Κίνα: τα πεινασμένα φαντάσματα

Κίνα: τα πεινασμένα φαντάσματα
Στην παράδοση της Κίνας τα πεινασμένα φαντάσματα διαφέρουν από τα κοινά φαντάσματα. Η παραδοσιακή πεποίθηση είναι ότι οι άνθρωποι γίνονται φαντάσματα όταν πεθαίνουν. Αρχικά, πιστεύονταν ότι τα φαντάσματα δεν είχαν αιώνια ζωή, αλλά σιγά σιγά θα αφυπνίζονταν και θα πέθαναν για δεύτερη φορά. Τα πεινασμένα φαντάσματα, σύμφωνα με την κοινή αντίληψη των Κινέζων, αποτελούν εξαίρεση και εμφανίζονται σε ειδικές περιπτώσεις, όπως όταν μία ολόκληρη οικογένεια έχει σκοτωθεί ή όταν η οικογένεια έχει πάψει να δείχνει ευγνωμοσύνη και σεβασμό στους νεκρούς προγόνους της.

Καθώς όμως ο Βουδισμός γίνονταν ολοένα και πιο δημοφιλής, η ιδέα ότι οι ψυχές θα ζήσουν στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την μετενσάρκωσή τους άρχισε να γίνεται ευρέως αποδεκτή. Παρόμοια, στην Ταοϊστική παράδοση πιστεύεται ότι τα πεινασμένα φαντάσματα μπορούν να αναδυθούν από ανθρώπους των οποίων ο θάνατος ήταν βίαος και όχι ευτυχισμένος. Τόσο ο Βουδισμός όσο και ο Ταοϊσμός μοιράζονται την ιδέα ότι τα πεινασμένα φαντάσματα μπορούν να προκύψουν λόγω της αμέλειας ή της λήθης των προγόνων από τη μεριά των απογόνων τους. Σύμφωνα με το Hua-yen Sutra, οι μοχθηρές πράξεις μπορούν να οδηγήσουν μία ψυχή στο να ξαναγεννηθεί σε διαφορετικά βασίλεια. Η έσχατη μοχθηρή πράξη θα έχει ως συνέπεια για μία ψυχή να γίνει κάτοικος της κόλασης, μία λιγότερο μοχθηρή θα την κάνει να πάρει τη μορφή ζώου, ενώ στην πιο χαμηλή βαθμίδα από όλες θα προκαλέσει τη μεταμόρφωσή της σε πεινασμένο φάντασμα. Υπάρχουν πολλές ιστορίες στην παράδοση της Κίνας οι οποίες αναφέρονται σε πεινασμένα φαντάσματα. Κοινό στοιχείο στις περισσότερες από αυτές είναι η αναφορά σε τέτοιου είδους φαντάσματα που στην προηγούμενη ζωή τους ήταν άπλειστες γυναίκες που αρνήθηκαν να δώσουν φαγητό.

Παράλληλα, στον πολιτισμό της Κίνας επικρατεί η άποψη ότι η ψυχή περιλαμβάνει στοιχεία τόσο από το yin όσο και από το yan. Το yin είναι το δαιμονικό κομμάτι-kui, ενώ το yan είναι είναι το κομμάτι του πνεύματος-shen. Όταν επέρχεται ο θάνατος το δαιμονικό κομμάτι-kui πρέπει να επιστρέψει στη γη και το πνεύμα-shen στον τάφο ή στην οικογενεική λειψανοθήκη. Αν το φάντασμα παραμεληθεί μετατρέπετει σε δαίμονα-kui. Το πνεύμα των προγόνων-shen προστετεύει τους απογόνους του και αν είναι σεβαστό από αυτούς μπορεί να τους φέρει τύχη.
Σύμφωνα με το Βουδιστικό Ντάρμα υπάρχουν τρεις ομάδες πεινασμένων φαντασμάτων:
αυτά που στερούνται πλούτου,αυτά με λίγο πλούτο και αυτά με πολύ πλούτο.

Εκείνα που διαθέτουν κάποιο πλόυτο διακρίνονται με τη σειρά τους σε τρεις κατηγορίες:
τα φλεγόμενα στόματα, στα οποία το φαγητό μετατρέπεται σε φλόγες,τα στόματα-βελόνες, των οποίων ο λαιμός είναι τόσο μικροσκοπικός ώστε δεν μπορεί να περάσει το φαγητό και τα αποτρόπαια στόματα, τα οποία είναι τόσο αποσυντιθεμένα και δύσοσμα για να δεχθούν οποιαδήποτε τροφή.

Ανάλογη κατηγοριοποίηση συναντάμε και στα φαντάσματα με τεράστια περιουσία:
τα φαντάσματα των θυσιών, που ζούν από τις θυσίες που προσφέρονται από τους ανθρώπους,
τα φαντάσματα που ζουν από αντικείμενα που υπάρχουν στο φυσικό κόσμο και τα παντοδύναμα φαντάσματα, όπως τα Yaksas και τα Raksasas, που είναι οι εξουσιαστές των φαντασμάτων.

Κατά την διάρκεια του έβδομου μήνα του κινέζικου σεληνιακού ημερολογίου γιορτάζεται το φεστιβάλ των πεινασμένων φαντασμάτων. Τον μήνα αυτό οι πύλες της κόλασης είναι ανοιχτές και τα πεινασμένα φαντάσματα είναι ελεύθερα να περιπλανηθούν στη γη και να αναζητήσουν τροφή και ψυχαγωγία. Τα φαντάσματα αυτά έχουν ψηλούς λεπτούς λαιμούς, γιατί δεν έλαβαν τροφή από τις οικογένειες τους. Στα πλαίσια του φεστιβάλ, όλα τα μέλη της κάθε οικογένειας προσεύχονται για χάρη των νεκρών συγγενών τους και καίνε τα λεγόμενα "χρήματα της κόλασης" (hell money). Θεωρούνταν ότι "τα χρήματα της κόλασης" ήταν έγκυρα μόνο στον Κάτω Κόσμο και γι' αυτό τα καίνε προσφέροντάς τα με αυτόν τον τρόπο στα φαντάσματα που έρχονται από την κόλαση προκειμένου να ζήσουν με άνεση στην άλλη ζωή τους. Ακόμη, οι άνθρωποι καίνε χάρτινα σπίτια, αυτοκίνητα και τηλεοράσεις για να ευχαριστήσουν τα πεινασμένα φαντάσματα.
Υπάρχουν πολλές προλήψεις και ταμπού γύρω από το φεστιβάλ των πεινασμένων φαντασμάτων. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού του, τα παιδιά συμβουλεύονται να γυρίζουν στο σπίτι πριν νυχτώσει και να μην περιφέρονται στους δρόμους, προκειμένου να μην τους καταλάβει την ψυχή κάποιο φάντασμα. Επιπλέον, το κολύμπι θεωρείται επικίνδυνο, καθώς παλαιότεροι πνιγμοί έχουν αποδοθεί σε αυτά, ενώ αποφεύγεται η οδήγηση κατά τη διάρκεια της νύχτας για να μην υπάρξει κίνδυνος επίθεσης από κάποιο πνεύμα. Μία άλλη πράξη προς αποφυγή είναι το να πάρεις φαγητό από αυτό που προορίζεται ως προσφορά για τα πεινασμένα φαντάσματα και λέγεται ότι συνέπεια μιας τέτοιας ενέργειας θα είναι μία "μυστηριώδης ασθένεια". Επίσης, κάθε παρεβρισκόμενος σε αίθουσες ψυχαγωγικών εκδηλώσεων θα παρατηρήσει ότι η πρώτη σειρά των καθισμάτων είναι άδεια, διότι εκεί κάθονται τα φαντάσματα. Τέλος, δεν πρέπει κανείς να πλησιάζει περιοχές όπου κάηκαν αντικείμενα προς τιμήν των πνευμάτων, αλλιώς υπάρχει πιθανότητα να τον στοιχειώσει ένα από αυτά.

