Το Κόκκινουσπιτιο.
ο Επισκοπείο (ή Πισκοπειό) είναι οικισμός της Σύρου. Είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός πευκόφυτου λόφου και είναι μία από τις πλουσιότερες πηγές πράσινου του νησιού. Βρίσκεται περίπου 4,5 χιλιόμετρα από την Ερμούπολη το κέντρο της Σύρου.
Κοντά στο Επισκοπείο βρίσκονται τα ερείπια της οικοδομής που άλλοτε χρησιμοποιούταν ως κατοικία του καθολικού επισκόπου. Αυτή η οικοδομή του 15ου αιώνα έδωσε και το όνομά της στον οικισμό.
Υπήρξε το πρώτο αγαπημένο θέρετρο των πλούσιων Συριανών εμπόρων μετά τη δημιουργία της Ερμούπολης το 1830, οι οποίοι έχτισαν το 19ο αιώνα εντυπωσιακές και επιβλητικές επαύλεις με καταπράσινους κήπους.
Πέντε μόλις λεπτά με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα, Ερμούπολη. Θεωρείται από πολλούς ως στοιχειωμένο και αμαρτωλό σπίτι και λέγεται πως ενέπνευσε τον Μ. Καραγάτση να γράψει το 1936 το μυθιστόρημα Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ. 1η έκδοση: "Χίμαιρα", 1936, "Η μεγάλη Χίμαιρα", επαυξημένη και αναθεωρημένη έκδοση, 1953.
Επειδή η ονομασία «κοκκινόσπιτο» δεν υπάρχει πουθενά στο μυθιστόρημα πιστεύεται ότι το όνομα δόθηκε από τους Συριανούς, είτε εξαιτίας του εξωτερικού χρώματος που είναι στην ίδια απόχρωση με του αίματος, είτε για να δηλώσει το γεγονός ότι βάφτηκε κόκκινο από το αίμα των Ρεΐζηδων.
Ο Καραγάτσης τολμά να παρουσιάσει τον έρωτα ως ένα παιχνίδι κυριαρχίας. Η Μεγάλη Χίμαιρα σοκάρει εκείνη την εποχή, χαρακτηρίζεται ως άσεμνη και ο δημιουργός της ως ο εισηγητής του ωμού σεξουαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία.
ο Επισκοπείο (ή Πισκοπειό) είναι οικισμός της Σύρου. Είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός πευκόφυτου λόφου και είναι μία από τις πλουσιότερες πηγές πράσινου του νησιού. Βρίσκεται περίπου 4,5 χιλιόμετρα από την Ερμούπολη το κέντρο της Σύρου.
Κοντά στο Επισκοπείο βρίσκονται τα ερείπια της οικοδομής που άλλοτε χρησιμοποιούταν ως κατοικία του καθολικού επισκόπου. Αυτή η οικοδομή του 15ου αιώνα έδωσε και το όνομά της στον οικισμό.
Υπήρξε το πρώτο αγαπημένο θέρετρο των πλούσιων Συριανών εμπόρων μετά τη δημιουργία της Ερμούπολης το 1830, οι οποίοι έχτισαν το 19ο αιώνα εντυπωσιακές και επιβλητικές επαύλεις με καταπράσινους κήπους.
Πέντε μόλις λεπτά με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα, Ερμούπολη. Θεωρείται από πολλούς ως στοιχειωμένο και αμαρτωλό σπίτι και λέγεται πως ενέπνευσε τον Μ. Καραγάτση να γράψει το 1936 το μυθιστόρημα Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ. 1η έκδοση: "Χίμαιρα", 1936, "Η μεγάλη Χίμαιρα", επαυξημένη και αναθεωρημένη έκδοση, 1953.
Επειδή η ονομασία «κοκκινόσπιτο» δεν υπάρχει πουθενά στο μυθιστόρημα πιστεύεται ότι το όνομα δόθηκε από τους Συριανούς, είτε εξαιτίας του εξωτερικού χρώματος που είναι στην ίδια απόχρωση με του αίματος, είτε για να δηλώσει το γεγονός ότι βάφτηκε κόκκινο από το αίμα των Ρεΐζηδων.
Ο Καραγάτσης τολμά να παρουσιάσει τον έρωτα ως ένα παιχνίδι κυριαρχίας. Η Μεγάλη Χίμαιρα σοκάρει εκείνη την εποχή, χαρακτηρίζεται ως άσεμνη και ο δημιουργός της ως ο εισηγητής του ωμού σεξουαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία.
