθμοι των φράσεων ΓΑΙΑ ΣΥΡΙΗ και ΑΓΙΑ ΣΥΡΙΗ...

Κι όποιος θελήσει να ταξιδέψει λίγο πιο μακριά από εμάς στα μυστικά της Σύρου, ας έχει υπόψη του ότι το μικρό αυτό νησί είναι η πρωτεύουσα, αλλά και το γεωγραφικό κέντρο των Κυκλάδων... των Κύκλων του Άδη !...