Ιαπωνία: τα φαντάσματα Yurei
Οι Yurei, σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση, είναι φιγούρες ανάλογες με τα φαντάσματα που συναντάμε στους δυτικούς θρύλους. Εναλλακτικές ονομασίες αποτελούν οι λέξεις "Borei"και "Shiryo" που σημαίνουν κατεστραμμένο ή πεθαμένο πνεύμα. Όπως λοιπόν τα ισοδύναμά τους στον δυτικό αλλά και κινέζικο πολιτισμό, πιστεύεται ότι είναι πνεύματα τα οποία κρατιούνται μακριά από μία ειρηνική μεταθανάτια ζωή. Κατά τις παραδοσιακές ιαπωνικές πεποιθήσεις, όλοι οι άνθρωποι έχουν πνεύμα ή ψυχή και όταν ένα άτομο πεθαίνει φεύγει από το σώμα του και εισέρχεται σε ένα είδος καθαρτηρίου, όπου περιμένει για τη σωστή κηδεία και τις μετέπειτα απαραίτητες νεκρικές τελετές, ώστε να μπορέσει να συναντήσει τους προγόνους του. Στην περίπτωση που όλα αυτά πραγματοποιηθούν με το σωστό τρόπο το πνεύμα θα γίνει προστάτης της οικογένειας του και θα επιστρέφει κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του Φεστβάλ Obon, το οποίο διεξάγεται προς τιμήν των νεκρών. Ωστόσο, αν το άτομο έχει είτε ξαφνικό είτε βίαιο θάνατο, όπως όταν κάποιος αυτοκτονεί ή δολοφονείται, είτε αν δεν έγιναν οι απαραίτητες νεκρικές τελετές, είτε αν διακατέχεται από πολύ έντονα συναισθήματα, όπως η επιθυμία για εκδίκηση, η ζήλια, η αγάπη, η προδοσία ή η λύπη τότε το πνεύμα του μετατρέπεται σε Yurei, που μπορεί να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στον κόσμο των νεκρών και τον φυσικό κόσμο. Στην συνέχεια, εξακολουθεί να υπάρχει στη γη μέχρι τη στίμη που θα αναπαυτεί, είτε τελώντας τις τελετουργίες που παραλήφθηκαν, είτε διαλύοντας το συναισθηματικό δεσμό που τον/την κρατάει εκεί, ενώ σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψει να στοιχειώνει. Οι Yurei δεν περιπλανώνται τυχαία, αλλά παραμένουν κοντά σε μία συγκεκριμένη τοποθεσία, όπως στον τόπο που πέθαναν ή βρίσκεται το σώμα τους ή ακολουθούν κάποιο πρόσωπο, όπως τον δολοφόνο τους ή κάποιον αγαπημένο τους. Εμφανίζονται κυρίως κατά τις 3-4 το πρωί, που θεωρείται η "ώρα των μαγισσών" στην Ιαπωνία και τα όρια ανάμεσα στον κόσμο των νεκρών και των ζωντανών είναι πιο μικρά. Μερικές διάσημες στοιχειωμένες από Yurei τοποθεσίες είναι το κάστρο Himeji και το δάσος στους πρόποδες του βουνού Fuji.
Κατηγοριοποίηση στον κόσμο των YureiOnryο: εκδικητικά φαντάσματα που επέστρεψαν λόγω εχθρικών εις βάρος τους πράξεων κατά τη διάρκεια της ζωής τους.Ubume: μητέρα-φάντασμα που πέθανε στη γέννα ή με το θάνατό της άφησε πίσω της παιδιά σε μικρή ηλικία. Αυτό το είδος φαντάσματος γυρνάει για να φροντίσει τα παιδιά της, συνήθως φέρνοντάς τους γλυκίσματα.Goryo: μνησίκακα φαντάσματα προερχόμενα από την αριστοκρατική τάξη.Funayurei: τα φαντάσματα αυτών που πέθαναν στη θάλασσα.Zashiki-warashi: τα φαντάσματα των παιδιών. Φαντάσματα-Samurai: βετεράνοι του πολέμου Genpei.Αποπλανητικά φαντάσματα: το φάντασμα ενός άντρα ή μιας γυναίκας που ψάχνουν μια μεταθανάτια αγάπη με ένα ζωντανό πρόσωπο.Ο διάσημος καλλιτέχνης Maruyama Ōkyo στον πίνακά του "The ghost of Oyuki" δημιούργησε το πρώτο γνωστό παράδειγμα απεικόνισης Yurei, το οποίο επικράτησε και πέρασε στην παράδοση της Ιαπωνίας. Σήμερα, αυτή η μορφή έχει μετατραπεί σ' ένα είδος στολής Yurei, η οποία δηλώνει την εξωπραγματική φύση τους αλλά και την πολιτισμική προέλευσή τους. Βασικά στοιχεία της είναι:Η λευκή ενδυμασία: τα Yurei είναι συνήθως ντυμένα στα λευκά, κάτι που μας παραπέμπει στο λευκό κιμονό με το οποίο εντύναν τους νεκρούς. Το λευκό δηλώνει την αγνότητα και χρησιμοποιείται στην αμφίεση των ιερέων και των νεκρών.
Τα μακριά μαύρα μαλλιά: τα μαλλιά ενός/μίας Yurei είναι συνήθως μακριά, το οποίο θεωρείται από πολλούς ότι επιβλήθηκε για εμπορικούς λόγους από το θέατρο Kabuki, στο οποίο όλοι οι ηθοποιοί φοράνε περούκες. Ωστόσο, όλες οι γυναίκες στην Ιαπωνία συνηθίζουν, σύμφωνα με την παράδοση να αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά και να τα μαζεύουν, αφήνοντας τα ελεύθερα μόνο ως πένθος.Χέρια και πόδια: τα χέρια τους τις περισσότερες φορές κρέμονται από τους καρπούς, τονίζοντας την έλλειψη ζωής. Ακόμη, στερρούνται ποδιών και μοιάζουν σαν να αιωρούνται, στοιχεία που αντιγράφτηκαν και από το θέατρο Kabuki.
Συνοδεύονται από αιωρούμενες φλόγες, σε ζοφερά χρώματα, όπως μπλε, μωβ και πράσινο, οι οποίες είναι μέρη του ίδιου του φαντάσματος και όχι ξεχωριστά πνεύματα.

Ψυχές των νεκρών και αρχαίος ελληνικός πολιτισμός

Ψυχές των νεκρών και αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

Ο χάρτης του Kατώ Kόσμου

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η ανθρώπινη ζωή δεν σταματά με το φυσικό θάνατο, αλλά συνεχίζεται και μετά από αυτόν, οπότε και η ανθρώπινη ψυχή απελευθερώνεται από τα δεσμά του θνητού κορμιού, πίστη η οποία αντανακλάται και στη διεξαγωγή των Ανθεστηρίων, μια γιορτή της αναγέννησης της φύσης και των νεκρών. Συγχρόνως, ήταν βαθιά ριζωμένες στην ψυχή τους οι δοξασίες για τον Άδη, ενώ η ελληνική μυθολογία περιέχει πλουσιότατες περιγραφές του Άδη και της ζωής των ψυχών των νεκρών σε αυτόν. 

Ο Άδης, λοιπόν, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, βρίσκεται κάτω από τη γη ή στα έσχατα του Ωκεανού, όπου τοποθετείται και το νησί των Μακάριων. Στην τοποθεσία αυτή οδηγούν πολλοί δρόμοι, αφού όλα τα σκοτεινά βάραθρα και οι σπηλιές θεωρούνταν ότι είναι πύλες του Κάτω Κόσμου. 

Ο Άδης είναι ζοφερός και στάζει από την υγρασία, δεν βλέπει ποτέ το φως του ήλιου και αναδίδει δυσωδία πίσσας και θειαφιού. Ο χώρος του είναι ατελείωτος και διαρρέεται από τέσσερις φοβερούς ποταμούς, των οποίων τα ονόματα συμβολίζουν τις θλίψεις και τους στεναγμούς που δοκιμάζουν οι ψυχές που πηγαίνουν εκεί. Στον Όμηρο μνημονεύονται ο Αχέροντα ποταμός (ποτάμι του "αχούς", δηλαδή της στεναχώριας και της θλίψης), και σε αυτόν χύνονται ο Κωκυτός (ποταμός των "κλαυθμών" και των θρηνητικών κραυγών), ο Πυριφλεγέθοντας ("πύρινο ποτάμι") και η πηγή του Κάτω Κόσμου, η Στυξ με το "μαύρο νερό" (ποτάμι του "μίσους", καθώς "στύγω" σημαίνει μισώ). 