Σήμερα κυριαρχεί η εγκατάλειψη και οι περισσότερες επαύλεις είναι ερειπωμένες.
Ο θρύλος του κόκκινου σπιτιού.
Το κόκκινο σπίτι ή «κοκκινόσπιτο», όπως είναι γνωστό στους κατοίκους του νησιού, είναι ένα ερειπωμένο διώροφο αρχοντικό στην περιοχή του Επισκοπείου. Θεωρείται από πολλούς ως στοιχειωμένο και αμαρτωλό σπίτι και λέγεται πως ενέπνευσε τον Μ. Καραγάτση να γράψει το μυθιστόρημα "Η Μεγάλη Χίμαιρα" (1936). Το σπίτι εξωτερικά είναι βαμμένο στην ίδια απόχρωση του αίματος και κάπως έτσι πήρε το συγκεκριμένο όνομα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΩΝ ΡΕΪΖΗΔΩΝ , στο συριανό «Κολωνάκι»,
Σύμφωνα με κατοίκους του νησιού, η ιστορία που αφηγείται στο βιβλίο του ο Μ. Καραγάτσης, Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ, ίσως να είναι αληθινή και να στηρίχθηκε σε κάποια από τα αληθινά γεγονότα που στοίχειωσαν το ΚΌΚΚΙΝΟ ΣΠΊΤΙ.
Όπως αναφέρει ο θρύλος μια νεαρή Γαλλίδα που ονομάζεται Μαρίνα Μπαρέ και μεγαλώνει σε μια πόλη της Γαλλίας περνά δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς η μητέρα της για να μπορέσει να τους συντηρήσει μετά το θάνατο του πατέρα της, γίνεται πόρνη. Η συναίσθηση όλου αυτού της προκαλεί παιδικά τραύματα που την ακολουθούν στη ζωή της, ώσπου γνωρίζει τον Έλληνα καπετάνιο Γιάννη Ρεϊζή ο οποίος ήταν γεννημένος στην Κάσο, αλλά σε μικρή ηλικία μετακόμισε με τους γονείς του στην Σύρο. Ερωτεύονται και την παίρνει μαζί του στην Ελλάδα, στο νησί της Σύρου, όπου μια εβδομάδα αργότερα παντρεύονται στον Άγιο Νικόλαο και δημιουργούν οικογένεια και εκεί ζει κάτω από τον βαρύ, αποδοκιμαστικό ίσκιο της πεθεράς της.
Η ζωή τους, κυλάει σχετικά όμορφα, μέχρι όμως που τα πράγματα αλλάζουν, όταν η Μαρίνα γνωρίζει τον αδερφό του Γιάννη, τον Μηνά. Τότε δημιουργείται μεταξύ τους ένας παράφορος ερωτισμός, ο οποίος τελικά εκδηλώνεται σε ένα διάστημα που ο Γιάννης λόγω οικονομικών προβλημάτων, εργάζεται πάλι ως καπετάνιος στο καράβι τους.
Ενώ ένα βράδυ ,Τη μοιραία νύχτα,
Η Μαρίνα έβρισκε παρηγοριά στην αγκαλιά του Μηνά (τον αδερφό του Γιάννη).Ενώ το κοριτσάκι της,(κόρη που έχει αποκτήσει με τον Γιάννη) η Αννούλα, χάνετε, η μικρή Αννούλα, πνίγηκε στον ύπνο της από πνευμονία μόνο της και αβοήθητη ενώ παράλληλα στο διπλανό δωμάτιο η Μαρίνα μένει έγκυος από τον Μηνά.
Η γυναίκα το κατάλαβε μετά από αρκετές ώρες.
Η πεθερά της, Άννα Ρεϊζή, που τους έχει πιάσει στο κρεβάτι της αμαρτίας, βράσκη την Μαρίνα και τον Μηνά μαζι και η Αννουλα στο διπλανό δωμάτιο σιωπηλή.
Το επόμενο πρωί διώχνει τον Μηνά από το σπίτι και μετά την κηδεία της εγγονής της και εκείνος (ο Μηνάς) αυτοκτονεί από ντροπή.