Η χειρότερη θέση του Άδη είναι ο Τάρταρος, όπου βρίσκονται καταπλακωμένοι κάτω από την Αίτνα οι Γίγαντες και οι Τιτάνες, που τιμωρήθηκαν από τους θεούς του Ολύμπου, επειδή τόλμησαν να εναντιωθούν στη θέλησή τους. Εκεί βασανίζονται και μερικοί άλλοι νεκροί, όπως ο Τάνταλος, ο Τυφώνας ο Τιτυός, ο Σίσυφος, ο Φλεγύας και όσοι είναι καταδικασμένοι σε αιώνια τιμωρία. Οι σκιές των άλλων νεκρών βρίσκονται στα "Ηλύσια Πεδία" ή στο νησί των "Μακάριων".

Απόλυτος κυρίαρχος του Άδη είναι ο θεός Άδης ή Πλούτωνας, αδελφός του Δία και άνδρας της Περσεφόνης, που μαζί της κυβερνά το βασίλειο του. Δικαστές στον Άδη είναι ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός, των οποίων οι αποφάσεις είναι αμετάκλητες και τις εκτελούν ένα τεράστιο πλήθος από τέρατα, όπως οι Ερινύες, οι Μέγαιρες, ο πολυκέφαλος φύλακας των πυλών του Άδη Κέρβερος, οι Άρπυιες, οι Ευμενίδες κ.α. Το θάνατο των ανθρώπων που ζούνε πάνω στη γη τον ορίζουν οι Μοίρες και την εκτέλεση των εντολών τους την αναλαμβάνει ο νεκροπομπός Ερμής. Τις ψυχές τις περνά από την Αχερουσία Λίμνη ο Χάροντας με αμοιβή ενός οβολού.

Αναβάσεις ψυχών στη γη...καταβάσεις ηρώων στον Άδη

Οι πεποιθήσεις των αρχαίων Ελλήνων για τον Άδη αποτελούσαν συμπλήρωμα της θρησκείας τους και ήταν σεβαστές, όπως και όλα τα άλλα θρησκευτικά τους πιστεύω. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε πολλούς αρχαίους ποιητές να εμπνευστούν ποιήματα που μιλούσαν για την κάθοδο πολλών ζωντανών στον Άδη ή την αρπαγή νεκρών από εκεί. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η κατάβαση στον Άδη ή η ανάκληση της ψυχής των νεκρών, με πρωταγωνιστές μυθικούς ήρωες ή και ταπεινόυς ακόμη ανθρώπους, υπήρξε λογοτεχνικός τόπος αγαπημένος στο πέρασμα των αιώνων, από την "Οδύσσεια" ως τον Λουκιανό με τους "Νεκρικούς Διαλόγους" του (σε δύο από τους οποίους ο κυνικός φιλόσοφος Μέννιππος και ο μπαλωματής Μίκυλλος αρνούνται να πληρώσουν τον απαιτούμενο οβολό που έθεταν οι αρχαίοι στο στόμα του νεκρού και θέτουν ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά). Κατά την άποψη των αρχαίων, σε πολλά μέρη του κόσμου υπήρχαν "στόμια του Άδη", όπου ήταν ευκολότερο να ανακληθούν οι ψυχές των νεκρών δια των σχετικών ιεροπαραξιών, ενώ ηνεκρομαντεία αποτελούσε συνήθη πρακτική. Εκτός από την ομηρική δίοδο στην χώρα των Κιμμερίων, οι μύθοι επέτρεπαν την κάθοδο, και για τους πιο ευνοημένους της μοίρας την άνοδο, από τον Ταίναρο, την χερουσία, την Αορνό λίμνη στην Ιταλία, την Αττική, την Ερμιόνη (που υποτίθεται πως ήταν η συντομότερη οδός και γι' αυτό και οι κάτοικοι της περιοχής δεν έβαζαν οβολό στο στόμα των νεκρών), τη Λέρνη, αλλά και την Αφρική, την Ασσυρία και την Ισπανία. Σχεδόν κάθε σπήλαιο ή χάσμα της γης λογίζονταν ως οδός καταβάσεως, ίσως επειδή όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στον άφευκτο θάνατο.

θνητοί στον Άδη

• Ο Οδυσσέας για να πάρει χρησμό από την ψυχή του μάντη Τειρεσία για το γυρισμό του στην Ιθάκη,
• Ο Ορφέας για να ζητήσει πίσω την αγαπημένη του Ευριδίκη με όπλο τη λύρα του.
• Οι απεσταλμένοι του Περίανδρου για να μάθουν για τον κρυμμένο θυσαυρό από τη γυναίκα του Μέλισσα.
• Ο Ηρακλής κατά τον δωδέκατο άθλο που αφορούσε στον Κέρβερο.
• Ο Αχιλλέας με το φίλο του Πειρίθου για να αρπάξουν την Περσεφόνη θέλοντας να παντρευτούν κόρες θεών.

Aπό τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό στο Χριστιανισμό.

 Ο χριστιανισμός, που ήταν ο πνευματικότερος από όλες τις θρησκείες, απάλλαξε τον Άδη από κάθε υλικό περιεχόμενο και τον τοποθέτησε σε άυλες και καθαρά πνευματικές περιοχές. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων, οι ψυχές των αμαρτωλών κατεβαίνουν στον Άδη, όπου βασιλεύει ο διάβολος και λειτουργεί η κόλαση για την τιμωρία τους, ενώ τα πνεύματα των καλών και δίκαιων πηγαίνουν κατευθείαν στον Παράδεισο για να αμειφθούν για τις καλές τους πράξεις.

Στις χριστιανικές δοξασίες για τον Άδη περιέχεται και η πίστη για την μελλοντική ανάσταση των νεκρών. Οι νεκροί όλων των αιώνων θα σηκωθούν από τους τάφους τους και μαζί με τους ζωντανούς εκείνη την ημέρα θα μεταφερθούν πάνω σε σύννεφα κοντά στον Κύριο. Κατά τη φοβερή εκείνη ημέρα της ανάστασης των νεκρών, θα γίνει η τελειωτική κρίση για καθένα από τους ανθρώπους και οι καλοί θα κληθούν σε ανάσταση ζωής, ενώ οι κακοί σε ανάσταση κρίσης, όπως αναφέρει στην επιστολή του ο απόστολος Παύλος. Σε αντίθεση με την ανατολική Εκκλησία, που παραδέχεται την ύπαρξη της Κόλασης και του Παράδεισου, η δυτική Εκκλησία παραδέχεται και μια τρίτη κατάσταση του Άδη, το Καθαρτήριο, απ' όπου θα περνούν απαραίτητα οι ψυχές πριν αποφασιστεί η τελική τους κατοικία.

Φαντάσματα

Φαντάσματα

Φαντάσματα αναφέρονται σ' όλες τις χρονικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας,
σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ως φαντάσματα θεωρούνται οι εμφανίσεις ειδώλων ανθρώπων που έχουν πεθάνει.Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να
που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που μόλις και αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα φαίνεται το περίγραμμά τους.
Η πιο κοινή θεωρία για τα φαντάσματα, λέει ότι αυτά είναι ψυχές πεθαμένων που δε Υπάρχουν άνθρωποι φαντάσματα, ζώα φαντάσματα, αντικείμενα φαντάσματα, ακόμα και σπίτια ή λόφοι ή δέντρα φαντάσματα.
ή λόγω μεγάλου ψυχικού δεσίματος με κάποιο συγκεκριμένο μέρος, ή γιατί πέθαναν μπορούν να αναπαυθούν λόγω κάποιας εκκρεμότητας στον επάνω κόσμο, ή κάποιας μεγάλης αδικίας που τους έγινε ή που αυτά κάνανε, ή λόγω μεγάλης λύπης για κάτι,
Πιο μοντέρνες θεωρίες απορρίπτουν την μετά θάνατον ζωή των φαντασμάτων.ξαφνικά και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πέθαναν η ότι ακόμα δεν έχουν σταματήσει να τους κλαίνε και πάει λέγοντας όπως λένε. Άλλες θεωρίες πάλι, βλέπουν τα φαντάσματα σαν οντότητες ανεξάρτητες από το θάνατο,
ότι πολλά έχουν επιζεί περισσότερο από 500 ή 600 χρόνια και αν δεν μεσολαβήσει καποιος άτομο του οποίου τη μορφή οικειοποιούνται και άλλες πάλι λένε άλλα που, αν τα γράφαμε, δεν θα 'χαμέ τον τελειωμό μας. Τα φαντάσματα δεν έχουν και ημερομηνία λήξης και λένε να τα ελευθερώσει για να μπορούν τα παγιδευμένα φαντάσματα να προχειρίσουν στο προορισμού τους .
παραλήρημα μην ξεχάσουμε και της κρυάδες . Γι' αυτό και οι μάρτυρες είναι πολλές φορέςΟι θρύλοι και οι ιστορίες θέλουν τα φαντάσματα άλλοτε καλά κι άλλοτε κακά και συνήθως αδιάφορα. Η εμφάνισή τους πάντως, συχνά συνοδεύεται από αίσθημα ψύχους, μελαγχολικά προαισθήματα ή αισθήματα ματαιότητας και κατάθλιψης, κάποτε κι από τρομώδες αρνητικοί στο να εκθέσουν την εμπειρία τους, γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο

τρόμαξαν και σοκαρίστηκαν από αυτό που είδαν (ο άλλος λόγος είναι ότι δεν περιμένουν να τους πιστέψει ο κόσμος,). Συνήθως η αρνητικές εμφάνισης γίνονται γνωστές και όχι η ήρεμες , δηλαδή ένα φαντασμα μέσα σε ένα άδειο σπίτι η αλλο που περπάτα άπλα στο δρόμο.

Στοιχειωμένου Σανατορίου στην Πάρνηθα

Το Στοιχειωμένο Σανατόριο (ξενία) στη πάρνηθα.

Κοντά στο καζίνο Πάρνηθας και μονο λιγα χιλιόμετρα από κέντρο της Αθήνας, μακριά από τα συνηθισμένα πάρκα και πλατείες όπου παίζουν τα παιδιά
βρίσκεται ένα διαφορετικό πάρκο. «Το πάρκο των ψυχών» όπως είναι γνωστό. Το πάρκο που οι ψυχές που έχουν «φύγει» βρίσκουν κοινό σημείο συνάντησης με τις ψυχές που βρίσκονται ακόμα εδώ.

Στην Πάρνηθα και συγκεκριμένα δίπλα στο επιβλητικό πρώην ξενοδοχείο Ξενία ή όπως είναι πιο γνωστό στο ευρύ κοινό, το Στοιχειωμένου Σανατορίου στην Πάρνηθα, βρίσκεται ένα πάρκο με γλυπτά από το κομμένα ξύλα του βουνού από την καταστροφική πυρκαγιά του 2007. Εκεί θα συναντήσει κανείς πολλά. Περίεργους ήχους, δονήσεις, περίεργες εικόνες μα πάνω από όλα περίεργα συναισθήματα.

Η είσοδος στο «Πάρκο των Ψυχών» σημείο συναντήσεις για όλους 

Εκεί το σήμερα συναντά το χθες και του σήμερα. Το χθες του πόνου, της οδύνης και της θλίψης, από τα χρόνια που πέρασαν σε ένα μέρος ταυτισμένο με αυτά.

Η ιστορία του Σανατόριο

Η δημιουργία του Σανατορίου έγινε τον Μάιο του 1912 από την διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αντωνιάδη, με βάση τα νοσοκομειακά πρότυπα της εποχής και αποφασίζει τότε την ίδρυση του και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. (Είναι γνωστό ότι το κλίμα της Πάρνηθας ήταν πολύ καλό για τους φυματικούς λόγω του καθαρού αέρα ). Στο σανατόριο θα καταλήξουν πολλοί Αθηναίοι φυματικοί καθώς και δεκάδες άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας που κατέφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τις εγκαταστάσεις του μην μπορώντας να πληρώσουν τα νοσήλια που ήταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως. Από το 1929 έως το 1938, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.
Η πείνα και οι κακουχίες που ήρθαν με τον πόλεμο προκάλεσαν έξαρση της ασθένειας. Αν και οι πληροφορίες για τα ιατρικά στατιστικά της εποχής είναι ελάχιστες υπάρχουν αναφορές πως μεταξύ του 1941 και 1943, 18.000 φυματικοί χάνουν τη μάχη με τη νόσο, μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Παρά τη νοσηλεία του, ο Γιάννης Ρίτσος δεν θεραπεύθηκε ,άλλα κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα
<<Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα>> (1937) και το <<Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού >>(1938 )
αφερομενο στο Βασιλη Ρωτα <<Εαρινη Συνφωνια>>(1938)

Ο κεντρικός δρόμος δεν υπήρχε με την σημερινή του μορφή, φτιάχτηκε χειρωνακτικά μεταξύ του 1926 και 1930.
Το Σανατόριο βρέθηκε σε δευτερη μύρα μετά το 1950 με την ανακάλυψη της πενικιλίνης και τον Μάιο του 1965 οι εγκαταστάσεις του σανατορίου πέρασαν στην ιδιοκτησία του ΕΟΤ έναντι 6.500.000 δραχμών.

Η ιστορία του δε σταματά εκεί, καθότι το νοσοκομείο αναλαμβάνει να μετατρέψει σε ξενοδοχείο η περίφημη ομάδα των Ξενία, του ΕΟΤ, με επικεφαλής τον Άρη Κωνσταντινίδη. Τα σχέδια της μετατροπής υπάρχουν ακόμα στο αρχείο του ΕΟΤ και πράγματι στο κτίριο έγιναν αρκετές μετασκευές, τόσο που η σημερινή του όψη δε θυμίζει καθόλου το αρχικό κτίριο. Αν προσέξεις, η στάση του λεωφορείου (που έχει πια σταματήσει να ανεβαίνει την Πάρνηθος) γράφει Ξενία. Βεβαίως, το ξενοδοχείο δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία και για κάποιο καιρό στέγασε και τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων του ΕΟΤ αλλά τελικά έκλεισε περίπου το 1985, οπότε και εγκαταλείφθηκε.. Η ιστορία όμως και πάλι δε σταματά εδώ. Το κτίριο φαίνεται να είχε μείνει σχεδόν άθικτο, με όλο του τον εξοπλισμό μέχρι τη φωτιά του 2007. Η φωτιά έκαψε ένα μικρό κομμάτι του κτιρίου, στο ανατολικό τμήμα, χωρίς να το καταστρέψει ολοσχερώς, αλλά έκτοτε ξεκίνησε η σταδιακή λεηλασία του κτιρίου. Ξηλώθηκαν τα πάντα, από τα κάγκελα, μέχρι τα καλώδια στους τοίχους.

Γύρω από το Σανατόριο της Πάρνηθας έχουν από τότε, γεννηθεί δεκάδες αστικοί μύθοι, ενώ το κτίριο παραμένει ορόσημο για τους λάτρεις του παραφυσικού και του ανεξήγητου. Μετά το σεισμό του 1999 το κτίριο έπαθε μεγάλες ζημιές και κρίθηκε ακατάλληλο υπό το φόβο της κατάρρευσης ενώ το έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο η μεγάλη πυρκαγιά του 2007 που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμα της.
Τα τούβλα που τοποθετήθηκαν ώστε να εμποδίσουν την είσοδο στους επισκέπτες και στους «ερευνητές» δεν στάθηκαν αρκετά και το μέρος έχει γίνει μεταξύ άλλων και φωτογραφικός πόλος έλξης . Άνθρωποι που κυνηγούν φαντάσματα (καθώς όπως είπαμε οι αστικοί μύθοι είναι πολλοί) είναι μερικοί από τους επισκέπτες του κτιρίου που είναι γεμάτο μπάζα, σκουπίδια και σύριγγες ναρκωτικών από χρήστες ναρκωτικών μέχρι και σατανιστές που το χρησιμοποιούν για τις τελετές τους.