Ο Γιάννης ενημερώνεται για όσα έχουν συμβεί ενώ βρίσκεται ήδη στο ταξίδι του γυρισμού για να αντικριστή πρώτος αυτό το μακάβριο γεγονός.
Η δύσκολη τροπή της ζωής στο σπίτι των Ρεΐζηδων αλλά και η εγκυμοσύνη της Μαρίνας από τον Μηνά, ωθούν τελικά την Μαρίνα στην αυτοκτονία, άλλα πριν προβεί στο μοιραίο γεγονός έξαλλη και προλαβαίνει επάνω στην τρελά της, σκοτώσει την πεθερά της και φημολογείται και την οικιακή βοηθώ (την γλιτώνει ο κηπουρός).
Και έτσι η Μαρίνα στοιχειώνοντας με τη φασματική παρουσία της το σπίτι, το οποίο από τότε παραμένει έρημο αφού δεν βρέθηκαν ποτέ νόμιμοι κληρονόμοι η απλά αδιαφόρησαν λόγο της ρετσινιάς να μην το δεχτούν και γίνουν οι απόγονοι τον ρεζίληδων.
Είναι σχεδόν «κοινό μυστικό» στο Επισκοπείο, ότι η ιστορία της οικογένειας του σπιτιού,
Είναι μάλλον αληθινή και ότι υπάρχουν μέχρι και σήμερα στο νησί απόγονοι τους ?
Ναι πιθανών,πρώτα όμως κατέφυγε στην Αθήνα και αλλάζουν όνομα για να χαθεί η ρετσινιά τον ρεζίληδων όπως τους έχουν ονομάσει η ντόπιοι του νησιού η κακές κουβέντες λένε ότι το νέο όνομα που πήρε ο καπαν Γιάννης φημολογείται ότι είναι Πετρικοκκινος ,αλλά η φήμη αυτή δεν είναι επιβεβαιωμενη.
Γιατί μια άλλη φήμη λέει ότι ο Πετρικοκκινος είναι ο κακός βρικόλακας στης υπόγειες στοές η και της κούφια γης κάτω από το δημαρχείο και την πλατεία της Σύρου.
Απόγονοι υπήρξαν που προήλθαν από δεύτερο γάμο του Γιάννη, του μοναδικού που επέζησε της καταστροφής, όταν η οικογένεια βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και . Λένε, ότι οι απόγονοι της αιματοβαμμένης οικογένειας, εγκαταστάθηκαν ύστερα από πολλά χρόνια ξανά στο νησί, σε άλλο όμως σπίτι, με άλλο όνομα, προσπαθώντας έτσι να βγάλουν από πάνω τους τη «ρετσινιά». Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ουδέποτε διεκδικήθηκε η τεράστια ακίνητη περιουσία... Παλαιότερα υπήρχε η εντύπωση ότι τα βράδια ακούγονταν οι λυγμοί της Ρεΐζη, οι φωνές της Μαρίνας και τα γέλια του μικρού κοριτσιού. Πολλοί πιστεύουν ότι το σπίτι εξακολουθεί να έχει κακή ενέργεια και υποστηρίζουν πως όποιος τάραξε την ησυχία του ή τόλμησε να μετακινήσει έπιπλα και αντικείμενα η να αφαίρεση οτιδήποτε αντικείμενα στο χώρο, βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες η σοβαρός τραυματισμούς (όλες φήμες φυσικά). Έτσι, δημιουργήθηκε στο νησί ο μύθος του στοιχειωμένου κόκκινου σπιτιού. Κατά άλλους, όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και ότι ο χώρος που μετά την επιστροφή του καπταν Γιάννη μετάτρεψε σε απλά ένας τόπος συνάντησης χαρτοπαικτών και παράνομων ζευγαριών, τους οποίους διασκέδαζε να τρομοκρατεί τους κάτοικος και διατηρώντας έτσι τον μύθο ,με σκοπό αποφυγών μα των γνωστών κατοίκων του νησιου μην τυχόν διασταυρώσουν τα βλέμματα τους και ανακαλυφθούν για τα παράνομα φιλιά που κρυφά κλέβουν η παντρεμένες κυρίες που αποφάσισαν να παραστρατευσουν από τους κυρίους τους.