Στους τοίχους του κτιρίου κάποιοι έχουν γράψει κάποια ακαταλαβιστικα ιδεογράμματα. Άλλοι λένε πως είναι αραβικά σύμβολα, άλλοι λένε πως είναι ινδικά σύμβολα, άλλοι λένε πως τα σύμβολα αυτά είναι σαταναστικά καθώς στο Σανατόριο έχει αναφερθεί ότι γίνονται σατανιστικές τελετές. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια ποια είναι η αλήθεια και το τι σημαίνουν τα σύμβολα αυτά.
Μονό που τελικά η έρευνες μου φέραν στο φως ότι τελικά ειναι αρχαία σανσκριτικά και η τελετή δεν ήταν όπως θέλουν να λένε λίγη ότι ειναι σατανικά, γιατί στης τόσες έρευνες που έχουμε κάνει στο χωρώ του ξενία πότε δεν έχουμε συναντήσει κόσμο μαύροφορεμένο με κεριά άπλα έτσι διατηρείτε ο μύθος

Tο «Πάρκο των ψυχών» 

Ακριβώς απέναντι από το εγκαταλελειμμένο κτήριο, τον Οκτώβριο του 2012 ο γλύπτης και δασικός υπάλληλος του Δασαρχείου Πάρνηθας τότε, Σπύρος Ντασιώτης δημιούργησε, αφιλοκερδώς, το «Πάρκο των ψυχών».
Το πάρκο που οι ψυχές του σήμερα συναντούν τις ψυχές του χθες

Το πάρκο αυτό δημιουργήθηκε με σκοπό να θυμίζει τον πόνο, την οδύνη, την αγάπη και τον έρωτα που υπήρχε τότε, υπάρχει τώρα και θα υπάρχει στο μέλλον.

Ο καλλιτέχνης έδωσε ζωή στους κορμούς, εκφράζοντας τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους. «Επειδή η ιστορία επαναναλαμβάνεται και τότε έρχεται πιο αμείλικτη και σκληρή από άλλη φορά αποφάσισα να θυμίσω στους παλιούς και να διδάξω στους νεότερους την ιστορία του ανθρώπινου πόνου του Σανατορίου» λέει ο γλύπτης στο EleftherosTypos.gr.

Κύριε Ντασιώτη πώς σας γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός τόσου ιδιαίτερου Πάρκου;
Εγώ εκείνη την περίοδο δούλευα στο δασαρχείο της Πάρνηθας και βλέποντας αυτό το κτίριο αισθάνθηκα την ανάγκη να μάθω την ιστορία του, μια ιστορία που είναι και ιστορία του τόπου τελικά. Μαθαίνοντας ότι ήταν το Ξενία και πιο πριν το Σανατόριο ήθελα να αναδείξω ότι εκεί πόνεσε κόσμος και επειδή με ενδιαφέρει ο άνθρωπος, θέλησα μέσα από τον πόνο να αναδείξω τι συνέβαινε. Ήθελα να μάθουν οι νεότεροι και να μην ξεχάσουν οι παλιοί. Γιατί αν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό επιστρέφει και επιστρέφει πιο σκληρό.
Γιατί επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε καμένο ξύλο;
Ο πρώτος λόγος ήταν ότι ήθελα να είναι ξύλο γύρω από το Σανατόριο γιατί πάντα πιστεύω ότι κάτι υπάρχει από τις ψυχές που έζησαν κάποτε σε αυτό το μέρος. Εκεί γύρω κάθονταν οι ασθενείς, έβγαιναν έξω να δουν τον ήλιο, ξαπόσταιναν κάτω από τη σκιά. Ο δεύτερο λόγος είναι ότι συνδύασα και την καταστροφή που έγινε από την πυρκαγιά του 2007, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ξυπνήσω μνήμες από την πυρκαγιά ούτως ώστε να αποφευχθεί μια ανάλογη καταστροφή. Ήθελα να επαναφέρω μνήμες και στις δύο περιπτώσεις.
Τι άλλο μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από το έργο σας;

Θέλω οι άνθρωποι να θυμούνται το παρελθόν. Να θυμούνται άσχημες καταστάσεις, τα άσχημα γεγονότα του παρελθόντος γιατί όπως είπαμε αν τα ξεχνάμε αυτά επιστρέφουν. Να καταλαβαίνουν, να συμπονούν τον πόνο του άλλου και να είναι περισσότερο αλληλέγγυοι στα προβλήματα του κόσμου. Έτσι ελπίζω πως ο κόσμος θα είναι καλύτερος.
Υπάρχει κάποιο από τα γλυπτά στο πάρκο που ξεχωρίζεται ιδιαίτερα;

Μπορεί να ακουστεί αστείο αλλά έχω μια τρέλα με το αυτί. Συμβολίζει την θετική είδηση. Όταν ήμουν μικρός ο μεγάλος μου αδερφός αρρώστησε βαριά και τελικά «έφυγε». Πάντα μέσα στο σπίτι οι γονείς μου έψαχναν να ακούσουν την καλή είδηση. Κάποιον ο οποίος έχει κάποιο φάρμακο, κάποια θεραπεία. Περίμεναν πάντα με αγωνία να ακούσουν κάτι θετικό και ευχάριστο. Έτσι ,πάντα ήθελα να φτιάξω ένα αυτί. Έτσι πιστεύω πως ήταν και στο Σανατόριο. Οι ασθενείς περίμεναν με αγωνία να ακούσουν την είδηση που θα τους έκανε καλά. Πως δηλαδή βρέθηκε μια θεραπεία για την νόσο. Πιστεύω πως η είδηση είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μας, είτε είναι δυσάρεστη είτε είναι χαρμόσυνη.
Στο μέσο του Πάρκου υπάρχει κι ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Να φανταστώ ότι είναι από τους αγαπημένους σας ποιητές;

Δεν το χάραξα τυχαία! Στο πρώην σανατόριο της Πάρνηθας νοσηλεύτηκε και ο Γιάννης Ρίτσος (σ. σ. στα τέλη του 1973 και για περίπου 6 μήνες), ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής και ναι, ο πιο αγαπημένος μου. Στο μέρος αυτό έγραψε και την «Εαρινή συμφωνία» που απόσπασμά της είναι χαραγμένο πάνω στο μάρμαρο. Αυτό που γράφουν οι συγκεκριμένοι στίχοι, περιγράφει τόσο όμορφα το νόημα της ζωής το οποίο θα έπρεπε να στοχεύουν οι άνθρωποι.

Ας επιστρέψουμε λίγο πάλι στο θέμα του Σανατορίου. Κατά την διάρκεια που βρισκόσασταν εκεί, ακούσατε κάποια ιστορία που να σας έχει «μείνει» στο μυαλό;
Ναι. Όταν έφτιαχνα το πάρκο, έμαθα πως στα υπόγεια ήταν το νεκροτομείο. Είναι σημαντικό αυτό για την σκέψη μου. Τι είχε συμβεί εκεί σε άσχημες εποχές. Τον πόνο που πέρασαν οι άνθρωποι που ήταν εκεί.

Ακούμε πολλές ιστορίες για φαντάσματα στο Σανατόριο. Ναι Υπάρχουν;
Πολλοί ασχολούνται με αυτό το χόμπι λίγη όμως το περνούν στα σοβαρά όπως εμείς και η ομάδα Athens Paranormal Investigations . εμείς ναι ψάχνουμε για φαντάσματα και στοιχειωμένα κτλ…. Απλά θέλω να πω ότι οι ψυχές υπάρχουν και υπάρχουν παντού όχι μόνο στο σανατόριο. Σκεπτόμενοι πάντα τι μπορεί να συμβαίνει με τις ψυχές και γιατί όλο αυτά σε ένα μέρος και γιατί δεν έχουν προωθήσει στο προορισμό τους, και γιατί αυτό το μυστήριο θέμα της ψυχής. Πιστεύω πως την ώρα που κάποιος σκέφτεται κάποιον δικό του άνθρωπο που έχει «φύγει» εκείνη την ώρα επικοινωνεί με αυτήν την ψυχή.

Η φήμη για φαντάσματα και στοιχειωμένες υπάρξεις ειναι σχεδόν καθημερινά και αν ψάξεις στο διαδίκτυο θα βρεις πολλές και διάφορες ομάδες εξερευνούν που κατά καιρούς ψάχνουν για μεταφυσική δραστηριότητα μεσα του κτιρίου ψάχνοντας αποδείξεις

Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο υπογειο από την ομάδα

ATHENS PARANORMAL INVESTIGATIONS

Ποιο ήταν το πρώτο μας συναίσθημα όταν πρώτο μπήκαμε στο Σανατόριο;

Πάντα όταν πάω εκεί νοιώθω κάτι. Το πρώτο πράγμα που ένοιωσα ήταν μια ενέργεια, ένιωθα μια περίεργη ενέργεια σαν ένα ρεύμα σε όλο σου το σώμα, άλλα ένιωθα πολύ καλά και όχι άσχημα. Βεβαίως παίζει ρόλο και το φυσικό περιβάλλον που υπάρχει φυσικά υπάρχουν περιπτώσεις που δεν έχω νιώσει καλά κύριος να θέλω να φύγω. Το Σανατόριο είναι επιβλητικό κτήριο και σε συνδυασμό με το περιβάλλον που είχε – καθώς δεν είχε καεί ακόμα η Πάρνηθα τον τελευταιο καιρό – μου είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη συγκίνηση αυτό μην σου πω και απορία.
Προσωπικά μου αρεση πολλή αυτό το μέρος και την ηρεμία που έχει ο τόπος χωρείς την ζαλάδα τον αυτοκινήτων και την πολλή κοσμία του κόσμου

Πηγαίνοντας στο πάρκο βλέπουμε πως με τα χρόνια και από ανθρώπινα χεριά τα έργα έχουν υποστεί φθορές.
Θα θέλατε να πω κάτι σε όσους επισκέπτονται το Σανατόριο ;
Όσον αφορά το Σανατόριο να προσέχουν. Το κτίριο είναι παλιό με πολλές φθορές και είναι επικίνδυνο. Μπορεί να υπάρξει κάποιος ατύχημα, όποτε να είστε πάντα κατάλληλα ντυμένη και όχι ανοιχτά παπούτσια και φυσικά ένα φακό όχι το φακό του κινητου

Βίντεο από έρευνες με την ομάδα
ATHENS PARANORMAL INVESTIGATIONS και με την παλιά ομάδα οπού συνεργαζόμουν στο παρελθόν η PARANORMAL RESEARCH CREW.

                                         
   

                                          

Λίγες Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο Ξένια από την ομάδα ATHENS PARANORMAL INVESTIGATIONS

Από έρευνα που έχουν γίνει στο παρελθον με τον αμερικανω ερευνητή Robb Demarest απο τους (GHI) Ghost hunters international το 2013

Φωτογραφίες από ερευνά με τον πρώην ερευνητή Θανάσης Αυγικος

                                         

                                         

Kismet WEB Radio

Από την εκπομπή "Η ΏΡΑ ΤΗΣ ΜΑΤΙΝΑΣ" με την Ματίνα Παπαναγιώτου απο το Live στο Kismet WEB Radio (13/06/2018) Mια ιντερνετικη ραδιοφωνική εκπομπή Tou kismet radio Mε Καλεσμένο τον Mike Mazarakis από την ομάδα ATHENS PARANORMAL INVESTIGATIONS

Η Athina Andrianou Παρουσίαση νέα εκπομπή του Kismet WEB Radio Σαββάτο Jul 23, 2019 νέα εκπομπή "Μια Ώρα Μυστηρίου" με τον Mike Mazarakis

Βρείτε μας στο Facebook
ATHENS PARANORMAL INVESTIGATIONS
και κάνετε subscribe στο youtube

 

Τα εγκαταλελειμμένα χωριά της Χίου

Τα εγκαταλελειμμένα χωριά της Χίου
Οι περιηγήσεις με φανταστικούς οδηγούς δείχνουν τους επισκέπτες μέσα από τις στοιχειωμένες περιοχές πολλών πόλεων, όπως η Νέα Ορλεάνη, η Φιλαδέλφεια και το Λονδίνο, αλλά για μια εμπειρία φαντασμάτων εντελώς έξω από το αρτογραφικό τουριστικό μονοπάτι, πηγαίνετε κατευθείαν στο ελληνικό νησί της Χίου. Εδώ, τα καταγάλανα νερά και οι ταβέρνες στην παραλία αντλούν πλήθη αναζητούντων ήλιος Γερμανούς και Βρετανούς - αλλά μια πιο σκοτεινή ιστορία φαίνεται να κρύβεται στα απομακρυσμένα βουνά της Χίου. Επειδή το νησί εξελίσσεται σε καλοκαιρινό και καλοκαιρινό τουριστικό σημείο, έχει αφήσει πίσω του πολλά χωριά, όπου τα εγκαταλελειμμένα σπίτια κοιτάζουν από τις ξηρές πλαγιές σαν τόσα πολλά κρανία τοιχώματα στη γη. Ο Ανάβατος είναι το πιο διάσημο κενό χωριό και τώρα είναι ένας εθνικός ιστορικός τόπος. Και πολλά κενά χωριά φαίνεται να μην έχουν καθόλου ονόματα - και καλή τύχη να τα βρίσκουν. Αλλά η Ποταμιά στα βορειοανατολικά του νησιού είναι από τις λίγες εγκαταλελειμμένες πόλεις που παραμένουν στους χάρτες. Το Ποταμιά είναι προσβάσιμο από μονοπάτια αιγών και μπορεί να προσεγγιστεί από πεζοπόρους και ποδηλάτες με μια χαρά για το σπάνιο και γεμάτο στομάχι συναίσθημα της εξερεύνησης μιας ολόκληρης πόλης με μια καταπληκτική παλιά κατοικία με σπασμένα παράθυρα, όχι μια ψυχή - ή τουλάχιστον όχι ένα άτομο - σε αυτό. Περπατώντας μέσα από τους κατακόρυφους δρόμους, μπορεί κανείς να αναρωτιέται πότε ήταν κάποτε ο φούρνος, ο χασάπης, το σχολείο και το εκκλησάκι. Δεν πιστεύεις ότι είναι στοιχειωμένο; Ούτε εγώ όταν επισκέφθηκα αρκετά χρόνια πριν - αλλά προσπαθήστε να κάτσετε μόνο εδώ σε μια πανσέληνο και να δείτε αν δεν φύγετε το πρωί να ουρλιάζετε μια διαφορετική μελωδία.