Όταν πέθαναν όλοι από την οικογένεια κανείς κληρονόμος δεν θέλησε να πάρει στην ιδιοκτησία του το συγκεκριμένο σπίτι. Βρέθηκε τότε κατά καιρούς αρκετοί αγοραστές αλλά πάντα κάτι κακό συνέβαινε και κανείς δεν κατάφερε να το αγοράσει. Μερικοί βρήκαν μέχρι και το θάνατο με διάφορους περίεργους τρόπους. Συγκεκριμένα μας είπαν για κάποιον υποψήφιο αγοραστή που βρήκε το θάνατο αμέσως μετά από την επίσκεψη του στο σπίτι. Άλλοι είπαν ότι μέχρι και πριν λίγα χρόνια κάποιος έβαζε πωλητήριο και μετά από λίγο εξαφανιζόταν από μόνο του με κάποιο περίεργο τρόπο.
Το σπίτι και ο μύθος αυτός έχει απασχολήσει αρκετούς λογοτέχνες.
Σύμφωνα με έγκυρες πηγές ο κουνιάδος ο Μηνάς επειδή αυτοκτόνησε δεν επέτρεψαν να τον θάψουν στο τοπικό νεκροταφείο του νησιού και φημολογείται ότι είναι θαμμένος στο εξωτερικό της επαύλεις μαζί με την μητέρα του η Αννα και την ανιψιά του και την οικιακή βοηθώ.
Η άλλη όψη.
Μαρτυρίες από παλιούς κατοίκους λένε ότι δεν υπάρχει τίποτε από όλα αυτά. Απλά τα εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι και το έκαναν στέκι για παράνομα ζευγαράκια της εποχής και για ανθρώπους του τζόγου και του υπόκοσμου. Ήξεραν λέει ότι λέγοντας όλα αυτά κανείς δεν θα τολμούσε να πάει εκεί να τους βρει. Μέχρι και κολοκύθες με αναμμένα κεριά έβαζαν κάποιοι στο κεφάλι τους και έβγαιναν τα βράδια από το σπίτι και έτσι το διασκέδαζε να τρομοκρατεί τους κάτοικος της περιοχής.
Ένας περαστικός μας είπε:
Εγώ πάλι που μεγάλωσα στην γειτονιά εκείνη, και παίζαμε απέξω μικρά, τα παιδιά στη γειτονία είχαν αλλάξει τόσο πολύ την ιστορία. Μετά από τόσα χρόνια, με αφορμή το Κοκκινόσπιτο για το οποίο με ρώτησε μια συμφοιτήτρια μου, είπα να ψάξω αν υπάρχει και ο μύθος του Πετροκόκκινου. Αυτό λοιπόν που μου είχαν πει στη γειτονιά και τα χα κάνει πάνω μου, γιατί μένουμε δίπλα, είναι ότι ο Πετροκόκκινος ήταν ένας χαρτοπαίκτης που για να τον τιμήσουν οι δικοί του, μέσα στον τάφο του είχαν ένα τραπέζι με τσόχα και τράπουλα και ότι ο ίδιος σηκωνόταν τα βράδια και έπαιζε χαρτιά και όταν έχανε τον άκουγαν τα βράδια να ουρλιάζει. Αρκετά τρομακτικό και υπερβολικά παραλλαγμένο από τον αρχικό μύθο. Το θεωρούσαμε και κατόρθωμα να πάει κάποιος στον τάφο του Πετροκόκκινου. Προσωπικά επειδή φοβόμουν δεν αναρωτήθηκα ποτέ να μάθω ποιο ακριβώς μνημείο!
Η καταρα του Πετρικοκκινος.
Η παρακάτω ιστορία διαδραμματιστικε στο Νεκροταφείο του Αγ. Γεωργίου στην Νεάπολη της Ερμούπολη. Ο τάφος που έγινε το "κακό" είναι ενός "τύπου" που αργότερα ονομάστηκε "Πετροκόκκινος". Αν πάτε στην περιοχή και ζητήσετε τον Τάφο του "Πετροκόκκινου" θα σας τον δείξουν! Δεν γνωρίζω αν είναι αληθινή ιστορία απλώς την έχω ακούσει και σας την παραθέτω.
Ένα βράδυ δύο φίλοι έβαλαν ένα "περίεργο" στοίχημα. Το στοίχημα έλεγε ότι στις 12 τα μεσάνυχτα θα έπρεπε να πάνε στο νεκροταφείο και να παίξουν τράπουλα πάνω από έναν τάφο.
Ο ένας πήγε να κλέψει και ο άλλος εκνευρίστηκε και κάρφωσε ένα μαχαίρι στην τράπουλα.
Ο άλλος το ξεκάρφωσε από την τράπουλα και το κάρφωσε στο χώμα.
Κάνει μια απότομη κίνηση και καρφώνει το μαχαίρι βαθιά στο έδαφος.
Σηκώνεται να φύγει και νιώθει κάτι να τον κρατάει κάτω, εκείνη την στιγμή παθαίνει καρδιακή προσβολή από τον φόβο του, νομίζοντας ότι κάποιος τον κρατάει, και πεθαίνει ακαριαία.
Αυτό που τον κράτησε κάτω δεν ήταν κάτι άλλο από το μαχαίρι το οποίο είχε ο ίδιος καρφώσει βαθιά στο έδαφος, πιάνοντας όμως και το παλτό του μαζί.
Επειδή όμως δεν κοιτούσε κάτω, παρά μόνο τριγύρω του, δεν είδε ότι συνέβη κάτι τέτοιο.
Ο φίλος του από τότε δεν μιλούσε από το σοκ για ένα μήνα περίπου, αλλά πήγαινε συχνά να αφήσει λουλούδια στον άτυχο νέο.
Μια μέρα βρέθηκε νεκρός δίπλα από τον τάφο του φίλου του. Είπαν ότι δεν άντεξε τις τύψεις και αυτοκτόνησε.
Τι είδαμε εμείς;
Ένα διώροφο παλιό αρχοντικό, λογικά πανάκριβη κατασκευή για την εποχή, ερειπωμένο και περιτριγυρισμένο από πεύκα.
Το χρώμα εξωτερικά είναι όντος ένα σκούρο βαθύ κόκκινο ή μπορντό, ένα χρώμα που ανέκαθεν ήταν συνώνυμο της πολυτέλειας και της υψηλής αισθητικής.
Έξι εντυπωσιακές πέτρινες κολόνες δεσπόζουν μπροστά από την δίπορτη είσοδο που οδηγεί στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού. Δυο μέτρα από την είσοδο ένα μικρό άνοιγμα στο πάτωμα που χρησίμευε ως στέρνα,
Με την πρώτη ματιά το χρώμα του σπιτιού και το όλο κλίμα σε κάνει να πιστεύεις τα όλα όσα σας αναφέραμε για το μύθο.
Η αλήθεια είναι ότι σου προκαλεί μια αρνητική ενέργεια και ένα περίεργο συναίσθημα.
Δευτερόλεπτα πριν μπούμε μας φωνάζει ένας κάτοικος της περιοχής «να προσέχετε παιδιά, εγώ είμαι αρκετά χρόνια εδώ και δεν έχω δει ή ακούσει κάτι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Παντού κόκκινο χρώμα στην απόχρωση του αίματος με τα μισογκρεμισμένα παράθυρα να τρίζουν. Πολλά δωμάτια μικρά και στους δύο ορόφους.
Τολμήσαμε να ανεβούμε στον επάνω όροφο. Αρκετά επικίνδυνα λόγω της κακής κατάστασης της σκάλας. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν ίδιο ακριβώς με του ισογείου. Το συναίσθημα άλλαξε λίγο προς το χειρότερο γνωρίζοντας ότι σε αυτό τον όροφο έγιναν τα περισσότερα δράματα της οικογένειας σύμφωνα με το μύθο.
Μας έκαναν εντύπωση οι τρεις καταπακτές που βρήκαμε εμείς, Επίσης μια πόρτα που βγάζει σε ύψος δυόμιση μέτρων περίπου, χωρίς να φαίνεται ότι ήταν μπαλκόνι ή κάποια άλλη έξοδο. Έχουν γκρεμίσει κάποια περίεργα σημεία σε τοίχους χωρίς να έχουν προκαλέσει την παραμικρή ζημιά παραδίπλα τους.
Το Κοκκινόσπιτο είναι γνωστό και για τα πέτρινα σκαλιστά πλακάκια του και τις υπέροχες οροφογραφίες και τοιχογραφίες του άλλα και με τα εντυπωσιακά σχέδια που διατηρούνται ακόμα και σήμερα στο ταβάνι. Σε ένα σημείο του τοίχου ψηλά αντικρίζουμε το σχέδιο μιας πεταλούδας, σχέδιο που υπάρχει και στο κάτω όροφο και σε όλα τα δωμάτια.