Croatoan

 Croatoan: Μια μυστηριώδης λέξη που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των απανταχού κυνηγών του μυστηρίου, εδώ και αιώνες. Τι συνέβη στη χαμένη αποικία της Βόρειας Καρολίνας, στο Roanoke Island; Πολλές θεωρίες συνωμοσίας έχουν επινοηθεί αλλά καμιά μέχρι τώρα δεν έχει αποδειχθεί ως η πιο πιθανή, αντίθετα ο γρίφος μεγαλώνει.
Μια ομάδα εποίκων εξαφανίστηκε στη Βόρεια Αμερική χωρίς κανένα ίχνος και κανείς δεν έχει βρει συγκεκριμένα στοιχεία για την ύπαρξή τους εδώ και αιώνες. 
Η αποικία Roanoke ήταν ο πρώτος αγγλικός οικισμός στην Αμερική. Αφού άκουσε τα νέα για μια πλούσια, όμορφη περιοχή στην Αμερική η Βασίλισσα Ελισάβετ Ι, της Αγγλίας, αποφάσισε να αποκτήσει αυτή τη περιοχή της Βιρτζίνια. Στη συνέχεια, έδωσε στον Sir Walter Raleigh άδεια να δημιουργήσει μια αποικία στην περιοχή. Θα χρηματοδοτούσε και θα σχεδίαζε την εκστρατεία στη περιοχή που είναι τώρα η Βόρεια Καρολίνα. Ο Raleigh είχε 10 χρόνια για να ολοκληρώσει την αποστολή αυτή.
Το 1585, μια αποστολή με επικεφαλής τον Sir Richard Grenville, που αποτελούνταν από περίπου 77 άνδρες στάλθηκε για να ξεκινήσει την αποικία.  
Λίγο μετά την άφιξη τους, όμως, αρχίζουν να υποψιάζονται ότι οι ντόπιοι Ινδιάνοι έχουν κλέψει ένα ασημένιο κύπελλο. 
Σε αντίποινα καταστρέφουν το χωριό τους και καίνε τον αρχηγό τους ζωντανό. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες με τους ντόπιους, ο Grenville αποφασίζει να αφήσει τους άνδρες εκεί για να χτίσουν την αποικία. Ορκίζεται να επιστρέψει τον Απρίλιο του 1586.
Όταν ο Απρίλιος περνάει και δεν υπάρχει κανένα σημάδι του Grenville, οι άνδρες αποφασίζουν να επιστρέψουν με τον Sir Francis Drake. 
Ο Drake είχε σταματήσει στην αποικία γυρίζοντας από ένα επιτυχημένο ταξίδι στην Καραϊβική. Η ειρωνεία είναι ότι ο Grenville έφτασε λίγο αργότερα. Αφού βρίσκει τον οικισμό ακατοίκητο, αποφασίζει να αφήσει 15 ανθρώπους εκεί για να προστατεύσουν την αξίωση της Αγγλίας.
Το 1587, οι  Άγγλοι, με επικεφαλής τον Τζον Γουάιτ (John White) και χρηματοδότηση από τον Sir Walter Raleigh, έκαναν τη δεύτερη προσπάθειά τους για τη δημιουργία αποικιών στο Roanoke Island.  
Οι άποικοι εξαφανίστηκαν, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του αγγλο-ισπανικού πολέμου, τρία χρόνια μετά την τελευταία αποστολή των προμηθειών από την Αγγλία. Ο οικισμός είναι γνωστός ως "The Lost Colony," και η τύχη των εποίκων παραμένει ακόμα άγνωστη.
Όλα φαινόταν τόσο ελπιδοφόρα στην αρχή. Οι άποικοι αποβιβάστηκαν στις 22 Ιουλίου, του 1587 και εγκαταστάθηκαν σύντομα. Η κόρη του  John White, η Eleanor Dare ήταν έγκυος και στις 18 Αυγούστου, γέννησε μια κόρη, τη Βιρτζίνια, το πρώτο παιδί των Άγγλων που γεννήθηκε στην Αμερική. 
Οι άποικοι καθιέρωσαν φιλικές σχέσεις με μια από τις τοπικές αυτόχθονες φυλές, τους Croatans, που ήταν σε θέση να τους περιγράψουν την πολιτική και τη γεωγραφία της περιοχής, 
αλλά άλλοι αυτόχθονες πληθυσμοί, οι Secotans, οι οποίοι είχαν πολεμήσει εναντίον των εποίκων από την πρώτη Roanoke αποικία, παρέμεναν εχθρικοί και αρνήθηκαν να συναντηθούν μαζί τους. 
Λίγο αργότερα, ο άποικος George Howe σκοτώθηκε από τους ντόπιους, ενώ έψαχνε μόνος του για καβούρια στο Albemarle Sound. Φοβούμενοι για τη ζωή τους, οι άποικοι έπεισαν τον Κυβερνήτη White να επιστρέψει στην Αγγλία για να εξηγήσει την απελπιστική κατάσταση της αποικίας και να ζητήσει βοήθεια. 
Ο  White απέπλευσε για την Αγγλία στα τέλη του 1587, αφήνοντας πίσω του περίπου 115 αποίκους. Δυστυχώς, ο πόλεμος με την Ισπανία και την έλλειψη πόρων σήμαινε ότι ο White δεν θα ήταν σε θέση να επιστρέψει στο νησί Roanoke,παρά μόνο τρία χρόνια αργότερα. 
Ο White γύρισε στο νησί στις 18 Αυγούστου του 1590, στα τρίτα γενέθλια της εγγονής του, αλλά βρήκε τον οικισμό εγκαταλελλειμένο. Οι άνδρες του δεν μπορούσαν να βρουν κανένα ίχνος των 90 ανδρών, 17 γυναικών και 11 παιδιών που είχαν αφήσει πίσω, ούτε κάποιο σημάδι μιας σύγκρουσης ή μάχης εκεί. Τα σπίτια είχαν γκρεμιστεί, τα ζώα είχαν εξαφανιστεί και τα μόνα ίχνη των ανθρώπων που βρήκαν ήταν δύο τάφοι και ένα μήνυμα: η λέξη "Croatoan" (Κροατόαν) σκαλισμένη σε μια θέση του οχυρού και τα τρία γράμματα «Cro» λαξευμένα σε ένα κοντινό δέντρο.
O White θεώρησε ότι αυτό σήμαινε πως οι άποικοι είχαν πάει να ζήσουν στο κοντινό Croatoan Island (τώρα ονομάζεται Hatteras) με τους φιλικούς Croatans αλλά οι περιστάσεις τον εμπόδισαν να διερευνήσει ποτέ αυτή τη θεωρία. 

Αλυτα μυστήρια

Μερικά από τα άλυτα μυστήρια της ιστορίας.

Το πιο μυστηριώδες βιβλίο του κόσμου, είναι ένα κρυπτογραφημένο έργο του 15ου αιώνα το οποίο έχει γραφεί σε μια άγνωστη γλώσσα ή με κάποιο κώδικα. Το βιβλίο περιέχει καλλιγραφικά γράμματα και σκίτσα από περίεργα φυτά και γυμνά πορτρέτα, στοιχεία που έχουν προσελκύσει πολλούς ερευνητές. Τελικά, μια μικρή ισπανική εταιρεία θα τυπώσει ακριβή αντίγραφα του χειρόγραφου έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση σε αυτό περισσότεροι άνθρωποι.

Mary Celeste.


Το Mary Celeste ήταν ένα αμερικανικό εμπορικό ιστιοφόρο το οποίο βρέθηκε μεσοπέλαγα να πλέει ακυβέρνητο στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού χωρίς πλήρωμα στις 5 Δεκεμβρίου του 1872. Οι σωσίβιες λέμβοι έλειπαν αλλά το πλοίο ήταν σε άριστη κατάσταση και γεμάτο προμήθειες. Κανένα μέλος από το πλήρωμα δεν βρέθηκε ποτέ. Θεωρίες ακούστηκαν πολλές, τυφώνες, επίθεση από πλάσματα της θάλασσας, από πειρατές αλλά καμία δεν αποδείχθηκε μέχρι σήμερα.

Η χαμένη αποικία του Ρόανοκ.


Το νησί Ρόανοκ, απέναντι από τη Βόρεια Καρολίνα, κατοικήθηκε το 1587 από Άγγλους αποίκους με αρχηγό τον John White. Ο White σύντομα έφυγε από εκεί για να φέρει προμήθειες αφήνοντας πίσω του τη γυναίκα του, την κόρη του και την εγγονή του Virginia Dare – το πρώτο παιδί με αγγλική καταγωγή που γεννήθηκε στον Νέο Κόσμο. Όταν γύρισε πίσω το 1590, η αποικία ήταν εγκαταλελειμένη και το μόνο σημάδι που είχε μείνει ήταν η επιγραφή “Croatoan” πάνω σε ένα στύλο. Η πιο διαδεδομένη θεωρία σχετικά με την εξαφάνιση των αποίκων είναι ότι έφυγαν και πήγαν σε κοντινά νησιά και αφομοιώθηκαν από τις εκεί φυλές.

Μοχέντζο Ντάρο.


Ο αρχαίος αυτός πολιτισμός στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού εμφανίστηκε περίπου 4.500 χρόνια πριν και άκμασε στις εύφορες κοιλάδες του ποταμού μέχρι που μια μέρα εξαφανίστηκε. Το Μοχέντζο Ντάρο παρέμενε άγνωστο μέχρι το 1911 όπου το επισκέφθηκαν αρχαιολόγοι. Η πόλη ήταν γνωστή για το αποχετευτικό της σύστημα και την αρχιτεκτονική της. Οι αιτίες που οδήγησαν στην καταστροφή της πόλης παραμένουν άγνωστες μέχρι σήμερα. Οι θεωρίες πάντως αναφέρουν την αλλαγή της ροής του ποταμού ή την επίθεση κατακτητών με πιο εξελιγμένα όπλα.