Η πεταλούδες που ακόμα μετά από τόσα χρονιά ειναι ακόμα εκεί έτοιμες να πετάξουν μακριά.
Πεταλούδες ζωγραφισμενες στο χέρι με την τέχνη του τότε που όλα ήταν βαμμένα με μεράκι από τεχνίτες άλλης εποχής όλα φτιάχνονται με ιδρώτα επάνω σε σκαλωσιές ,έργα τέχνης χαμένες και ξεχασμένες στο χρόνο.
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών.
Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού». Στο μύθο η ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας.
Όσοι αποφασίσετε να επισκεφτείτε το κοκκινόσπιτο καλό θα είναι προηγουμένως να έχετε διαβάσει το βιβλίο του Καραγάτση Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ και ετσι Περπατώντας στους διαδρόμους και τα δωμάτια του σπιτιού ίσως σταθείτε τυχεροί και δείτε να προβάλλονται μπροστά σας εικόνες από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή και γιατί όχι να ακούσετε και την μικρή Αννούλα να τρέχει στα δωμάτια ανέμελη και ξέγνοιαστη, χωρίς να γνωρίζει τι της επιφυλάσσει η μοίρα.
Και ένα τελευταίο σχόλιο. Κρίμα τέτοιοι χώροι να μένουν ανεκμετάλλευτοι και να αφήνονται έρμαια της φύσης και γιατί θα πρέπει να καταρρίπτουμε τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις; Δεν αποτελούν και αυτοί μέρος της ιστορίας του τόπου μας ή έως ενός σημείου δεν αντανακλούν τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία της εποχής που τους γέννησε;
Το όνομα της οικογένειας ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ. Εμένα με ενδιέφερε περισσότερο ένα άλλο σημείο: δεν είναι κρίμα για το νησί μας να μένουν ανεκμετάλλευτοι και να περνούν απαρατήρητοι τέτοιοι χώροι;
Ένα βράδυ δύο φίλοι έβαλαν ένα "περίεργο" στοίχημα. Το στοίχημα έλεγε ότι στις 12 τα μεσάνυχτα θα έπρεπε να πάνε στο νεκροταφείο και να παίξουν τράπουλα πάνω από έναν τάφο.
Ο ένας πήγε να κλέψει και ο άλλος εκνευρίστηκε και κάρφωσε ένα μαχαίρι στην τράπουλα.
Ο άλλος το ξεκάρφωσε από την τράπουλα και το κάρφωσε στο χώμα.
Κάνει μια απότομη κίνηση και καρφώνει το μαχαίρι βαθιά στο έδαφος.
Σηκώνεται να φύγει και νιώθει κάτι να τον κρατάει κάτω, εκείνη την στιγμή παθαίνει καρδιακή προσβολή από τον φόβο του, νομίζοντας ότι κάποιος τον κρατάει, και πεθαίνει ακαριαία.
Αυτό που τον κράτησε κάτω δεν ήταν κάτι άλλο από το μαχαίρι το οποίο είχε ο ίδιος καρφώσει βαθιά στο έδαφος, πιάνοντας όμως και το παλτό του μαζί.
Επειδή όμως δεν κοιτούσε κάτω, παρά μόνο τριγύρω του, δεν είδε ότι συνέβη κάτι τέτοιο.
Ο φίλος του από τότε δεν μιλούσε από το σοκ για ένα μήνα περίπου, αλλά πήγαινε συχνά να αφήσει λουλούδια στον άτυχο νέο.
Μια μέρα βρέθηκε νεκρός δίπλα από τον τάφο του φίλου του. Είπαν ότι δεν άντεξε τις τύψεις και αυτοκτόνησε.
Τι είδαμε εμείς;
Ένα διώροφο παλιό αρχοντικό, λογικά πανάκριβη κατασκευή για την εποχή, ερειπωμένο και περιτριγυρισμένο από πεύκα.
Το χρώμα εξωτερικά είναι όντος ένα σκούρο βαθύ κόκκινο ή μπορντό, ένα χρώμα που ανέκαθεν ήταν συνώνυμο της πολυτέλειας και της υψηλής αισθητικής.
Έξι εντυπωσιακές πέτρινες κολόνες δεσπόζουν μπροστά από την δίπορτη είσοδο που οδηγεί στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού. Δυο μέτρα από την είσοδο ένα μικρό άνοιγμα στο πάτωμα που χρησίμευε ως στέρνα,
Με την πρώτη ματιά το χρώμα του σπιτιού και το όλο κλίμα σε κάνει να πιστεύεις τα όλα όσα σας αναφέραμε για το μύθο.
Η αλήθεια είναι ότι σου προκαλεί μια αρνητική ενέργεια και ένα περίεργο συναίσθημα.
Δευτερόλεπτα πριν μπούμε μας φωνάζει ένας κάτοικος της περιοχής «να προσέχετε παιδιά, εγώ είμαι αρκετά χρόνια εδώ και δεν έχω δει ή ακούσει κάτι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Παντού κόκκινο χρώμα στην απόχρωση του αίματος με τα μισογκρεμισμένα παράθυρα να τρίζουν. Πολλά δωμάτια μικρά και στους δύο ορόφους.
Τολμήσαμε να ανεβούμε στον επάνω όροφο. Αρκετά επικίνδυνα λόγω της κακής κατάστασης της σκάλας. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν ίδιο ακριβώς με του ισογείου. Το συναίσθημα άλλαξε λίγο προς το χειρότερο γνωρίζοντας ότι σε αυτό τον όροφο έγιναν τα περισσότερα δράματα της οικογένειας σύμφωνα με το μύθο.
Μας έκαναν εντύπωση οι τρεις καταπακτές που βρήκαμε εμείς, Επίσης μια πόρτα που βγάζει σε ύψος δυόμιση μέτρων περίπου, χωρίς να φαίνεται ότι ήταν μπαλκόνι ή κάποια άλλη έξοδο. Έχουν γκρεμίσει κάποια περίεργα σημεία σε τοίχους χωρίς να έχουν προκαλέσει την παραμικρή ζημιά παραδίπλα τους.
Το Κοκκινόσπιτο είναι γνωστό και για τα πέτρινα σκαλιστά πλακάκια του και τις υπέροχες οροφογραφίες και τοιχογραφίες του άλλα και με τα εντυπωσιακά σχέδια που διατηρούνται ακόμα και σήμερα στο ταβάνι. Σε ένα σημείο του τοίχου ψηλά αντικρίζουμε το σχέδιο μιας πεταλούδας, σχέδιο που υπάρχει και στο κάτω όροφο και σε όλα τα δωμάτια.
Η πεταλούδες που ακόμα μετά από τόσα χρονιά ειναι ακόμα εκεί έτοιμες να πετάξουν μακριά.
Πεταλούδες ζωγραφισμενες στο χέρι με την τέχνη του τότε που όλα ήταν βαμμένα με μεράκι από τεχνίτες άλλης εποχής όλα φτιάχνονται με ιδρώτα επάνω σε σκαλωσιές ,έργα τέχνης χαμένες και ξεχασμένες στο χρόνο.
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών.
Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού». Στο μύθο η ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας.
Όσοι αποφασίσετε να επισκεφτείτε το κοκκινόσπιτο καλό θα είναι προηγουμένως να έχετε διαβάσει το βιβλίο του Καραγάτση Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ και ετσι Περπατώντας στους διαδρόμους και τα δωμάτια του σπιτιού ίσως σταθείτε τυχεροί και δείτε να προβάλλονται μπροστά σας εικόνες από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή και γιατί όχι να ακούσετε και την μικρή Αννούλα να τρέχει στα δωμάτια ανέμελη και ξέγνοιαστη, χωρίς να γνωρίζει τι της επιφυλάσσει η μοίρα.
Και ένα τελευταίο σχόλιο. Κρίμα τέτοιοι χώροι να μένουν ανεκμετάλλευτοι και να αφήνονται έρμαια της φύσης και γιατί θα πρέπει να καταρρίπτουμε τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις; Δεν αποτελούν και αυτοί μέρος της ιστορίας του τόπου μας ή έως ενός σημείου δεν αντανακλούν τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία της εποχής που τους γέννησε;
Το όνομα της οικογένειας ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ. Εμένα με ενδιέφερε περισσότερο ένα άλλο σημείο: δεν είναι κρίμα για το νησί μας να μένουν ανεκμετάλλευτοι και να περνούν απαρατήρητοι τέτοιοι χώροι;
No comments:
Post a Comment