Στόουνχεντζ.


Το Στόουνχεντζ, το προϊστορικό αυτό μνημείο που υπολογίζεται ότι χρειάστηκε περίπου 1.500 χρόνια για να χτιστεί αποτελείται από πελώριους όρθιους βράχους. Βρίσκεται στη νότια Αγγλία και έχει ανακηρυχθεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Παρόλο που υπάρχουν επιστήμονες που ισχυρίζονται ότι οι πέτρες μεταφέρθηκαν από παγετώνες κι όχι από ανθρώπους, ο σκοπός που χτίστηκε παραμένει μυστήριο. Σύμφωνα με θεωρίες λέγεται ότι υπήρξε τόπος ταφής ή θεραπείας.

O βασιλιάς Αρθούρος.


Κανείς δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα εάν ο βασιλιάς Αρθούρος αποτελεί μυθικό πρόσωπο της Κελτικής παράδοσης ή εάν όντως ο Βρετανός ηγέτης οδήγησε τους Βρετανούς ενάντια στους Σάξονες κατακτητές στα τέλη του 5ου αιώνα ΄στις αρχές του 6ου.

H κατάρρευση της εποχής του Χαλκού.


Κατά τη διάρκεια της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, η Ανατολική Μεσόγειος ήταν το κέντρο των πιο προηγμένων πολιτισμών του κόσμου. Στην Αίγυπτο, το Νέο Βασίλειο ήταν στο αποκορύφωμά του, στην Μικρά Ασία, οι Χετταίοι είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη αυτοκρατορία, και στο Αιγαίο, ο Μυκηναϊκός πολιτισμός ανθούσε. Ωστόσο, γύρω στο 1250 π.Χ. η Ανατολική Μεσόγειος σείστηκε από τα κύματα των εισβολών και επιδρομών. Στο Αιγαίο, η κάθοδος των Δωριέων κατέλυσε τον Μυκηναϊκό πολιτισμό. Λίγο αργότερα, η Εγγύς Ανατολή δέχτηκε επίθεση από τους «λαούς της Θάλασσας». Η ερμηνεία της προέλευσης των Λαών της Θάλασσας είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και περίπλοκα ζητήματα της ιστορίας. Μια θεωρία είναι ότι ήταν πρόσφυγες από την κάθοδο των Δωριέων του Αιγαίου, μια άλλη θεωρία λέει ότι ήταν πρόσφυγες από ένα λιμό στην Μικρά Ασία, ή ακόμα και ότι ήρθαν από τη Δυτική Μεσόγειο.

Τζακ ο Αντεροβγάλτης.


Το 1888 δολοφονήθηκαν πέντε ιερόδουλες στο Λονδίνο από τον “Δολοφόνο του Γουάιτσαπελ” και έτσι γεννήθηκε το μυστήριο του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Ακόμη και σήμερα μετά από περισσότερα από 120 χρόνια, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν τον κατά συρροή δολοφόνο που σκότωνε με τόσο βάρβαρο τρόπο τα θύματά του.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.


Το ζήτημα της πατρότητας των έργων του μεγάλου Βρετανού βάρδου εξακολουθεί να στοιχειώνει πολλούς μελετητές οι οποίοι προσπαθούν να καταλάβουν πως ένας ταπεινός άνθρωπος από την επαρχία κατάφερε να μπει στον κόσμο της λογοτεχνίας. Πολλές θεωρίες λένε ότι τα έργα του τα έγραψε άλλος όπως ο Sir Francis Bacon, ή ο Edward de Vere, ή άλλοι λόγιοι της εποχής.

Η Σινδόνη του Τορίνο.


Η Σινδόνη του Τορίνο πιστεύεται ότι είναι η ιερά σινδόνη που τύλιξαν το σώμα του Χριστού. Το κειμήλιο φυλάσεται στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή στο Τορίνο της Ιταλίας και πολλοί επιστήμονες το έχουν μελετήσει με παραδοσιακούς και πιο σύγχρονους τρόπους και μέσα όπως είναι η εξέταση DNA στις κηλίδες αίματος που βρίσκονται στο ύφασμα αλλά κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με σιγουριά.

O Μηχανισμός των Αντικυθήρων.


Γνωστός ως ο πρώτος υπολογιστής της ιστορίας, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ένα περίπλοκο σύστημα αποτελούμενο από χάλκινα εργαλεία που χρονολογούνται από το 60 π.Χ, και χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους Έλληνες για την εύρεση των μελλοντικών ηλιακών και σεληνιακών εκλείψεων. Αυτό που αποτελεί μυστήριο είναι το γεγονός ότι η τεχνολογία αυτή δεν εμφανίστηκε ξανά παρά μόνο τον 14ο αιώνα στην Ευρώπη.

Περιοχή 51.


Η περιοχή 51 είναι μια απομακρυσμένη αεροπορική βάση στη Νεβάντα στην οποία λέγεται ότι αποθήκευαν UFO τα οποία είχαν πέσει στη γη. Οι θεωρίες είναι αμέτρητες καθώς εκεί κοντά βρίσκεται και μια λεωφόρος στην οποία κάποιοι μάρτυρες ισχυρίζονται ότι εμφανίζονται διαστημόπλοια. Λέγεται επίσης ότι υπάρχει κάποια υπόγεια ερευνητική εγκατάσταση.

Amelia Earhart.


Η Amelia Earhart ήταν η πρώτη Αμερικανίδα πιλότος που πέταξε μόνη της και διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό. Έχει κάνει πολλά ρεκόρ και έχει δημοσιεύσει βιβλία σχετικά με τις εμπειρίες της. Ωστόσο, το 1937 ενώ πετούσε πάνω από τον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό κοντά στο νησί Χάουλαντ, το αεροσκάφος της Earhart εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Ο λόγος της εξαφάνισης παραμένει άγνωστος μέχρι σήμερα παρά τις προσπάθειες που έγιναν τόσα χρόνια.

Ο χορός της πανούκλας.


Τον Ιούλιο του 1518 η Frau Troffea, μια κάτοικος του Στρασβούργου (που αποτελούσε τότε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) άρχισε να χορεύει στον δρόμο. Σύντομα την ακολούθησαν και άλλοι οι οποίοι κι εκείνοι χόρευαν ανεξέλεγκτα. Μέσα σε ένα μήνα 400 άτομα χόρευαν και πολλά από αυτά πέθαναν από εξάντληση και καρδιακή προσβολή. Ο χορός της πανούκλας του 1518, όπως έγινε γνωστός, δεν συνέβη ξανά από τα μέσα του 17ου αιώνα και μετά. Είναι άγνωστο εάν επρόκειτο για πραγματική ασθένεια ή για κοινωνικό φαινόμενο κάποιου είδους.

Tο τέρας του Λοχ Νες.


Σύμφωνα με το θρύλο, το τέρας του Λοχ Νες το οποίο απέκτησε και το χαιδευτικό Nessie, είναι ένα θαλάσσιο ον το οποίο λέγεται ότι εμφανίστηκε στη Σκωτία τη δεκαετία του ’30. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο ζώο από την οικογένεια των δεινοσαύρων. Η λεγόμενη “φωτογραφία του χειρουργού” από το 1934 πιστεύεται ότι είναι η πρώτη φωτογραφική απόδειξη του πλάσματος αυτού. Ο ερευνητής Robert Rines ανέφερε ότι ίσως κάποια ζώα μπορεί να έχουν εξαφανιστεί εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Το Τρίγωνο των Βερμούδων.


Είναι γνωστό σε όλους ότι πολλά αεροπλάνα και πλοία έχουν χαθεί στο λεγόμενο Τρίγωνο των Βερμούδων το οποίο βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Το πρώτο σχετικό άρθρο δημοσιεύθηκε στην The Miami Herald (Associated Press) το 1950. Παρόλο που έχουν γίνει εξονυχιστικές έρευνες κι οι επιστήμονες αναφέρουν ότι όλες οι θεωρίες που αφορούν στο Τρίγωνο του Διαβόλου δεν ευσταθούν, εξακολουθεί να μην έχει δοθεί ικανοποιητική εξήγηση για το συγκεκριμένο μυστήριο μέχρι σήμερα.

Mike mazarakis